ΑΝ ΟΧΙ ΤΩΡΑ ΠΟΤΕ;

Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα!

Όπως ήταν φυσικό η μεγάλη ανατροπή που δημιούργησε ο ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ στις εκλογές της 6/5/12 προκάλεσε και προκαλεί αλυσιδωτές αντιδράσεις τόσο εντός όσο και εκτός Ελλάδος. Βλέπετε είναι η πρώτη φορά μετά από δεκαετίες που παρουσιάζεται η προοπτική μιας άλλης πολιτικής, η δυνατότητα μιας ατζέντας αμιγώς αριστερής εκτός της πεπατημένης, εκτός της προαποφασισμένης πορείας που σχεδόν φαταλιστικά ακολουθήσαμε. Όπως είναι λοιπόν φυσικό, κάτι τέτοιο πυροδοτεί αναταράξεις σ’ όλη την κλίμακα του κατεστημένου συστήματος εξουσίας και φέρνει τον ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ στο κέντρο των εξελίξεων αλλά και στη δίνη ενός πρωτοφανούς κυκλώνα.

Αν όχι τώρα, πότε; Αν όχι εμείς, ποιοι; Η ευθύνη είναι τεράστια, όσο και οι δυνατότητες μιας άλλης πολιτικής μέσα στους κόλπους της Ευρωπαϊκής Ένωσης και μακριά από τον σκληρό πυρήνα εξουσίας της, στον οποίον εντοπίζεται σαφώς δημοκρατικό έλλειμμα. Μιας πολιτικής ούτε εύκολης, ούτε ανώδυνης, ούτε χωρίς ρίσκο και κινδύνους , αλλά επίσης μιας πολιτικής που να μπορεί να μας βγάλει από το τέλμα. Από αποφάσεις που πάρθηκαν από έντρομες και εθελόδουλες ηγεσίες. Από πολιτικούς του σωλήνα και από μεγέθη σπιθαμιαία. Χτες διαδήλωσε όλη η Ευρώπη εναντίον της αδιέξοδης μονεταριστικής πολιτικής του Βερολίνου. Εάν κάτι δεν πάει καλά, αυτό το κάτι πρέπει να αλλάξει αμέσως.

Είναι εντυπωσιακό επίσης πως η πολιτική του ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ ρυμουλκεί προς τις θέσεις της και τη ρητορεία των δυο συστημικών κομμάτων, τα οποία τώρα διαπιστώνουν τις δυνατότητες επαναδιαπραγμάτευσης (sic) του μνημονίου καθώς και τη διαφαινόμενη αλλαγή στο ευρύτερο ευρωπαϊκό τοπίο. Ένα τοπίο που μας το παρουσίαζαν αμετακίνητο. Λέγοντας πως pacta servanda sunt (πρέπει να εξυπηρετηθούν τα συμπεφωνημένα).

Ας συνοψίσουμε λοιπόν τα επιτυχημένα σημεία της πρότασης της ριζοσπαστικής αριστεράς:

1. Αταλάντευτος, ευρωπαϊκός προσανατολισμός για μιαν Ευρώπη των λαών και για μια ευρωπαϊκή ένωση με αληθινά κοινωνικό πρόσωπο μακριά από νεοφιλελεύθερες αγκυλώσεις και ηγεμονισμούς. Ήδη η πολιτική της Μέρκελ αποδοκιμάζεται και στη Γερμανία.
2. Καταγγελία της πολιτικής του μνημονίου 2 επειδή ακριβώς και αδιέξοδη είναι και καταστροφική για τον τόπο όπως ακριβώς ήταν και το μνημόνιο 1, το οποίο άλλαξαν επειδή δεν έβγαινε οι ίδιοι οι Ευρωπαίοι εταίροι μας (με κωφάλαλη την “υπεύθυνη” πολιτική ηγεσία της χώρας).
3. Επιδίωξη νέας πολιτικής για τη σχέση Βορρά – Νότου. Συστράτευση με τις λοιπές προοδευτικές δυνάμεις της Ευρώπης. Ο ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ οφείλει σήμερα να αναπτύξει στρατηγικές για να προωθήσει την πολιτική του στον σκληρό πυρήνα των ευρωπαϊκών αποφάσεων αποδεικνύοντας ότι οι θέσεις του δεν είναι τυχοδιωκτικές, όπως ισχυρίζεται η αντίδραση, αλλά ρεαλιστικές και εφαρμόσιμες. Κάτι τέτοιο φαίνεται πιο εύκολο από το «χτίσιμο» ενός αριστερού «τριώροφου» στο εσωτερικό της χώρας. Ας ήμαστε ειλικρινείς, τι κοινό μπορούμε να έχουμε με το ΚΚΕ στο οποίο μάλιστα προτείνουμε (sic) και την πρωθυπουργία; Κάποιοι ακόμα στο ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ δεν έχουν απαλλαγεί από την ηγεμονική κουλτούρα της ΚΝΕ. Και κάποιοι ξεχνούν πως όσοι γαντζώνονται υστερικά από τον μαξιμαλισμό έχουν σαφώς μινιμαλιστική αυτοπεποίθηση.
4. Άμεση προώθηση πολιτειακών και δημοσιονομικών μεταρρυθμίσεων εντός της χώρας. Πρέπει να εκσυγχρονιστεί το σπάταλο και αντιπαραγωγικό κράτος όχι επειδή το θέλει το Δ.Ν.Τ αλλά επειδή είναι εθνικό μας χρέος. Το υπάρχον χρεοκοπημένο και φαύλο σκηνικό πρέπει να αλλάξει άρδην, χωρίς να χαϊδεύουμε αυτιά ή να εξυπηρετούμε συμφέροντα μειοψηφιών.

