ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΗΜ ΑΡ ΚΑΙ ΤΗ ΧΑΜΕΝΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ

Ο Φώτης Κουβέλης ξεκίνησε καλά. Μετριοπαθής και μελίρρυτος, ένας Κωνσταντόπουλος λίγο πιο συναισθηματικός και λίγο περισσότερο καθαρολόγος, έδωσε τα διαπιστευτήρια του πολιτικού που είναι διατεθειμένος να πραγματοποιήσει τομές και να υπερβεί τη μονοδιάστατη, καταγγελτική αμετακίνητη επί είκοσι χρόνια στρατηγική του ΣΥΝ. Το “αριστερό ρεύμα” είδε με ανακούφιση την αποχώρηση των “ανανεωτικών” σε τέτοιο βαθμό ώστε να μην τους προσάψει την επονείδιστη κατηγορία των διασπαστών και το εκλογικό σώμα ενθουσιάστηκε βλέποντας στο πρόσωπο του Φώτη έναν αντί-Τσίπρα και του Λυκούδη έναν αντί-Αλαβάνο. Έτσι ξεκίνησε η δημοσκοπική άνοιξη της ΔΗΜ ΑΡ κι έτσι γεννήθηκε η ελπίδα στους παλιούς “εσωτερικάκηδες” ότι ήρθε η στιγμή ν' αντιστραφούν οι όροι του παιχνιδιού και ν' απορροφήσει η Αριστερά το Πασόκ κι όχι το αντίστροφο (που ως τότε συνέβαινε). Οι χειρισμοί του Κουβέλη και η τηλεοπτική του εικόνα που αντανακλούσε σοβαρότητα και μια μειλιχιότητα σχεδόν παπαδίστικη, προσόν που μόνο ο Παπαδημούλης διαθέτει από το ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και που αποδεικνύει ότι οι περισσότεροι αριστεροί ηγέτες έχουν θητεύσει ως εκκολαπτόμενοι ρήτορες στον ιεροκήρυκα της ενορίας τους εκτός από τη ΚΝΕ της γειτονιάς τους -του Ανδρουλάκη συμπεριλαμβανομένου-, τον έφερε ψηλά στις προτιμήσεις ενός πασοκογενούς πλην μισοζαλισμένου κοινού από τη συνεχιζόμενη πολιτική αλητεία του Πασόκ. Στη συνέχεια ο Κουβέλης νόμιζε πως με λεπτές χειρουργικές κινήσεις, μετεγγράφοντας πράσινους πολιτικάντηδες, κυβερνητικούς τυχοδιώκτες ή κρατικοδίαιτες “προσωπικότητες” ευρέος φάσματος θα ρυμουλκούσε στη ΔΗΜ ΑΡ και το πολιτικό σώμα που αυτά τα φαντάσματα έκρυβαν πίσω από πίσω τους. Λάθος πρώτο και μέγα. Το δεύτερο λάθος του Φώτη είναι πως είπε και εξακολουθεί να λέει την αλήθεια μισή σε βαθμό που να μοιάζει με ψέμα ολόκληρο. Το τεράστιο δίλημμα του τόπου δεν είναι να εφαρμόσει ή να μην εφαρμόσει το μνημόνιο, αλλά να προχωρήσει σε γενναίες μεταρρυθμίσεις, να μειώσει και να ακυρώσει το σπάταλο κράτος και την διαπλοκή του με τους πολίτες, να στείλει στα σπίτια του το διεφθαρμένο και βολεμένο πολιτικό προσωπικό. Αντί να ομφαλοσκοπεί αναβάλλοντας τις αλλαγές και διαιωνίζοντας την υφιστάμενη, νοσηρή κατάσταση. Και, φευ, η Αριστερά είναι μέρος -έστω και μικρό- αυτής της νοσηρής και αδιέξοδης κατάστασης. Το θέμα