Ρόλοι και Μεταμορφώσεις

Εσύ πάλι από μέσα κι ο Μάκης πάλι απ' όξω

(Έτσι χοντρά-χοντρά) παράγων πια τρανός της καταστάσεως

-όπως, εδώ που τα λέμε, της κάθε μέχρι τώρα καταστάσεως-

Να γίνεις, λέει, Έλλην, να βάλεις μυαλό, να γίνεις χρήσιμος.

Μανόλης Αναγνωστάκης, 1970

Είμαι σχεδόν ευτυχής, μέσα στη γενικευμένη δυσανεξία και σ΄ αυτήν την παιδαγωγική του τρόμου που ακολουθείται από τους ντόπιους και τους εισαγόμενους αρμοστές του προτεκτοράτου μας. Το χρέος, μεταφυσική έννοια πλέον και μοχλός για μια άνευ προηγουμένου μεταμόρφωση της χώρας από Δανία του Νότου σε Ινδία του Βορρά, αποκτά στη συνείδησή μου τα χαρακτηριστικά του Δέντρου της Γνώσης και εκείνου του συμβολικού καρπού που μόνο μέσα από την Πτώση μας οδηγεί στη Σωτηρία.

Ένα είναι βέβαιο, μεταμορφωνόμαστε. Είτε οβιδιακά, είτε από ανάγκη. Έτσι διαπιστώνω ότι άνθρωποι που άλλα αντ΄ άλλων φθέγγονταν επί χρόνια, τώρα υποστηρίζουν όσα λέγαμε εμείς και λοιδορούμασταν ως γραφικοί της μελαγχολίας. (δες το βιβλίο μου “Ο πολιτισμός στην εποχή της μελαγχολίας”, εκδ. Πολύτυπο 2004 με άρθρα μαζεμένα από το περιοδικό “Αντί”).Τώρα πλέον, έγιναν όλοι επαγγελματίες μελαγχολικοί και συγχρόνως, ανορθόδοξα διαμαρτυρόμενοι. Σημεία των καιρών. Ο Ψυχάρης γράφει σαν τον Παπουτσάκη και η Μυρσίνη Ζορμπά ή ο Ανδρέας Παππάς σαν τον Παντελή Μπουκάλα και τον Κώστα Καναβούρη. Επίσης η “Ελληνοφρένεια” μετάφερε την επανάσταση της στο μαγαζί του κυρ Χατζηνικολάου. Τα ύστερα του κόσμου!

Κι άλλο θαύμα! Το Σύστημα μεταμορφούμενο κατέστησε τα μέλη και τις τροχαλίες του από ιέρακες σε περιστερές. Το πιο συγκινητικό συμβαίνει όταν οι επικεφαλής της μιντιακής διαπλοκής όπως πχ ο κυρ Σταύρος ή ο Μισίρ Πρετεντέριος, μαγιόρδομος του ΔΟΛ απευθύνουν ανησυχούντες εκκλήσεις στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας (sic). – Παρακαλώ σας αδερφοί μη τον ξυπνάτε τον γέροντα. Δεν είναι sic. Μ΄ όλο το σεβασμό κάνετε σαν να μην υπάρχει. Είναι πιο σώφρον. Τι φταίει κι αυτός; Άλλοι τον έβαλαν. Δεν είναι δα και ο Χάλακ. Θέλω να πω ότι άνθρωποι που ελίχθηκαν ως αριστεροί ή αριστερόστροφοι μπαλαντέρ μ΄ όλες τις καταστάσεις, που έπαιξαν εν ου παικτοίς με σημιτισμούς και εκσυγχρονισμούς και νεποτισμούς και φαβοριτισμούς, έρχονται τώρα να μεταμορφωθούν σε τιμητές πιστεύοντας πως έτσι θα αποκαθάρουν το Σύστημα από τις πομπές του και θα σώσουν για την πάρτη τους την παρτίδα – πατρίδα. Κυρία Δραχμανάκη μου.

Αμ δε όμως! Το μόνο που καταφέρνουν, δεν είναι να γίνονται από άνθρωποι θηρία όπως στον Οβίδιο, που θα ήταν κατανοητό αλλά να αλλάζουν μάσκες και ρόλους όπως συμβαίνει στα θέατρα και τα τσίρκα.

Έτσι δεν έχουμε πια Προέδρους Δημοκρατίας, Πρωθυπουργούς, πολιτικούς αρχηγούς κλπ. Δεν έχουμε πνευματική ηγεσία, συνδικαλιστές ή υπεύθυνους πολίτες αλλά κάποιους που υποδύονται τους ανάλογους ρόλους. Κάποιους που λένε όσα ο ρόλος επιβάλει να πουν (λχ. βρείτε τα ρε παιδιά και μη μαλώνετε), κι έπειτα αποσύρονται στα παρασκήνια για να εμφανιστούν νέοι ηθοποιοί σε νέους ρόλους με τις μάσκες όμως ίδιες και απαράλλακτες. Τρομερό; Θλιβερό; Αστείο;

Ούτως ή άλλως εμείς οι αποσβολωμένοι υπόλοιποι ας μην ετοιμαστούμε να χειροκροτήσουμε αυτιστικά την παράσταση. Ας μην το κάνουμε αυτή τη φορά.

Έστω από θυμό, έστω από αξιοπρέπεια, έστω από αηδία…