Και αι γυναίκες γεγόνασιν άνδρες
Ξέρξης
Ξεχειλίζει πια ο ηρωισμός στην ούγια των γεγονότων και στο περιθώριο των εικόνων. Οι πρωταγωνιστές των ημερών εντυπωσιάζουν το κοινό της Αρένας που ξετρελαμένο κοιτάει το θεωρείο του Αυτοκράτορα. Συγκεκριμένα, τον αντίχειρά Του. Ποιος θα ζήσει, ποιος θα πεθάνει;
Τα βράδια, άλλοι τηλε-δυνάστες αγωνίζονται ποιος θα πρωτοεπωφεληθεί από το χυμένο αίμα, ποιος θα σπρώξει γρηγορότερα τον καινούργιο αυτόχειρα από το μπαλκόνι. Ο «λαός», βλέπετε, θέλει κι άλλους ηρωισμούς, ξεμπροστιάσματα, εκπαραθυρώσεις, αποκαλύψεις, γεγονότα, αποκλειστικότητες, εξανδραποδισμούς, θυσίες, σκάνδαλα, νεκραναστάσεις φαντασμάτων, τα οποία η συλλογική μνήμη είχε, κάποτε, απωθήσει. Τα οποία δεν ήθελε πια να θυμάται. Ομως η τηλε-αρένα επαγρυπνά. Οντα άλλων εποχών, πρωταγωνιστές παρωχημένων σκανδάλων, από την πλειστόκαινο εποχή της 4ης Αυγούστου και του Κοσκωτά, ανασταίνονται αμόλυντοι, αδιάφθοροι και έτοιμοι να προσφέρουν το κάτι τις τους στα νεότευκτα σκάνδαλα. Σαν μιαν ηρωική διελκυστίνδα με την τηλεόραση σε ρόλο κολυμβήθρας του Σιλωάμ που εξαγνίζει τους πάντες. Αλλά και ακουαφόρτε που εξαφανίζει τους λεκέδες: Πλεύρης πατήρ και Υιός, Γιάννης Μαντζουράνης, Πασχάλης και Υιός, Ζαχόπουλος και εκπαραθυρώσεις διευθυντών από μουσεία σύγχρονης τέχνης, εκθέσεις, αποκλειστικά, μέσω «ημετέρων», κουμπάροι που ανακηρύσσονται πρόεδροι, άκριτες κυρίες της κριτικής που όλα τα σφάζουν έναντι αμοιβής -μιλάνε για σχοινί στο σπίτι της κρεμασμένης;-, αρχαιολόγοι αμβλυμένης επιστημονικής συνείδησης αλλά εξαιρετικής ικανότητας να είναι πάντα αρεστοί προς τους ανωτέρους των, Παλαιοπασόκοι που ανένηψαν, οπαδοί της παλινόρθωσης Βουρβόνων που αισθάνονται ασύδοτοι μέσα στο κομματικό μαντρί. Και βέβαια οι νεοαστέρες της τηλεπολιτικής και του ελληνομάρκετινγκ, Αδώνιδες εκπάγλου καραδεξιάς καλλονής που σταθερά καταλαμβάνουν όλα τα φόρα με φόρα εκδιώκοντας δυναμικά τη φυλή των Κιμάκη.
Το φαντάζεσθε; Οι επιστολές, πλέον, των απανταχού αδικημένων απευθύνονται στον Αδωνιν υπό τις ευλογίες του Πλεύρη πατρός τε και υιού, εν είδει πεφωτισμένης και αδεκάστου Τριανδρίας.
Επιπλέον, ανέστη Χριστούγεννα ως δώρο πασχαλιάς και ως άνδρας και πατήρ το σταφιδιασμένο παιδί του '70, το οποίο ακόμη και στο κατώφλι του γήρατος αρνείται ν' αναλάβει τις ευθύνες του, παλιμπαιδίζει σαν επιπόλαιος έφηβος και υπεραμύνεται για το σφάλμα «μιας βραδιάς». Για «ηθικό παράπτωμά» του μιλάει κι ο πρώτος αυτόχειρας, το αρχικό αίμα της Αρένας, αν και είναι πολιτική ανομία η κατάχρηση εξουσίας ή η αξιοποίηση μιας θέσης ισχύος απέναντι σε πρόσωπα εξαρτημένα κι ανίσχυρα. Ο πιο ύπουλος φασισμός, άλλοτε υφέρπων άλλοτε απροκάλυπτος, διατρέχει σαλόνια και κανάλια αυτές τις μέρες παρουσιάζοντας την πτωματολογία ως αναπόφευκτη και ως αυτονόητη τη νεκρανάσταση των φαντασμάτων. Οι δημοσιογράφοι-κοράκια κάνουν τη «δουλειά» τους, τα σκάνδαλα «φωτίζονται», τα «γεγονότα» αποκαλύπτονται, ο «λαός» γαυριά, «χαίρει» η Φύσις (και η παραφύσις) όλη.
