Το γαϊδουράκι και τα κτήνη

Σε αυτό τον όλβιο τόπο δεν πλήττουμε ποτέ. Οικονομικές υφέσεις ή κρίσεις, δημοσκοπήσεις και σκάνδαλα, πραγματικά ή κατασκευασμένα, εξασφαλίζουν διαρκές σασπένς στο φιλοθεάμον κοινό. Πριν από πέντε χρόνια, οι πολίτες έφεραν τη Ν.Δ. στην εξουσία -και μάλιστα με πολλές μη δεξιές ψήφους- έχοντας απαυδήσει από το σύστημα ΠΑΣΟΚ. Σήμερα οι ίδιοι αυτοί πολίτες δεν εμπιστεύονται μεν το ΠΑΣΟΚ, αλλά τιμωρούν τη Ν.Δ. Για το όραμα που επαγγέλθηκε, αλλά δεν διεκδίκησε. Για τις μεταρρυθμίσεις που ξεκίνησε καθυστερημένα και άτολμα. Για την έλλειψη, τέλος, παραδείγματος που δεν προσέφερε στην κοινωνία. Μια κοινωνία ναρκωμένη από την απάθεια, την ιδιώτευση και το κυνήγι του ατομικού παραδείσου. Σε συνθήκες όμως συλλογικής κόλασης η Ν.Δ. είπε, αλλά δεν έπραξε τίποτα για το περιβάλλον, τον πολιτισμό, την υγεία, την ανακούφιση των πενομένων στρωμάτων. Αντίθετα, υπερακόντισε σε επικοινωνιακά ευρήματα και στο παιχνίδι ενός «φαίνεσθαι» που σπάνια καθίσταται «είναι». Σκεφτείτε: Ο πρωθυπουργός κέρδισε πανηγυρικά το 2004 έχοντας εχθρικό τον κύριο όγκο των ΜΜΕ. Σήμερα ο κ. Παπανδρέου (sic) διαμαρτύρεται για τον πόλεμο που υφίσταται από τα εκδοτικά συγκροτήματα. O tempora o μόρτες! Αυτή η υπεροχή της κυβέρνησης σαφώς πιστώνεται σε μεγάλο βαθμό στον υπουργό Επικρατείας. Ο οποίος, πάντως, οφείλει να κάνει την αυτοκριτική του, εγκαταλείποντας το ως τώρα αυτάρεσκο έως αλαζονικό χαμόγελό του. Ηρθε η στιγμή ώστε ο πρωθυπουργός να αξιοποιήσει την υπεροχή που, ακόμη, διαθέτει. Παράγοντας πολιτική και ζητώντας από τους υπουργούς του μεγαλύτερη αποδοτικότητα. Αν επιτύχει το πείραμα Χατζηδάκη, θα έχει προσφέρει αυτή η κυβέρνηση μια μεγάλη προσφορά στον τόπο. Και θα έχει χτυπήσει καίρια τη χρόνια υποκρισία της αντιπολίτευσης. Αν… Μόνο που στην πολιτική, αντίθετα από τη γραμματική, ο ενεστώς χρόνος είναι δύσκολος και ο τετελεσμένος μέλλων, ο χαρισματικός. Το «θα έχω κάνει κάτι αύριο» δηλαδή! Ομως εμένα, πάλι, περισσότερο από την υψηλή πολιτική μ’ απασχολεί ο υφέρπων τρόπος της καθημερινότητάς μας. Σε μια επαρχιακή πόλη προχθές κάποιοι «συνάνθρωποι» χτύπησαν έως θανάτου έναν πεινασμένο γαϊδαράκο που μπήκε στο περιβόλι τους να βοσκήσει. Θυμήθηκα τη σπαραχτική «Ιστορία ενός αλόγου» του Εμμανουήλ Ροΐδη από τα διηγήματά του «Ανθρωποι και ζώα». Και ντράπηκα για την ανθρωπιά μου…

ΥΓ.: Οσο για τον ανασχηματισμό, φοβάμαι πως θα εξελιχθεί σε ένα, επιπλέον, επικοινωνιακό τρικ. Ηδη η αντικατάσταση του κ. Βουλγαράκη από τον ξαναχρησιμοποιημένο κ. Παπαληγούρα δείχνει ότι ο πάγκος του πρωθυπουργού είναι περιορισμένος.

24/9/2008