Ανασχηματισμός, η παιδική μου χαρά

Είναι γνωστό στα πολιτικά πηγαδάκια πως όταν ο πρωθυπουργός είναι σε δύσκολη θέση, μου τηλεφωνεί εξάπαντος. Επίσης, ο κάθε ενδιαφερόμενος γνωρίζει πως βάζω και εγώ το χεράκι μου όταν επίκειται ανασχηματισμός. Ετσι, ενώ πολλοί κατηγορούν τον αρχηγό της ΝΔ διότι επέλεξε τον άλφα ή τον βήτα υπουργό, θα ήταν δικαιότερο να τα βάζουν με εμένα. Το διάσημο άγνωστο Χ! Αλλά, φίλτατοι, εξέλιπε στις μέρες μας το πολιτικό θάρρος. Τι τα θέλετε; Θυμάμαι τώρα πως, στην πρώτη – πρώτη σύνθεση της νέας διακυβέρνησης, επέμενα για Τσιτουρίδη, Ρεγκούζα, Κεφαλογιάννη, Φώλια, Ρουσόπουλο, Βουλγαράκη, Λιάπη, Τατούλη και βέβαια για την κυρία Φάνη, παλαιόθεν φίλη της αοιδίμου μητρός μου. Ευτυχώς που ο πρωθυπουργός δεν είναι μνησίκακος και δεν διαθέτει μνήμη καμήλας. Ετσι, ακολουθώντας το έθιμο, βοήθησα αρκετά και στο κυβερνητικό σχήμα των πρόσφατων εκλογών. Επηρεασμένος από τις φωτιές, του ψιθύρισα στο τηλέφωνο: «Βάλε όσους έχεις για κάψιμο». Μη λυπηθείς κανέναν, μόνο έτσι θα παραμείνεις στο α-πυρ-όβλητο. Παράλληλα ρίχ’ τους στάχτη στα μάτια. Τι ήθελα να το πω; Αν ήμουν λίγο πιο προσεχτικός, δε θα φθάναμε σήμερα εδώ που φτάσαμε. Επίσης, έπρεπε να επιμείνω να υπουργοποιηθούν περισσότερες γυναίκες. Ιδίως διάσημες δημοσιογράφοι και σύζυγοι δημοσιογράφων. Εχουν μεγαλύτερη υπομονή, αντέχουν το ομαδικό κράξιμο και ξέρουν να αποχωρούν αξιοπρεπώς. Mea Culpa. Ο παιδιόθεν φίλος μου, Κώστας, δε φταίει σε τίποτα. Απλώς, μου έχει τυφλή εμπιστοσύνη. Sua Culpa. Προχτές το βράδυ, λίγο πριν από τα μεσάνυχτα, χτύπησε το κινητό μου με έναν ήχο πολύ δραματικό. Ηταν εκείνος. «Δεν έχουμε πολύ καιρό», μου σφύριξε λαχανιασμένα. «Είσαι με το ποδήλατο;», τον ρώτησα, για να κερδίσω χρόνο. «Oχι, με τον Μεϊμαράκη», μου απάντησε κοφτά. «Κάτι πρέπει να κάνουμε». «Δεν περιμένουμε δύο-τρεις μήνες και να δράσουμε μετά;», του αντέτεινα, ξέροντας πως η καθυστέρηση υπήρξε ανέκαθεν η προσφιλής του τακτική. «Μη με εκνευρίζεις», μου φώναξε, τόσο θυμωμένα, ώστε μου έπεσε το τηλεκοντρόλ από το χέρι. Εβλεπα Μάκη, Βατοπαίδιο, Κιμ και Γιαννάκη. «Ξύπνα, επιτέλους» ούρλιαξε αυτός από την άλλη γραμμή, «το ΠΑΣΟΚ ανεβαίνει, ο κόσμος δε μου έχει πια εμπιστοσύνη, δε με θεωρεί καταλληλότερο». Δάκρυα μου ανέβηκαν στα μάτια. «Αν δεν είσαι εσύ καταλληλότερος, τότε ποιος είναι; Ο Γιωργάκης;», του απάντησα τρυφερά. «Απλώς, σκέψου ότι ο κόσμος ζει δύσκολα, είναι ανασφαλής και ανησυχεί για τα παιδιά του. Αρα, αν υπουργοποιήσεις τον Κυριάκο και τον Μιλτιάδη θα δώσεις χαρά στους γονείς τους και θα δημιουργήσεις ελπίδες στον κόσμο ότι κάποτε θα φροντίσεις και τα δικά του παιδιά». «Κα-τα-πλη-κτι-κό», άκουσα τη φωνή του από την άλλη πλευρά. Συγκινημένος, συνέχισα: «Αλλωστε ακολουθούν τη σκέψη σου. Εσύ έκανες υφυπουργό ξανά τον γαμβρό του Εβερτ και υπουργό ξανά τον υιό του Παπαληγούρα και γαμβρό του Ράλλη. Αν δεν σκέφτηκες τους γονείς τους, τότε τι σκέφτηκες;». Ο Καραμανλής με καληνύχτισε ανακουφισμένος. Κι ξανάπιασα το τηλεκοντρόλ. Στο γυαλί ο Γιαννάκης εξηγούσε πάλι στον Μάκη πόσο υπέφερε από την ασφυκτική αγάπη των διάσημων γονιών του.

5/10/2008