Αντρες της γενιάς μου, «αεί παίδες», ανίκανοι να υπερβούν το ψοφοδεές εγώ τους και να ζήσουν βαθιές χαρές. Προέκταση του πέους τους μια κρυφή κάμερα, υπερβατικό σύμβολο όχι μόνο «δημοσιογραφίας» αλλά και ανδρισμού, για να εντυπωσιάζουν τους ομοίους τους. Πάντα με μιαν τρομαχτική μάνα ή σύζυγο δίπλα τους για να τους παραστέκει. Την οποία, βεβαίως, «λατρεύουν». (Ισως, ως αξιοθρήνητη αρσενικιά περσόνα). Το ότι τεκνοποιούν ενίοτε παρά τον αμείλικτο ευνουχισμό τους, μικρή σημασία έχει.
Αντρες του 2008: Διασταύρωση του ανδρογύναιου που προπαγανδίζουν τα πρωινάδικα -με τόση, φευ, πέραση στους ανυπεράσπιστους εφήβους- και στους ερωτύλους των ροζ σκανδάλων, που πάντως είναι κατάμαυρα.
Επειδή σ' αυτόν τον τόπο κανένα σκάνδαλο δεν τελείωσε ποτέ αλλά η αποφορά του σέρνεται από δεκαετία σε δεκαετία. Πάρτε το απόφαση: Οσο δεν ξεριζώνουμε τους χρόνιους καρκίνους με οδυνηρή αυτογνωσία, τόσο τα σκάνδαλα δεν θα είναι η παρενέργεια αλλά ο κινητήριος ιμάντας του Συστήματος.
ΥΓ.1: Δεν είναι πολύ φυσιογνωμιστής, πάντως, ο πρωθυπουργός.
ΥΓ.2: Ε, όχι και «φωνή λαού» ο Λάκης, κ. Παρασκευόπουλε! («Κυριακάτικη», 5/1). Πρόκειται μάλλον για αδίστακτα λαϊκίστικη ανακύκλωση του τηλε- πολτού. Εξ ου και η «επιτυχία». Από πότε ο φασίζων μονόλογος θεωρείται «διάλογος»;
Ξέρξης
Ξεχειλίζει πια ο ηρωισμός στην ούγια των γεγονότων και στο περιθώριο των εικόνων. Οι πρωταγωνιστές των ημερών εντυπωσιάζουν το κοινό της Αρένας που ξετρελαμένο κοιτάει το θεωρείο του Αυτοκράτορα. Συγκεκριμένα, τον αντίχειρά Του. Ποιος θα ζήσει, ποιος θα πεθάνει;
Τα βράδια, άλλοι τηλε-δυνάστες αγωνίζονται ποιος θα πρωτοεπωφεληθεί από το χυμένο αίμα, ποιος θα σπρώξει γρηγορότερα τον καινούργιο αυτόχειρα από το μπαλκόνι. Ο «λαός», βλέπετε, θέλει κι άλλους ηρωισμούς, ξεμπροστιάσματα, εκπαραθυρώσεις, αποκαλύψεις, γεγονότα, αποκλειστικότητες, εξανδραποδισμούς, θυσίες, σκάνδαλα, νεκραναστάσεις φαντασμάτων, τα οποία η συλλογική μνήμη είχε, κάποτε, απωθήσει. Τα οποία δεν ήθελε πια να θυμάται. Ομως η τηλε-αρένα επαγρυπνά. Οντα άλλων εποχών, πρωταγωνιστές παρωχημένων σκανδάλων, από την πλειστόκαινο εποχή της 4ης Αυγούστου και του Κοσκωτά, ανασταίνονται αμόλυντοι, αδιάφθοροι και έτοιμοι να προσφέρουν το κάτι τις τους στα νεότευκτα σκάνδαλα. Σαν μιαν ηρωική διελκυστίνδα με την τηλεόραση σε ρόλο κολυμβήθρας του Σιλωάμ που εξαγνίζει τους πάντες. Αλλά και ακουαφόρτε που εξαφανίζει τους λεκέδες: Πλεύρης πατήρ και Υιός, Γιάννης Μαντζουράνης, Πασχάλης και Υιός, Ζαχόπουλος και εκπαραθυρώσεις διευθυντών από μουσεία σύγχρονης τέχνης, εκθέσεις, αποκλειστικά, μέσω «ημετέρων», κουμπάροι που ανακηρύσσονται πρόεδροι, άκριτες κυρίες της κριτικής που όλα τα σφάζουν έναντι αμοιβής -μιλάνε για σχοινί στο σπίτι της κρεμασμένης;-, αρχαιολόγοι αμβλυμένης επιστημονικής συνείδησης αλλά εξαιρετικής ικανότητας να είναι πάντα αρεστοί προς τους ανωτέρους των, Παλαιοπασόκοι που ανένηψαν, οπαδοί της παλινόρθωσης Βουρβόνων που αισθάνονται ασύδοτοι μέσα στο κομματικό μαντρί. Και βέβαια οι νεοαστέρες της τηλεπολιτικής και του ελληνομάρκετινγκ, Αδώνιδες εκπάγλου καραδεξιάς καλλονής που σταθερά καταλαμβάνουν όλα τα φόρα με φόρα εκδιώκοντας δυναμικά τη φυλή των Κιμάκη.
