«Αλητεία ή θάνατος»

Το ανωτέρω ανατριχιαστικό «φιλοσόφημα» γράφτηκε στους τοίχους του καθημαγμένου, για μιαν ακόμα φορά, Πολυτεχνείου κατά τις ταραχές του περασμένου μήνα. Τα ΑΕΙ έγιναν πάλι άντρα κουκουλοφόρων και εξωακαδημαϊκών στοιχείων που λεηλατούν και ισοπεδώνουν κάθε έννοια δικαίου, ελευθερίας, ιδεών ή ασύλου, αλλά οι πρυτάνεις τους επιμένουν να μην εφαρμόζουν το νόμο, να μην προστατεύουν τα ιδρύματα από τους εισβολείς. Και εν τέλει να είναι ηθικοί αυτουργοί του κατάφωρου γεγονότος πως το άσυλο έχει καταστεί ρεντίκολο και σκαλάθυρμα στα παιχνίδια αδίστακτων μειοψηφιών. Αυτή η ξετσίπωτη βία που αυτοαποκαλείται «πρόοδος» ή «επανάσταση» έχει πλέον διαποτίσει κάθε πτυχή της καθημερινότητάς μας σε βαθμό ώστε οι πάντες να πιστεύουν πως νομιμοποιούνται να καταφεύγουν σε αυτή όταν πλήττονται τα «δίκαια» αιτήματά τους. Ετσι, εδώ και χρόνια, με πρωτοστατούντα τον κρατικό-επαγγελματικό συνδικαλισμό των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ αλλά και των ποικίλων ΔΕΚΟ με τα προκλητικά προνόμια, ο καθένας «αγανακτισμένος» πολίτης, η κάθε μία διαμαρτυρόμενη συντεχνία μπορούσαν –επαναστατικώ δικαίω και de facto– να εκβιάζουν το κοινωνικό σύνολο αποκλείοντας το εμπορικό κέντρο, καταλαμβάνοντας εθνικές οδούς, κατεβάζοντας διακόπτες και εμποδίζοντας με τα πιο ευφάνταστα βασανιστήρια την ομαλή ζωή στη χώρα. Η σουηδική γυμναστική των αλλεπάλληλων απεργιών, διαδηλώσεων, συλλαλητηρίων και λοιπών δημοκρατικών επιτευγμάτων βρίσκεται επί δεκαετίες στην ημερήσια διάταξη. Στην Ελλάδα το να πας το πρωί στη δουλειά σου και να διασχίσεις μια εχθρική πόλη που ασφυκτιά από την παράνοια του κυκλοφοριακού και την οχληρή κυκλοφορία της παράνοιας (υπό το ένδυμα των «αγωνιστικών κινητοποιήσεων») μοιάζει σχεδόν με επίτευγμα. Αν ο αδικοχαμένος Αλέξης, το απτό δείγμα ενός εκφασισμού της καθημερινότητας που δεν ελέγχεται, είναι ο Ρήγας Φεραίος κατά Αλαβάνο –επειδή και η γλώσσα ασκεί τη δική της συμβολική βία– τότε ο απλός πολίτης του Ελλαδιστάν είναι ο ελεύθερος πολιορκημένος του σύγχρονου Μεσολογγίου. Ο τσαμπουκάς και ο εκβιασμός στα μπλόκα των αγροτών πιστοποιούν αυτήν την ενδημούσα βία. Μια απειλητική ιεροτελεστία της μη ανοίξεως (των δρόμων) που επαναλαμβάνεται σε τακτά διαστήματα. Βλέπεις, κανένα ουσιαστικό πρόβλημα δεν επιλύεται αλλά τα πάντα διευθετούνται προσωρινά έως την επόμενη έκρηξη. Κι αυτή η πολιτική τού «ας το ξεπεράσουμε όπως όπως» είναι η θρυαλλίδα που εγκαθιστά τη βία στο κέντρο των πολιτικών μας εξελίξεων. Φαίνεται πως η αλητεία βολεύει πολύ περισσότερους από τους αυτοχαρακτηριζόμενους «αλήτες έως θανάτου».