Το καλό με την τέχνη είναι πως όλοι μπορούν να έχουν γνώμη γι’ αυτή. Το κακό είναι πως καθένας νομίζει ότι δικαιούται να μιλάει εξ ονόματός της. Εχετε επισκεφτεί τη Φοντάνα ντι Τρέβι στη Ρώμη; Αν όχι, σίγουρα την έχετε δει στις ταινίες του Φελίνι ή στη δική μας «Μοντέρνα Σταχτοπούτα». Για περισσότερες λεπτομέρειες ρωτήστε τον Γιαννάκη (όχι τον προπονητή, τον άλλον). Πρόκειται για μια διαμόρφωση του Μπαρόκ, στην οποία το φυσικό στοιχείο -το νερό- και το τεχνητό -η λίμνη- μπλέκονται αξεδιάλυτα και όπου αρχιτεκτονική, γλυπτική και ζωγραφική γίνονται ένα. Σ’ αυτό το σκηνικό δεν ξεχωρίζεις ποια πέτρα έχει λαξεύσει ο γλύπτης και ποια έχει αφήσει ανέπαφη, ενώ παράλληλα ο τοίχος στο βάθος λειτουργεί την ίδια στιγμή και χρηστικά και αισθητικά. Εφερα αυτό το παράδειγμα για να δείξω πόσο συχνά διαλέγονται οι τέχνες μεταξύ τους και πόσο εντυπωσιακά επικαλύπτονται σχεδόν ανεπαισθήτως. Φερ’ ειπείν η ζωγραφική και η φωτογραφία, παλαιότερα, και σήμερα η video art ή ο κινηματογράφος: κοινή γλώσσα, διαφορετικοί ρυθμοί και προθέσεις, συχνά όμοια αισθητική, εκ των πραγμάτων αλλιώτικοι αποδέκτες. Θα έλεγα κατ’ αρχάς ότι η video art αρχίζει τη στιγμή ακριβώς που ο κινηματογράφος απεμπολεί τον πειραματικό του χαρακτήρα στο όνομα μιας αμφιλεγόμενης, μαζικής διασκέδασης. Φανταστείτε τώρα μια εκπομπή στην κρατική τηλεόραση, στη ζώνη που κάποτε -πολύ παλιά- έδειχνε ελληνικά ντοκιμαντέρ βοηθώντας απίστευτα τους δημιουργούς του ελληνικού σινεμά, στην οποία θα προβάλλονται τα videos των εικαστικών μας. Τα οποία είναι πάρα πολλά! Χαρακτηριστικά αναφέρω ότι μία στις δύο εκθέσεις που επισκέπτομαι περιλαμβάνει και video-τεκμηρίωση. Θα μπορούσαμε να βαφτίσουμε αυτή την υποθετική σειρά της κρατικής τηλεόρασης «videogames» και να την αφιερώσουμε στην αλληλογνωριμία κινηματογραφιστών και ζωγράφων. Επειδή υπάρχει ένα απίστευτα πλούσιο υλικό που παραμένει άγνωστο και ανεκμετάλλευτο, μακριά από τους φυσικούς του αποδέκτες. Το δράμα του τόπου έγκειται στο ότι η σύγχρονη τέχνη παράγεται ερήμην του ευρύτερου κοινού. Και επ’ αυτού η ευθύνη όλων μας είναι τεράστια. Η τηλεόραση λοιπόν θα μπορούσε να λειτουργήσει σαν μια διαρκής οθόνη για τα ντοκιμαντέρ και τα videoprojects, υποστηρίζοντας έτσι ουσιαστικά τη σύγχρονη δημιουργία μας αλλά και εκπαιδεύοντας συστηματικά το ευρύ κοινό μακριά από ρεαλιτζήδες και «διάσημα» ψώνια των δεκαπέντε λεπτών. Κρατική τηλεόραση με κονδύλια και μανδαρίνους έχουμε. Καιρός ν’ αποκτήσουμε και εθνική.
ΥΓ. 1. Ιδέα! Την εκπομπή μπορεί να παρουσιάζει η κ. Ελενα Κατρίτση ή η κ. Αννα Παναγιωταρέα, για να χτυπήσουμε έτσι την ανεργία στον ευπαθή κλάδο των τηλεστάρ.
ΥΓ. 2. Για να κάνεις τέχνη, πρέπει να υπερβείς τη δεσποτεία του ορατού και να επιχειρήσεις την ερμηνεία του. Τότε η, όποια, εικόνα ντύνεται μαγικά τη σάρκα της αιωνιότητας. Είχε εξαιρετικά δίκαιο ο Merleaux-Ponty, που υποστήριζε ότι η ζωγραφική δεν αποδίδει τόσο μια σάρκα αλλά αυτό που είναι η σάρκα. Ζωγραφίζει, μ’ άλλα λόγια, τη σωματικότητά της, το μυστήριο της ύπαρξής της, το μυστικό του ανθίσματος αλλά και του μαρασμού της. Αντίθετα, η φωτογραφία καθιστά το ορατό οικείο ως τα όρια της πένθιμης κοινοτοπίας.
19/10/2008
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου