Φτωχολογιά για σένα κάθε μου τραγούδι

στον Τηλέμαχο Χυτήρη

1) Η σκηνή αλησμόνητη: Συναυλία στις Πρέσπες την εποχή του Σημίτη με ποικίλους χρυσοκάνθαρους δημοσιογράφους και πολιτικούς να ψάλουν νταλγκαδιασμένοι τους καημούς του προλεταριάτου. Πρωτοστατούσαν αγκαλιασμένοι οι Λευτέρης Παπαδόπουλος, Γιώργος Λιάνης, Σεραφείμ Φυντανίδης και από κοντά ο Γιάννος και ο Βενιζέλος . Οι σύγχρονοι «άθλιοι» οι κατατρεγμένοι, οι Γιάννηδες – Αγιάννηδες του σοσιαλισμού και της προόδου. Οι κήρυκες επίσης της υποκρισίας, του φιλεύσπλαχνου λαϊκισμού, της θεσμοθετημένης αρπαχτής, της life style μη είδησης και του διαχρονικού δηθενισμού που θάλεγε κι ο Γιάννης Βαρβέρης. Έπειτα… φτάσαμε εδώ που φτάσαμε. Με τα ίδια πρόσωπα grosso modo να πρωταγωνιστούν ακόμη στο προσκήνιο αλλά και στο παρασκήνιο, με συμψηφισμούς, αλλαξοκωλιές, εκατέρωθεν αποσιωπήσεις, αλληλοθαυμαστικούς λιβανωτούς και κλεισμένες δουλειές που αποδίδουν εκατομμύρια. Με εκπομπές στην τηλεόραση, με στημένες συνεντεύξεις και με εξασφαλισμένο το δημόσιο βήμα το οποίο πάντως φθέγγεται μισές αλήθειες, δηλαδή ολόκληρα ψεύδη. Τα πάντα δηλαδή στο βωμό του φαίνεσθαι αφού το είναι εξισούται με το μηδέν. Οι άνθρωποι αυτοί είναι προκλητικά βολεμένοι και παχυδερμικά αδιάφοροι για ο, τι συμβαίνει δίπλα τους, έχουν μάθει να ερμηνεύουν τον κόσμο και την επικαιρότητα με τσιτάτα ή έτοιμες συνταγές και το κυριότερο: δεν θέλουν να ανατραπεί καθόλου η υφιστάμενη κατάσταση. Ως νευραλγικό κομμάτι του καθεστώτος αγωνιούν για την μακροημέρευση του. Όπλα τους η συντήρηση, ο στρογγυλευμένος λόγος, η στρατηγική της πόζας και της λαϊκίζουσας κοινοτοπίας, το τίποτε που κορδακίζεται ότι είναι κάτι. Αυτοί, οι αφανείς πρωταγωνιστές της κρίσης. Αγαπητή φτωχολογιά μαζί τα έφαγαν, και μάλιστα τραγουδώντας...

2) Το πάρτι βέβαια τελείωσε αλλά μερικοί καθυστερημένοι εορταστές ακόμη τσιφτετελίζονται εξευτελιζόμενοι ως το μη περαιτέρω στις εκπομπούλες του Σπύρου, του Μάκη, της Ανίτας και εσχάτως του Σεραφείμ. Η σαχλαμάρα, η φλυαρία άνευ όρων και ορίων, η αισθητική της ατάκας έχουν αντίστοιχα περάσει από την τηλεόραση στο ραδιόφωνο . Κι όλα αυτά ανακατεμένα συνεχώς και χωρίς καμία διαφοροποίηση με οχετούς ολόκληρους διαφημίσεων, οι οποίες και καλούνται υστερικά να σώσουν την πατρίδα – παρτίδα. Αμ δε; Τα διαφημιστικά πακέτα καταρρέουν και μαζί τους πρώην κολοσσοί όπως ο ΔΟΛ, η Ελευθεροτυπία, το Αlter ή συλλήβδην η «ελεύθερη ραδιοφωνία». Όλοι όσοι έκαναν τις εφημερίδες τους περίπτερα και τα κείμενα τους άλλοθι για γκρίζα σπέκουλα και ροζ διαφημίσεις ας εισπράξουν τώρα τα επίχειρα των προσπαθειών τους. Αφού πρώτα απαξίωσαν τους εκδοτικούς οίκους και τα βιβλιοπωλεία, τις δισκογραφικές εταιρίες και τα δισκοπωλεία, τώρα οι ίδιοι οι εκδότες-εφημεριδάδες απαξιώνουν τα έντυπά τους. Δικαιοσύνη. Διαβάζαμε κάποτε εφημερίδες για τα σχόλια, τις απόψεις και το ύφος τους. Τις διαβάζαμε όχι για τους επαγγελματίες δημοσιογράφους της διεκπεραίωσης, αλλά για τους προικισμένους ελεύθερους συνεργάτες τους. Από τον Άγγελο Τερζάκη ως τον Κωστή Παπαγιώργη και από τον Παπανούτσο ως τον Αριστηνό. Σήμερα τα καταρρέοντα έντυπα τα γράφουν υπάλληλοι φανερών και κρυμμένων αφεντικών με τρισβάρβαρα ελληνικά και ανύπαρκτο στιλ. Όσοι έκαναν φίρμες τον Μάκη ή τον Τράγκα και εκδότες τον Χατζησαρίπολο και τον Θέμο, ας απολαύσουν τώρα τα αποτελέσματα της ηλιθιότητας τους. Υστερικές κυρίες αποστραγγίζουν από τα έντυπά τους, όσους τα έκαναν να ξεχωρίζουν νομίζοντας ότι έτσι κάνουν αφενός οικονομία και αφετέρου επίδειξη δύναμης. Φτάνουν μάλιστα σε τέτοιο σημείο βλακείας ώστε να διαφημίζουν έμμεσα ή άμεσα τα free press που οδήγησαν τον τύπο στο τελικό του μαρασμό. Μωραίνει Κύριος…

