Η βία που μετράει τη γη

 Από την έκθεση "Προσφορά" στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, Δημήτρη Μεράντζα, "Αυτοπροσωπογραφία διά λιθοβολισμού".

Οι δύο θάνατοι στιγμάτισαν το 2013, είναι κατά τη γνώμη μου και τα πιο σημαντικά πολιτικά γεγονότα αυτής της χρονιάς ως τώρα: Εννοώ το θάνατο του νεαρού που εξωπετάχτηκε από το τρόλεϊ και τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Δύο περιπτώσεις βίας που σφραγίζουν τη μοίρα αυτής της κοινωνίας πολύ περισσότερο από τα λεγόμενα για πρωτογενές πλεόνασμα, τις εκλογές στη Γερμανία ή το success story της κυβέρνησης. Και τούτο γιατί η βία που ενδημεί τόσο στην καθημερινότητα μας όσο και σε θεσμικό επίπεδο, είναι πολύ πιο οδυνηρά σημαντική από οποιαδήποτε πολιτική σπέκουλα.
Ποιο άραγε είναι το πιο ανησυχητικό; Αποφασίστε εσείς.
Η τρέλα που τυφλώνει δύο ανθρώπους και τους οδηγεί στα άκρα δια ασήμαντον αφορμήν ή η οργανωμένη βία μιας εγκληματικής ομάδας που έχει διαβρώσει πολλά, αντιθέτων συμφερόντων, κοινωνικά στρώματα, διεισδύοντας επιπλέον στο σκληρό πυρήνα της ελληνικής αστυνομίας ναρκώνοντας τις λειτουργίες της δικαιοσύνης και εκπορθώντας αυτό το ίδιο το κοινοβούλιο; 
Τα πράγματα δεν είναι εύκολα επειδή τα πράγματα αφορούν τον καθένα μας ξεχωριστά, εφόσον όλοι έχουμε αποδεχτεί τη βία ως λογικό (;), δηλαδή αναπόφευκτο κομμάτι της καθημερινότητας μας. Αναφέρομαι στους μικρούς φασισμούς που εκτρέφουμε λίγο πολύ όλοι μας ανεχόμενοι από την καθημερινή αγένεια του διπλανού ως την υποκρισία και το ψεύδος μιας ολόκληρης πολιτείας. Ενός κράτους που αντιμετωπίζει τον πολίτη ως σταθερό και πειθήνιο θύμα του. Να γιατί μίλησα για θεσμική βία χωρίς να υπονοώ αποκλειστικά τη Χρυσή Αυγή.
Η κρίση όμως έχει κι άλλες διαστάσεις : Αποδεχτήκαμε ως κοινωνία τη βελούδινη βία των ΜΜΕ, τα οποία μας έπεισαν πως ο μόνος ένοχος για τα σκάνδαλα των εξοπλιστικών προγραμμάτων ήταν ο Τσοχατζόπουλος, έστω κι ο Σμπώκος, που ήδη καταδικάστηκαν ενώ δεν έχει ούτε καν ηθική ευθύνη, ο τότε πρωθυπουργός, Σημίτης,  ο νυν αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, Βενιζέλος, που απήλλαξε τον Άκη στη βουλή, τα μέλη του ΚΥΣΕΑ που δεν κλητεύθηκαν στο δικαστήριο κλπ.
Πραγματική γάτα, η ελληνική πολιτεία κρύβει επιμελώς και διαχρονικά τις ακαθαρσίες της. Και άλλα φαινόμενα παρακμής: το ότι το ελληνικό αναγνωστικό κοινό ανέβασε από την πρώτη στιγμή της κυκλοφορίας του έως και σήμερα που έχει αποκαλυφθεί το σιχαμένο πρόσωπο του Θέμου Αναστασιάδη, το ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ  στην κορυφή της αναγνωσιμότητας. Παράλληλα, η ιδιωτική τηλεόραση τον ανταμείβει, αυτόν τον ασυμβίβαστο κυνηγό της αλήθειας (!) με πολυετή ροζ εκπομπή, στην οποίαν εξάλλου έχουν παρελάσει όλοι οι σταρ του life style.
Είχα καταγγείλει από τη δεκαετία του '80 και τον Κωστοπουλισμό και τον Τσαγκαρουσιανισμό ως εκπτωτικά φαινόμενα της ελληνικής δημοσιογραφίας. Ο πρώτος για τον μάτσο κωλοπαιδισμό του και τον λαϊκίστικο μπρουταλισμό του και ο δεύτερος για τη δηθενιά ως αισθητική και τον συνδικαλισμό της επιθυμίας.  Αυτό που με εξόργιζε και με εξοργίζει είναι πως αμφότεροι παραμένουν ταλαντούχοι, δηλαδή επικίνδυνοι για όσους ξεγελιούνται από την λάμψη του τσίγκου. Ο Κωστόπουλος, ξεπουπουλιασμένος επέστρεψε ως διασκεδαστής και ο Τσαγκαρουσιάνος επιμένει ακόμη να πουλάει το life style ως αισθητική πρόταση. Παράδοξο: η Κυριακάτικη Αυγή δεν έχει ξεκολλήσει από τις 6.500 φύλλα παρά την αναμφισβήτητη ποιότητα της και παρά την απογείωση των ποσοστών του ΣΥΡΙΖΑ.  Τις πταίει; Η μίζερη κομματίλα που συνεχίζει να χαρακτηρίζει την εφημερίδα της αξιωματικής αντιπολίτευσης αλλά και φαινόμενα του τύπου “εργατολόγος” Αλέξης Μητρόπουλος  που δεν ταιριάζουν ούτε στην αισθητική ούτε στην ιστορία της Αριστεράς. Ιδού ο ορισμός του μεταμοντέρνου. Να ψωνίζεις πολιτικές περσόνες από του Αυτιά.  Κατά τα άλλα οι δύο θάνατοι που προανέφερα εξακολουθητικά δείχνουν ποιο είναι το βαθύτερο μας πρόσωπο. Μόνο που αρνούμαστε να το δούμε.
ΥΓ1: Αταξινόμητη -και για αυτό απρόβλεπτη- βία, είναι το φονικό βλέμμα που μου ρίχνει ο νεαρός με τα γουόκμαν στο Μετρό.  Με Θεωρεί υπαίτιο όλων των δεινών του και εν πολλοίς έχει δίκιο.
ΥΓ 2:  Βία επίσης είναι η ρετουσαρισμένη γιγαντοαφίσα του Τράγκα να με τιμωρεί στους δρόμους της πόλης που αγαπάω. Κάποιες εικόνες θα τις πληρώνουμε για καιρό ακόμα.
 ΥΓ 3:  Βία ακόμα, τέλος, είναι τα κλειστά Πανεπιστήμια για τα οποία φταίνε τόσο οι πρυτανείες, τα μέλη ΔΕΠ κλπ, όσο και οι εκάστοτε ηγεσίες του υπουργείου Παιδείας Με τον ξερολισμό και την υποκρισία τους.  Λιγότερο φταίνε οι διοικητικοί υπάλληλοι, έστω κι αν πολλοί απ' αυτούς έχουν προσληφθεί με σκοτεινές διαδικασίες και ψευδή προσόντα.  Προφανώς απ'  όλους τους παραπάνω υπευθύνους, κανείς δεν έμαθε ποτέ για το όργιο μίζας που λαμβάνει χώρα σε κάθε σχεδόν εργολαβία των ΑΕΙ, δεκαετίες τώρα χωρίς να ιδρώσει κανενός το αυτί (κύριε Αφτιά μου).
Το ότι επωφελούνται λίγοι, δεν αθωώνει κανέναν από τους υπόλοιπους. 

ΥΓ 4:  Ή, όπως θα λέγε και ο μέγας Πουλικάκος: «Πολλή αθωότης έπεσε στον τόπο τελευταία».
ΥΓ 5:  Στο τίτλο του κειμένου έπαιζα με τη βία-βιασύνη του εθνικού μας Ύμνου και τη βία-βία της εποχής όταν προέκυψε η βία-βιασύνη του Καβάφη και η γκάφα του Ιδρύματος Ωνάση που βιάστηκε να πολιτικολογήσει εν ου παικτοίς. Έχοντας υποστεί τη βία και των δυο αδελφών Παπαδημητρίου, σκέφτομαι, αγαπητέ δάσκαλε, κ. Μπαμπινιώτη, πως όλα εδώ πληρώνονται. Αλλά κι εγώ, ας πρόσεχα, αγαπητέ Γιάννη Μεταξά. Ή, τουλάχιστον, ας κληρονομούσα ένα κοινωφελές ίδρυμα από το μπαμπά μου. Τώρα ποιος μου φταίει;