Όπως είναι φυσικό, το πρόσωπο του Αλέξη Τσίπρα έτι περαιτέρω θα συγκεντρώσει τα πυρά όλων των «έμπειρων», «μυαλωμένων», «ορθολογικών» εκπροσώπων της συστημικής διαπλοκής και της πελατειακής εξουσίας. Ο Πάγκαλος ήταν μόνο η αρχή. Επειδή, κατ’ ουσίαν, στις εκλογές αυτές δεν νικήθηκε μόνο ο δικομματισμός αλλά και το Mega, ο Μπόμπολας, ο ΔΟΛ, οι κρατικοδίαιτοι ολιγάρχες. Όποιος γράφει σήμερα στο ΒΗΜΑ, ασχέτως του κύρους και της υπογραφής του, λειτουργεί σαν φωτοκόπια του Πρετεντέρη. Μηντιακός κανόνας. Ηττήθηκαν επίσης και οι πατριώτες-επιχειρηματίες τύπου Δασκαλόπουλου, με τα λεφτά στο εξωτερικό και με τις ανέξοδες παραινέσεις στο εσωτερικό. Είπαμε: Η πολιτική του ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ είναι ο σωστός αλλά και δύσκολος δρόμος. Οι στρατηγικές για την πολιτική αυτή πρέπει να βελτιωθούν έτσι ώστε ν' αποφεύγονται τα επικοινωνιακά λάθη που μεγενθυνόμενα από τα Μ.Μ.Ε, δημιουργούν ανασφάλεια ή και πανικό στο κοινό. Ως τώρα ο Τσίπρας είναι και πολιτικά και επικοινωνιακά νικητής. Μοιάζει όμως να έχει ελάχιστη βοήθεια από πλευράς έμψυχου δυναμικού. Ο Πάνος Σκουρλέτης, ο Νίκος Φίλης, ο Θοδωρής Δρίτσας και ο Γιώργος Σταθάκης φωτεινές εξαιρέσεις. Άνθρωποι που ξέρουν να χαμογελούν χωρίς καλά και σώνει να ειρωνεύονται. Οι πρωτοκλασάτοι του ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ αντί να σκιαμαχούν στα κανάλια με αμφίσημα επιχειρήματα, καλύτερα να στρωθούν στη δουλειά προωθώντας λύσεις, παράγοντας πολιτική και συζητώντας με όλη την κοινωνία. Ήδη το άνοιγμα του προέδρου του κόμματος προς τους θεσμικούς και πολιτικούς φορείς υπήρξε εντυπωσιακό και παρήγορο. Οφείλουμε αυτή την μισοζαλισμένη και κατακερματισμένη κοινωνία και να την εμψυχώσουμε και να την στηρίξουμε , για να μας στηρίξει και αυτή αύριο, με τη σειρά της. Έχουμε κερδίσει απλώς μια μάχη, ο πόλεμος όμως θα είναι μακρύς. Η αιχμηρή γοητεία των στιγμών έγκειται στο ότι φτιάχνουμε την ιστορία με τα χέρια μας τα ίδια και δεν την παρατηρούμε ν’ αναστρέφεται και να οπισθοβατεί ερήμην μας. Κι ας μην ξεχνάμε: Αν η πολιτική είναι και επικοινωνία , η επικοινωνία από μόνη της δεν είναι πολιτική. Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα, τώρα όλοι κρινόμαστε. Τώρα είναι η στιγμή για ουσιαστικές, πολιτικές ανατροπές.

Υ.Γ1 Υπάρχει σαφώς επικοινωνιακό έλλειμμα στον ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ και μια υπερβολή λόγου στον Τσίπρα. Όμως εμπρός στα λάθη και την αμετροέπεια λ.χ του Βενιζέλου , το στυλ του Αλέξη μοιάζει με τον ορισμό του μινιμαλισμού.

ΥΓ2 Και μια και μιλάμε για αμετροέπεια πώς θα χαρακτηρίζατε τις «συμβουλές» Σόιμπλε παραμονές εκλογών προς τους Έλληνες ψηφοφόρους; Τέτοια αλαζονεία, ούτε ο Πιούριφοϊ!