Από την άλλη ξεσαλωμένοι οι διαφημιστές μπερδεύουν soft porno, υψηλή τέχνη, χοντροκομμένη μπαλαφάρα, ποιητικό ηθικισμό και κάθε είδους πιθηκισμό μπας και σταυρώσουν πελάτη.. Το είπαμε όμως ήδη: Αμ δε….

3) Ολίγον προτού ορκιστεί ο Καραμανλής ο ολίγος πρωθυπουργός είχε δηλώσει, συμμετέχοντας ως τσιφτετέλλην στο γενικότερο εκτσιφτετελισμό του τόπου πως αγαπημένο του τραγούδι ήταν «το Μερτικό μου απ τη χαρά…» Έκτοτε το άσμα αυτό της οδύνης και της κοινωνικής αδικίας τραγουδήθηκε ουκ ολίγες φορές από βαρυαλγούντα golden boys που τους μείωσαν τα bonus σε ανάλογα μουσικά προγράμματα της ΕΡΤ, εμπνεύσεως Θοδωρή Ρουσόπουλου. Το αστείο είναι πως οι ευνοούμενοι και οι ευνοούμενες της ΝΔ κάνουν ακόμη παιχνίδι στην κρατική τηλοψία στοιχίζοντας πανάκριβα και παρουσιάζοντας προγλωσσικές εκπομπές λόγου δηλαδή πολιτικής σπέκουλας ή δημοσίων σχέσεων.

Ο φίλτατος Κοττάκης είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα κ Χυτήρη μου . Σκέφτομαι πως τουλάχιστον τη δημόσια τηλεόραση και το ραδιόφωνο θα μπορούσατε να τα συμμαζέψετε επιβάλλοντας στοιχειώδη ανανέωση, αξιοκρατία και ... οικονομία. Κάποτε την Αγία Παρασκευή διοικούσαν ο Κ. Μπαστιάς, ο Α Βλάχος, Ο Δ. Ρώμας, ο Δ Χορν, Μ Χατζιδάκις, ο Β. Βασιλικός, ο Α. Πεπονής. Σήμερα;

4) Αλίμονο σήμερα όταν αναφερόμαστε σε συνθέτες σύγχρονης μουσικής το μυαλό μας πηγαίνει φευ στον Κραουνάκη ή έστω, στον Ξυδάκη που «μένει με τη μάνα του» καθότι «την εκδίκηση της γυφτιάς» την πληρώνουμε ακόμη με όλο το δήθεν που την υποστηρίζει. Γιαυτό ακριβώς υπενθυμίζω κάποια ονόματα νεοελλήνων συνθετών μήπως και υπάρξει σχετική ισορροπία στη γενικότερη διάχυτη αγραμματοσύνη και αναισθησία: Μιχάλης Αδάμης, Αργύρης Κουνάδης, Μιχάλης Τραυλός, Μπάμπης Κανάς, Χάρης Βρόντος, Μηνάς Αλεξιάδης, Γιώργος Σισιλιάνος, Δημήτρης Τερζάκης, Μιχάλης Χριστοδουλίδης, Χριστόδουλος Χάλαρης. Στέφανος Γαζουλέας, Βασίλης Τενίδης, Δ. Δραγατάκης κλπ. Ονόματα που μου ΄ρχονται ανάκατα στο μυαλό πλάι σε εκείνα του Βάρβογλη, του Πετρίδη, του Μητρόπουλου ή του Αντίοχου Ευαγγελάτου. Ένας σύγχρονος πολιτισμός δηλαδή στην αφάνεια επειδή μονοπωλούν τα πάντα οι συγκεκριμένες υπερεκτιμημένες μετριότητες.