δεν είναι να καταγγέλλουμε υποκριτικά το μνημόνιο αλλά να το επανεξετάσουμε με όσο το δυνατόν μεγαλύτερες ωφέλειες για τον τόπο. Άρα περίμενε κανείς από τον Κουβέλη συνεπέστερη εμμονή σ' έναν πολιτικό λόγο δυσάρεστο αλλά αναγκαίο και την αποφυγή του λαϊκισμού των Πασοκικών μετεγγραφών. Άνθρωποι που έχουν πολεμήσει το Πασόκ και τις πολιτικές του, που έχουν καταγγείλει από δεκαετίες το ανθρωπολογικό κακό που έχει επιφέρει στον τόπο, δεν μπορούν να συνυπάρχουν με τον Παν-Παν, το Μαλέσιο, τον Μπίστη ή τη Ρεπούση. Η οποία Ρεπούση μπέρδεψε στο θέμα του “συνωστισμού” το politically correct και την επιστημονική δεοντολογία. Τη χώρα έβλαψαν εξίσου και οι σημιτοφύλακες του λαϊκού καπιταλισμού και η παιδική χαρά του Παπανδρέου. Άρα ο Κουβέλης έπρεπε να διεκδικήσει την ψήφο όσων κάποτε υποστήριξαν και τώρα συνειδητοποίησαν το λάθος τους. Προτάσσοντας ως σημείο αναφοράς στο επικοινωνιακό παιχνίδι όχι ξεθυμασμένους σταρ της Ιπποκράτους αλλά ανθρώπους από τον ευρύτερο κεντροαριστερό χώρο που έδειξαν μια στοιχειώδη συνέπεια όλα αυτά τα χρόνια. Και να μην χρησιμοποιήσει την ΔΗΜ ΑΡ ως κολυμβήθρα του Σιλωάμ για ανανήψαντες Πασόκους. Τεράστιο λάθος που το πληρώνει τώρα με τη δραματική μείωση της απήχησης του στη κοινωνία. Η αλήθεια είναι όσο πικρή κι αν ακούγεται πως στα τελευταία χρόνια το Πασόκ έβλαψε πολύ περισσότερο την πατρίδα απ' ό, τι η συντηρητική παράταξη. Η οποία είχε τα ανακλαστικά να δρομολογήσει και να στηρίξει την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας.

Βέβαια η δημοσκοπική κατηφόρα της ΔΗΜ ΑΡ ήταν προδιαγεγραμμένη από τη στιγμή που το Πασόκ θα “ανασταινόταν” με το νέο ηγέτη, τον οδοστρωτήρα Μπένη. Και βέβαια η ΔΗΜ ΑΡ πληρώνει αφενός την έλλειψη νεολαίας -είναι κόμμα γερόντων, περισσότερο για απ' τον Περισσό- και το ότι δεν πρόβαλε στην τηλεαγορά του Δήμου νέα πρόσωπα, νέο λόγο, στοιχειώδη αυτοκριτική και της Αριστεράς ως μέλους του πολιτικού μηχανισμού της Μεταπολίτευσης. Ό, τι κέρδισε -και κέρδισε πολύ- λέγοντας πως δεν θα είναι ένα κόμμα καταγγελίας και άρνησης, το έχασε ανατρέποντας στην πράξη αυτές τις διακηρύξεις της. Η Ελλάδα οφείλει να πορευτεί σεβόμενη τις υπογραφές της όπως δήλωσε κι ο Σπύρος Λυκούδης στην “Αυγή” (πρόσφατα) αξιοποιώντας την απομείωση των χρεών της μέσω του κουρέματος και επιμένοντας στην απελευθέρωση των παραγωγικών της δυνατοτήτων. Και στην αλλαγή της παρούσας καταστροφικής για όλη την Ευρώπη πολιτικής. Όλα τ' άλλα είναι λαϊκισμός και λαϊκισμός μονάχα.