Το φαντάζεσθε; Οι επιστολές, πλέον, των απανταχού αδικημένων απευθύνονται στον Αδωνιν υπό τις ευλογίες του Πλεύρη πατρός τε και υιού, εν είδει πεφωτισμένης και αδεκάστου Τριανδρίας.
Επιπλέον, ανέστη Χριστούγεννα ως δώρο πασχαλιάς και ως άνδρας και πατήρ το σταφιδιασμένο παιδί του '70, το οποίο ακόμη και στο κατώφλι του γήρατος αρνείται ν' αναλάβει τις ευθύνες του, παλιμπαιδίζει σαν επιπόλαιος έφηβος και υπεραμύνεται για το σφάλμα «μιας βραδιάς». Για «ηθικό παράπτωμά» του μιλάει κι ο πρώτος αυτόχειρας, το αρχικό αίμα της Αρένας, αν και είναι πολιτική ανομία η κατάχρηση εξουσίας ή η αξιοποίηση μιας θέσης ισχύος απέναντι σε πρόσωπα εξαρτημένα κι ανίσχυρα. Ο πιο ύπουλος φασισμός, άλλοτε υφέρπων άλλοτε απροκάλυπτος, διατρέχει σαλόνια και κανάλια αυτές τις μέρες παρουσιάζοντας την πτωματολογία ως αναπόφευκτη και ως αυτονόητη τη νεκρανάσταση των φαντασμάτων. Οι δημοσιογράφοι-κοράκια κάνουν τη «δουλειά» τους, τα σκάνδαλα «φωτίζονται», τα «γεγονότα» αποκαλύπτονται, ο «λαός» γαυριά, «χαίρει» η Φύσις (και η παραφύσις) όλη.
Αντρες της γενιάς μου, «αεί παίδες», ανίκανοι να υπερβούν το ψοφοδεές εγώ τους και να ζήσουν βαθιές χαρές. Προέκταση του πέους τους μια κρυφή κάμερα, υπερβατικό σύμβολο όχι μόνο «δημοσιογραφίας» αλλά και ανδρισμού, για να εντυπωσιάζουν τους ομοίους τους. Πάντα με μιαν τρομαχτική μάνα ή σύζυγο δίπλα τους για να τους παραστέκει. Την οποία, βεβαίως, «λατρεύουν». (Ισως, ως αξιοθρήνητη αρσενικιά περσόνα). Το ότι τεκνοποιούν ενίοτε παρά τον αμείλικτο ευνουχισμό τους, μικρή σημασία έχει.
Αντρες του 2008: Διασταύρωση του ανδρογύναιου που προπαγανδίζουν τα πρωινάδικα -με τόση, φευ, πέραση στους ανυπεράσπιστους εφήβους- και στους ερωτύλους των ροζ σκανδάλων, που πάντως είναι κατάμαυρα.
Επειδή σ' αυτόν τον τόπο κανένα σκάνδαλο δεν τελείωσε ποτέ αλλά η αποφορά του σέρνεται από δεκαετία σε δεκαετία. Πάρτε το απόφαση: Οσο δεν ξεριζώνουμε τους χρόνιους καρκίνους με οδυνηρή αυτογνωσία, τόσο τα σκάνδαλα δεν θα είναι η παρενέργεια αλλά ο κινητήριος ιμάντας του Συστήματος.
ΥΓ.1: Δεν είναι πολύ φυσιογνωμιστής, πάντως, ο πρωθυπουργός.
ΥΓ.2: Ε, όχι και «φωνή λαού» ο Λάκης, κ. Παρασκευόπουλε! («Κυριακάτικη», 5/1). Πρόκειται μάλλον για αδίστακτα λαϊκίστικη ανακύκλωση του τηλε- πολτού. Εξ ου και η «επιτυχία». Από πότε ο φασίζων μονόλογος θεωρείται «διάλογος»;
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 12/01/2008
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου