Υποκρισία και Τιμωρία

Κάθε χρόνο επαναλαμβάνεται το καρκίνωμα της εκπαίδευσης που λέγεται «μαθητικές καταλήψεις». Σαν επιδημία, σαν τις αρχαίες φρυκτωρίες, τα γυμνάσια και τα λύκεια απ’ άκρου εις άκρον της χώρας παίρνουν φωτιά και οι μαθητές τους αλυσοδένουν τις εισόδους. Δεν υπάρχει όμως μεγαλύτερη απόδειξη ότι έχουμε δραματικά αποτύχει ως κοινωνία και κράτος από τη βλακωδώς επαναλαμβανόμενη αυτή «μόδα». Δεν υποτιμώ ούτε αγνοώ τα χρόνια προβλήματα που ταλανίζουν την Παιδεία. Ομως θεωρώ εγκληματική αυτή την επαναλαμβανόμενη πρακτική που εγκαινίασαν πριν από δεκαετίες κάποιοι προοδευτικοί φωστήρες και η επήρεια του φωτοσβεστικού τους οίστρου βρίσκει ακόμη πιθηκίζοντες μιμητές. Κυρίως γιατί η διδακτική ώρα που χάνεται δεν αναπληρώνεται. Σωρεύονται κενά επί κενών, η μια γενιά γίνεται πιο αγράμματη από την προηγούμενη και πιο εύκολα καθοδηγούμενη. Επειδή η γνώση συνιστά εξουσία, ενώ η άγνοια αποτελεί το πρώτο σκαλοπάτι στη χειραγώγηση. Τα αιτήματα για τη βελτίωση του εκπαιδευτικού μας συστήματος δεν πρόκειται να σταματήσουν ποτέ, αλλά αυτό το ετήσιο φθινοπωρινό ξεσάλωμα είναι ολέθριο. Αποσυντονίζεται κάθε εκπαιδευτική διαδικασία, χάνεται η όποια σχέση διδασκόντων και διδασκομένων, εθίζονται οι πάντες στην ήσσονα προσπάθεια. Από την άλλη, όσοι υστερόβουλα χαίρονται για την «επαναστατικότητα» και τη «συνειδητοποίηση» των παιδιών, από ηλιθιότητα, χρεώνονται και με άκρα υποκρισία. Τίποτε το προοδευτικό σε αυτή την επιδημία των πιτσιρίκων με τα καμένα βιβλία και τα διαλυμένα θρανία. Υπάρχουν άλλοι τρόποι για να διαμαρτυρηθεί κανείς, και βέβαια με την καθοδήγηση των υπευθύνων γονέων. Γιατί είναι φενάκη να πιστεύουμε πως παιδιά του Γυμνασίου είναι σε θέση να αποφασίζουν και εν τέλει να πραγματοποιούν καταλήψεις. Αντιλαμβάνεται κανείς πόσο εύκολα διαλύεται η ούτως ή άλλως εύθραυστη σχολική πειθαρχία και πώς τα παιδιά εξ απαλών ονύχων εθίζονται να πιστεύουν στο δίκαιο της πυγμής και της αυθαιρεσίας. Επ’ αυτού οι ευθύνες της Αριστεράς είναι τεράστιες. Αλλά και τα όποια «ωφελήματα» πιστεύει ότι θα προσποριστεί από τέτοιες μηδενιστικές διαδικασίες πρόσκαιρα. Κάποτε οι αριστεροί λέγαμε «πρώτοι στα μαθήματα, πρώτοι στον αγώνα». Τώρα;

15/10/2008