Για τον εξοχότατο Πρόεδρο της Δημοκρατίας

-Γιατί έχω την εντύπωση πως η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων που είδε να διακόπτονται παρελάσεις και να στραπατσάρονται “επίσημοι” ένοιωσε άγρια ικανοποίηση;

-Μήπως γιατί η απρόσκοπτη εκτέλεση των παρελάσεων θα σήμαινε πως όλα βαίνουν καλώς τη στιγμή ακριβώς που συμβαίνει το εντελώς αντίθετο;

-Μήπως κάποιοι ακόμα απλώς βολεύονται κάνοντας πως δεν καταλαβαίνουν;

Ελπίζω ο εξοχότατος Πρόεδρος να μην ανήκει σε αυτούς.

Είναι λυπηρό αλλά όσοι κατάντησαν τους θεσμούς σαν τα μούτρα τους, κατάφεραν να αντιμετωπίζονται πλέον σαν “μούτρα” όσοι εκπροσωπούν τους θεσμούς. Ο κ. Κάρολος Παπούλιας κατά τη δεύτερή του θητεία ως Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας έχει βρεθεί στο μάτι του πολιτικού κυκλώνα τον οποίο προκάλεσε η πολλαπλή, ιδεολογική, κοινωνική, οικονομική, πολιτιστική κλπ. κρίση που μαστίζει τη χώρα. Ως εκ της απισχνασμένης από κάθε εξουσία θέσης του, ο Πρόεδρος δεν μπορεί να κάνει πολλά πράγματα. Μπορεί να συγκαλεί το συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών, μπορεί να απευθύνει γενικόλογες εκκλήσεις για ενότητα, μπορεί επίσης να δέχεται τον Πρωθυπουργό και να διαπιστώνει πως ακόμη μια φορά ο τελευταίος απέτυχε . Μπορεί, τέλος, να υποβάλει την παραίτησή του προκαλώντας εκλογές αν διαπιστώσει πως υπάρχει απόσταση ανάμεσα στη λαϊκή βούληση και την εκλεγμένη κυβέρνηση (εν προκειμένω σοβεί πια χάος). Ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας είναι ανώτατος πολιτειακός θεσμός, η προσβολή του ονόματός του απαγορεύεται από το Σύνταγμα (άρθρο 4, παράγραφος 3γ) αλλά αυτό δε σημαίνει ότι ο θεσμός καθαυτός δεν υφίσταται κριτική (λ.χ. σε περίπτωση συνταγματικής του αναθεώρησης) ή ότι το πρόσωπο του εκάστοτε Προέδρου δεν επιτρέπεται να χαρακτηρίζεται σε σχέση πάντα με συγκεκριμένες πολιτικές επιλογές του. Αν φερ' ειπείν εν τη ρύμη του προφορικού λόγου ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας πει κάτι, ας υποθέσουμε, προσβλητικό εναντίον των Θεσσαλονικέων ή των κατοίκων μιας συμμάχου χώρας. Ο τ. Πρόεδρος κ. Σαρτζετάκης έδινε συχνά αφορμές για ανάλογα, αντιρρητικά σχόλια. Στη συνέχεια, ο διάδοχός του κ. Στεφανόπουλος απέκτησε τον τίτλο του “σοφού” και του “επιτυχημένου” επειδή ομιλούσε ελάχιστα, παρενέβαινε ελαχιστότατα και πάντα σε συμβολικό επίπεδο. Δηλαδή απλώς “διακοσμούσε” με την παρουσία του το πρωθυπουργικοκεντρικό πολίτευμα μας. Βέβαια όλα αυτά συνέβησαν μετά το κούρεμα των προνομιών του Προέδρου που επέβαλε ο Ανδρέας Παπανδρέου στο μεταπολιτευτικό Σύνταγμα