5) Τα κείμενά μου είναι πάντα ad hominem γιατί hominess ευθύνονται για την γενικότερη κατάντια της societas. Γιατί αυτοί κανοναρχούν τον κυρίαρχο λόγο που επαναλαμβάνουν έπειτα υπνωτιστικά οι μάζες. Τιμημένοι ποιητές της αριστεράς που έγιναν χρυσοπληρωμένοι υπάλληλοι του Σημιτικού καθεστώτος κι άλλοι εμπνευσμένοι κοινωνιολόγοι, ακαδημαϊκοί δάσκαλοι που καταδέχτηκαν τους μισθούς της ολυμπιάδας και τις πανάκριβές θέσεις του Βενιζέλου. Αυτοί οι ίδιοι δίνουν σήμερα δακρύβρεχτες συνεντεύξεις σε αριστερά έντυπα αναλύοντας τα αίτια της κρίσης. Το βίο και την πολιτεία τους είχαμε διεξοδικά παρουσιάσει σε αρκετά τεύχη του περιοδικού «Αντί». Αυτά τα συγκεκριμένα κοινωνικά «πρότυπα» ξεκίνησαν τον χορό των «εκπτώσεων» και τις δικαιολογίες του τύπου «αφού αυτός, γιατί όχι κι εγώ;» και φτάσαμε, εδώ που φτάσαμε. Άρα οι «επώνυμοι» οφείλουν πλέον να δικαιολογήσουν το κύρος του επωνύμου τους. Κι άλλο παράδειγμα: Μου αφηγείτο ο Κώστας Γεωργουσόπουλος ότι είχε ζητήσει, όταν ήταν πρόεδρος των καλλιτεχνικών συντάξεων στο ΥΠΠΟ να προσκομίζουν οι ενδιαφερόμενοι βεβαίωση από την εφορία ότι έχουν εισόδημα κατώτερο των 4.000.000 δρχ ετησίως, έτσι ώστε να δικαιολογείται η χορηγία της σύνταξης των 170.000 δρχ μηνιαίως. Είδε λοιπόν έκπληκτος τον Κώστα Τσόκλη στα τέλη της δεκαετίας του ΄90, λίγο πριν το ευρώ να προσκομίζει την πολυπόθητη βεβαίωση και να εισπράττει την σύνταξη, βαθύπλουτος ων. Συμπέρασμα: Όλοι τα έφαγαν και όλοι βούτηξαν τα χέρια τους αδιάντροπα στις τσέπες αυτού, του διαλυμένου κομματοκρατούμενου και πελατειακού κράτους. Όλα τα άλλα είναι πομφόλυγες εφόσον το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ, μαζί και η νοοτροπία του.

6) Τελευταία αλλά όχι έσχατη η τηλεοπτική δικτατορία της τηλεδημοκρατίας μας. Το άγος ολόκληρου του πολιτικού μας συστήματος που εξέθρεψε αυτή τη Λερναία Ύδρα. Η τηλεόραση αναπαράγει συστηματικά τον εαυτό της, κύριο της θέμα είναι οι “ήρωες” που κατασκευάζει και που οι “πράξεις” τους ανακυκλώνονται συντηρώντας πολυάριθμες άλλες εκπομπές. Έτσι ο πολύς Λαζόπουλος έκανε γνωστά στο πανελλήνιο όλα τα τηλενούμερα που εμφανίζονται ακόμη και στα πιο περιθωριακά κανάλια υπό το πρόσχημα της σάτιρας. Η δημοκρατία του πεζοδρομίου, με άλλα λόγια. Έκτοτε κυκλοφορούν ελεύθερα στα σαλόνια μας ο κούγιας ή ο άδωνις και λοιποί ανεκδιήγητοι τύποι αφού αυτό επιτάσσει το τηλεμαρκετιγκ. Αλλά και ο σοβαρός κ. Πρετεντέρης θα έχει στο πάνελ του πάντα κάποιον μελανοχίτωνα φωνακλά στο όνομα της ισηγορίας και της ... δημοκρατίας. Συμπέρασμα: Το Σύστημα κλυδωνίζεται και οι υπηρέτες του καμώνονται πως είναι αθώοι του αίματος και ανεύθυνοι για τη κρίση που σοβεί εδώ και δεκαετίες. Ποιος θα τους πιστεύει; Φτωχολογιά, για σένα κάθε μου τηλε- αρπαχτή…Λα, λα, λα!