Τρία ποιήματα στη τιμή του ενός

Δοξαστικόν

Μισερά, μίζερα όντα μας έπλασες Κύριε, Δόξα Σοι!
Κάτι ήξερες, κάπως προνόησες Πάνσοφε
Κάπου στόχευε ασφαλώς το Μέγα Σου Έλεος
Ελλιπείς και ατελέστατοι όντας
Μισές χαρές, μικρές μόνο ευτυχίες αντέχουμε
Το απόλυτο είναι η πιο άχρηστη λέξη
Σε όλες μας τις εγκυκλοπαίδειες
Η πιο αχρείαστη. Αλληλούια! Δόξα Σοι Κύριε
Γιατί έστω και μια μόνο σταγόνα του
Και η πιο μηδαμινή του ρανίδα, του απόλυτου,
Ικανή θα ήταν να μας εξοντώσει
Να ισοπεδώσει ό,τι χιλιετίες τώρα μας συντηρεί
Ό,τι τη θνητότητά μας παραμυθεί: εκείνο το απίθανο
Το τάχα «Προσδοκώ Ανάστασιν Νεκρών».

 Sasha Stone, Erwin Piscator Entering the Nollendorf Theater, Berlin, 1929

Άτιτλο

Τι σπουδαίο πράγμα η ζωή

τι υπέροχο, ίσως επειδή κατά βάθος

δεν έχει καμία, μα καμία σημασία.

Γι αυτό σπουδαίοι ας γίνουμε.

Πράγμα που τελικά καμία

μα καμία δεν έχει σημασία.

Edouard Vuillard, Le Malade Imaginaire, 1900

Οσμές

Υπάρχει μια παιδαγωγική της ταπεινότητας

στη χρήση των μαζικών μέσων μεταφοράς,

όταν στριμώχνεσαι στο τρόλεϊ

και σε πολιορκεί η μυρωδιά του σύμπαντος κόσμου.

Τότε εισπράττεις αδελφοσύνη εν τοις πράγμασιν

και νοιώθεις με όλες σου τις αισθήσεις

-με την οικουμένη κολλημένη στη πλάτη σου-

την περιβόητη έννοια του πλησίον.

Το ΙΧ εξασφαλίζει βέβαια ιδιωτικότητα

σε προστατεύει, νομίζεις, από τη μπόχα των ανθρώπων

την ιδιότυπη οσμή του, ανυπόφορου, είδους σου.

-Έχει κι η μοναξιά πάντως την αποφορά της.-

Στην φλύκταινα μυρωδιά των λεωφορείων όμως

η τρομοκρατία του αληθινού σε πολιορκεί ακαταμάχητη.

Καλύτερα. Εξοικείωση. Στο κάτω-κάτω

δεν θα μυρίζει και χειρότερα κάτω από το χώμα.