Καραμανλή. Ανάμεσα στις ελάχιστες, πλέον, δραστηριότητες που προβλέπονται για τον Πρόεδρο είναι οι παραστάσεις του στις στρατιωτικές παρελάσεις της 28^ης Οκτωβρίου και τις 25^ης Μαρτίου ως εκπρόσωπου του έθνους. -Διερωτώμαι επιτρέπεται να εγκαταλείψει ένας Πρόεδρος τη θέση του έστω κι αν εξοργιστεί από τα συνθήματα του συγκεντρωμένου πλήθους; -Οι πρόεδροι και εν γένει οι πολιτικοί παραμένουν στις θέσεις τους μόνο όταν επευφημούνται; -Αυτό το, παιδαγωγικό, παράδειγμα στέλνουν στο λαό; Ο κ. Παπούλιας έχει συγκεκριμένη πολιτική σταδιοδρομία με το κόμμα εκείνο το οποίο βαρύνεται περισσότερο για τον λαϊκίστικο εξανδραποδισμό των πολιτικών, για τη νοοτροπία της “λούφας και της παραλλαγμένης αρπαχτής” και τον κατεξευτελισμό του τόπου. Ο νυν πρόεδρος συνυπηρέτησε υπό τον Ανδρέα με τον Κουτσόγιωργα, τον Τσοχατζόπουλο, τον Σημίτη, τον Ρουμελιώτη (τώρα στο ΔΝΤ), ακόμη και με τον Γιωργάκη. Η οργή και ο αποτροπιασμός της κοινωνίας στρέφονται σήμερα συλλήβδην εναντίον ολόκληρου του πολιτικού κόσμου, κυρίως εναντίον των δυο κομμάτων εξουσίας και κυριότατα εναντίον του ΠΑΣΟΚ (βαθέος και εκσυγχρονιστικού). Επιπλέον τον κ. Παπούλια εξέλεξε η παρούσα βουλή την οποίαν κακώς (;) χλευάζουν και λοιδορούν εκατοντάδες χιλιάδες “πλαταίεις” του Συντάγματος. Το Σύνταγμα το ίδιο εξάλλου βρίθει μικροπολιτικών προσθηκών τις οποίες προκάλεσε η ιδιοφυΐα του συνταγματολόγου και αντιπρόεδρου κ. Βενιζέλου κατά τη τελευταία αναθεώρηση. Απ' όλον αυτό το μακάβριο χορό των εκπτώσεων και της παρακμής δεν μπορούμε ιστορικά, ούτε επιτρέπεται ηθικά, να εξαιρεθούμε κι εμείς οι πολίτες. Η κοινωνία μας φέρει ακέραια την ευθύνη για το πολιτικό προσωπικό που δεκαετίες τώρα ανέδειξε και στηρίζει αλληλοστηριζόμενη απ' αυτό, με το αζημίωτο. Αυτή είναι η πικρή ετυμηγορία της ιστορικής πραγματικότητας. Ο κ. Παπούλιας κατέλαβε εκείνη την ανώτατη θέση την οποία δεν αξιώθηκαν ούτε οι αείμνηστοι Π. Κανελλόπουλος, Η. Ηλιού, Λ. Κύρκος, Ελ. Παππά, Α. Πεπονής, Ο. Ελύτης, Μ. Χατζιδάκις, Ι. Μόραλης, ή οι επιζώντες νεοελληνικοί μύθοι Θοδ. Αγγελόπουλος, Μ. Γλέζος, Τ. Πατρίκιος, Μ. Θεοδωράκης, Ειρ. Παπά, κλπ. Σήμερα τον τόπο συγκλονίζουν βαθύς διχασμός, οργή και απελπισία. Και κυρίως συγκλονίζει η οδυνηρή συνειδητοποίηση ενός εξακολουθητικού εγκλήματος εις βάρος,ακόμη και των μελλοντικών γενιών το οποίο δεν έχει αποκαθάρει καμία τιμωρία, καμία δικαιοσύνη, καμία αξιοκρατία... Ως τώρα.

ΥΓ. Τα κροκοδείλια δάκρυα μεγάλοδημοσιογράφων-σχολιαστών δεν αφορούσαν τόσο στην ματαιωθείσα παρέλαση όσο στο ερχόμενο τέλος ενός Συστήματος του οποίου υπήρξαν βασικοί στυλοβάτες.