Αν με ενοχλεί κάτι είναι η δόλια χρήση των όρων «προοδευτικός» και «συντηρητικός». Οπου εξ ορισμού βαφτίζεται το ΠΑΣΟΚ των πρασινοφρουρών, του Κοσκωτά, της φούσκας του χρηματιστηρίου, των αγροτικών επιδοτήσεων, των ΔΕΚΟ ή του εκσυγχρονιστικού λαϊκισμού ως «πρόοδος», ενώ η αντικατάσταση του αμαρτωλού Νόμου Πλαισίου ή το ξεκαθάρισμα του διαχρονικού σκανδάλου της Ολυμπιακής ως «συντήρηση». Από την άλλη, προοδευτική είναι εκείνη η πολιτική, ασχέτως κομμάτων, η οποία νοικοκυρεύει τον ασυμμάζευτο δημόσιο τομέα, μηδενίζει τις αναπαραγωγικές δαπάνες ή προωθεί θεσμούς που αποθαρρύνουν τη φοροδιαφυγή. Ο,τι δηλαδή υποσχέθηκε στο πρόγραμμά της η Ν.Δ. πριν από πέντε χρόνια και σήμερα δεν διστάζει να το ξανα… συμπεριλάβει στην επικοινωνιακή της ρητορεία. Εν τω μεταξύ, το ΠΑΣΟΚ αναθαρρημένο υπερακοντίζει σε «προοδευτικές» εξαγγελίες ποντάροντας πως σε αυτόν τον τόπο της μεταμοντέρνας ακηδίας όλοι αφενός στερούνται μνήμης κι αφετέρου ομνύουν στο «εδώ και τώρα». Στο ΠΑΣΟΚ επίσης χρεώνω ότι λεηλατώντας ιδέες και πρόσωπα της Αριστεράς πολιτεύτηκε με τον πλέον δημαγωγικό, δηλαδή βαθύτατα αντιδραστικό, τρόπο. Δημιουργώντας ένα φρόνημα ασυλίας και ανομίας στα πλατιά στρώματα κι ένα ίζημα ιδεολογίας στο οποίο ισχύουν μόνο δικαιώματα και ποτέ καμία υποχρέωση. Είναι μάλιστα τόσο εδραία αυτή η αντίληψη ώστε και η Ν.Δ. συχνά θυμίζει ΠΑΣΟΚ εφόσον ένιοι προβεβλημένοι της εκπρόσωποι ξέχασαν πολύ γρήγορα τα παθήματα των προκατόχων τους. Εγώ όμως δεν λησμόνησα ποτέ τον κ. Τσουκάτο, τον κ. Πάχτα, τον κ. Νεονάκη. Οπως δεν θα λησμονήσω τους κ.κ. Ζαχόπουλο, Βουλγαράκη. Κι αν τα δύο κόμματα εξουσίας τα ενώνει στην αμοιβαία ομερτά τους μια Siemens, εγώ περιμένω από τον πρωθυπουργό σε αντίπραξη άμεσα το κοινωνικό του πρόγραμμα υπέρ των ασθενεστέρων. Βλέπετε, ο όρος του επιτρόπου ενόχλησε τις τράπεζες, που δεν λειτουργούν απλώς ως κράτος εν κράτει αλλά συχνά είναι το κράτος. Για του λόγου το αληθές, η Εθνική αύξησε τα επιτόκιά της όταν η Ε.Ε. τα μειώνει. Σήμερα όμως η ανάγκη για πραγματική πολιτική είναι αμείλικτη. Αλλιώς, αν επιμένουμε στη σκηνοθεσία, θα θυμίζουμε το τρέχον, θλιβερό, σίριαλ που κακοποιεί τη μνήμη μιας θρυλικής ηθοποιού: Χτυποκάρδια στο κρανίο. ΥΓ.: Ευτυχώς που η Τέχνη είναι εκείνο το αγρίμι που τρέφεται μόνο με τους κυνόδοντες και όχι με τους τραπεζίτες.
5/11/2008
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου