ΕΙΔΑ ΤΗ ΜΟΝΙΚΑ!

Πιθανοί τίτλοι: "Που πα' ρε Καραμήτρο" ή "Τι κάνει το άτιμο το χρήμα"

Βλέποντας τις νέες περιπέτειες της Μόνικας -και ζηλεύοντας- θυμήθηκα ένα κείμενο του 2005 που μοιάζει επίκαιρο.

ΜΣ

Ευτυχία η αγάπη δεν έχειΛουί Αραγκόν
 

ΠΑΙΔΙΑ ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ; Μας έβαλαν πάλι ανεπαισθήτως στο τρυπάκι ποιος είναι καλύτερος; Ο βένετος ή ο πράσινος σωτήρας; Αν πούμε πως βλάπτουν την Περσίαν το ίδιο θα είναι μηδενιστικό -κάθε Πέρσης και καλύτερος- και ισοπεδωτικό. Θα έχει όμως ένα πυρήνα αληθείας. Ας αναγνωρίσουμε πάντως στους βένετους καλή πρόθεση, ακόμη, και δύσκολα καλυπτόμενη απειρία. Ένα από τα μείον του κοινοβουλευτικού μας συστήματος είναι ότι η αντιπολίτευση παίζει συνήθως τις αμάδες στα έδρα της Βουλής, ενώ η εκάστοτε κυβέρνηση προχωρεί ασύδοτη στο «πρόγραμμά» της. Ένας κυκεώνας νέων νόμων κατακλύζει κατά κανόνα τους πατέρες του έθνους, οι οποίοι ψηφίζουν αδιάβαστοι κι αλειτούργητοι με μόνη τους τρόπιδα το άγιο πνεύμα και τη κομματική τους ταυτότητα· αμφότερα σε μορφή πύρινων γλωσσών. Ποια τα προβλήματα του τόπου; Το σπάταλο, ανοικονόμητο κράτος με τις ελλειμματικές του επιχειρήσεις, ο εναγκαλισμός κόμματος και κυβέρνησης, η χαμηλή παραγωγικότητα και η χαμηλότερη απορρόφηση κοινοτικών κονδυλίων, τα συνδικαλιστικά κατεστημένα που διατηρούν τις κοινωνικές ανισότητες, η απουσία αναπτυξιακών στόχων κι ενός συνολικότερου οράματος για το ρόλο της χώρας στον κόσμο. Εκτός κι αν μας καλύπτουν ως προς αυτό ο Ζαγοράκης και η Παπαρίζου. Kathisa kai skephtika kai eida oti m' agapas, my lover under cover.Ας χαίρονται γι' αυτές τις επιτυχίες η ΕΡΤ και ο Χριστόδουλος. Επειδή ό,τι και να πεις ούτε ποδόσφαιρο αποκτήσαμε, ούτε μουσικά βελτιωθήκαμε. Η Πέγκυ Ζήνα κυριαρχεί στην πολιτιστική μας ζωή σ' όλες της τις εκδοχές. Και οι επιτελείς του κυρίου Χρήστου βεβαίως βεβαίως. Κατά τ' άλλα η κ. Δαμανάκη μαζί με αρκετούς συναδέλφους της κατέθεσε επερώτηση σχετικά με το μέλλον της Λυρικής Σκηνής και της νέας Όπερας. Γιατί δεν ρωτάει τον κ. Βενιζέλο ή απευθείας τον κ. Λαμπράκη; Τι να σου κάνει και ο κ. Τατούλης; Απλός υφυπουργούλης είναι.

ΠΑΝΩ ΣΤΗ ΣΥΓΧΥΣΗ χάσαμε και τον βασικό μέτοχο. Υψιπετή συνταγματική σύλληψη του δισέγγονου του Ελευθερίου Βενιζέλου, νόμο του ΠΑΣΟΚ και νεόκοπο καύχημα του κυρ Προκόπη. Οι Γερμανοί το λένε αλλιώς: Drei Professoren Vaterland Verloren. Τρεις καθηγητάδες και χάθηκε η πατρίς. Σ' εμάς στον ευλογημένο Νότο, του Sun που τραγουδούσε ο Αστορ Πιατσόλα, φτάνουνε δυο. Αρκεί να είναι συνταγματολόγοι! Απ' την άλλη, είδε κι απόειδε ο Καραμανλής πως με τους συμβούλους και τους προφεσόρους δεν γίνεται δουλειά αλλά απλώς πληρώνονται βαριά πρόστιμα στην Ε.Ε. και αποφάσισε να στραφεί προς τους Davantzides, στο πλαίσιο μιας Realpolitik που θα 'λεγε και ο Μπίσμαρκ. Οι οποίοι κατά βάθος είναι καλά παιδιά και κιμπάρηδες. Ιδέα! Στην προσεχή Eurovision να μελοποιηθούν οι εξής στίχοι και να προφερθούν αναλόγως:

Davantzi mou, Paliatzi mou prostyche ekmetalleuti mou, agapi mou pantotini mou. Τίτλος του άσματος: Ergolave (Ο εργολάβος).

ΕΙΔΑ ΤΗ ΜΟΝΙΚΑ ΜΠΕΛΟΥΤΣΙ στο Παρίσι! Καθόταν δίπλα μου στο Deux Magots και έπινε τον καφέ της απλώνοντας δυο λευκά χέρια σαν φτερά απόκοσμου πουλιού. Μου φάνηκε πολύ πιο λεπτή και διάφανη απ' ό,τι στο σέλιλοϊντ. Αλλά αυτό που λάτρεψα ήταν η αδιόρατη ανησυχία στο σμαραγδένιο βλέμμα για τον επερχόμενο πανδαμάτορα. Την απαρχή κάποιων ρυτίδων ίσων με τη φρικίαση ακύμαντης λίμνης. Τη φευγαλέα κούραση και τον αναπόδραστο τρόμο όταν εκπροσωπείς το απόλυτο. Αγαπώ την ηλικία των 35 με 40. Αρκεί αυτές οι γυναίκες να έζησαν σωστά τα 20 και τα 25 τους. Τώρα πάλι βρίσκονται σε αποκορύφωμα με το ηλιοβασίλεμα όμως πολύ κοντά. Κάτι τέτοιο εξανθρωπίζει τη μαγεία και καθιστά αξιολάτρευτα τα απειροελάχιστα, ακόμη, σημάδια του χρόνου. Αλίμονο αν το σώμα δεν πρόδιδε την ιστορία του. Αν δεν έφερνε τόσο ορατούς και τόσο κατάσαρκα τους έρωτές του. Τα πάθη του. Τότε το πάθος του δεν θα ήταν αναστάσιμο. Παρά τις αγοραίες διαβεβαιώσεις των πινοκιοτάτων. Φαίνεται ότι την κοίταγα πολύ έντονα και πολύ σοβαρά, γιατί μου χαμογέλασε αμήχανα, χωρίς ίχνος βεντετισμού, της χαμογέλασα κι εγώ, πλήρωσα κι έφυγα. Είχαμε, ήδη ενός είδους σχέση. Ερωτας με το βλέμμα...

ΕΙΔΑ ΟΜΩΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΟΥΓΙΑ! Γελαστός, ηλιοκαμένος (πως λέμε «Πάνος Καμμένος» ή «κόκκινος Πάνος») βάφτιζε κάποιον ή τον βάφτιζαν θα σας γελάσω. Ήταν και μια μελαχρινή μαζί του, ίσως η νονά. Έκανε πάντως δηλώσεις με τα γυάλινα ματάκια του να λάμπουν. Περίμενα ν' ακούσω τις απόψεις του για τον τ. Πατριάρχη Ιεροσολύμων και για τα μυστικά που θα μας αποκάλυπτε και για το πόσο θα δικαιωνόταν. Τι διάβολο επιτετραμμένος του ήταν τόσο καιρό. Χαράμι πήγαν τόσες ώρες τηλεφλυαρίας και υπαινιγμών και επιθέσεων προς πάντα διαφωνούντα; Δε βαριέστε. Αυτό είναι η τηλεόραση. Άρρητα, αθέμιτα κουκιά μαγειρεμένα. Στη προκειμένη περίπτωση «κουγιά», και μάλιστα άβραστα.

ΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ ΠΑΝΤΩΣ ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ ΤΟΝ ΑΥΓΟΥΣΤΟ. Ίσως επειδή δεν υπάρχουν ειδήσεις. Σαν τον Lorca (19.8.1935). Οι πιο τυχεροί τον Ιούλιο ή τον Ιούνιο· σαν τον Καρυωτάκη ή τον Αναγνωστάκη. Α propos, δείτε στον ΝΟΥΜΑ, την πολιτιστική επιθεώρηση που εκδίδει στον Πύργο ο Γιάννης Νικολόπουλος, το αφιέρωμα στον ψάλτη της Γρανάδας που έγραψε «Αν πεθάνω, αφήστε το μπαλκόνι ανοιχτό» αλλά και τις επιλογές για τους ποιητές της θάλασσας. Π.χ. τον Γιώργο Σαραντάρη που έγραψε το εκπληκτικό «Η θάλασσα θρυμματίστηκε σε αναρίθμητα κρύσταλλα... Σαν να στερήθηκαν τα παιδιά τους, τότε ξαναγίνονται οι θάλασσες...». Δείτε, επίσης ,στο Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο της Αθήνας την έκθεση «Συλλογή Γ. Τσολοζίδη» σε ευφάνταστη παρουσίαση του επιμελητή Αντώνη Τσάκαλου και μη χάσετε τη «Νύχτα των δολοφόνων» του Πολάνσκι και βέβαια τη «Μαλένα» μας. Προπάντων όμως μη χάσετε την πανσέληνο που επιμένει και απειλεί να πυρπολήσει τις Κυκλάδες και ν' αποικίσει το Αιγαίο, χτίζοντας λεωφόρους ως τον ουρανό από αναλυτό χρυσάφι.

ON OFF - 24/07/2005