William-Adolphe Bouguereau, Amour et Psyche, 1890
Τρώτε σκατά! Τόσες μύγες δεν μπορεί να κάνουν λάθος
(Ανώνυμο γκράφιτι στο Παρίσι)
Η κυρία Πραγματικότητα απόλυτα ικανοποιημένη από τον εαυτό της φόρεσε το πιο ωραίο, διάφανο φόρεμά της που το είχε αγοράσει απ' τον ίδιο ράφτη, ο οποίος είχε ράψει και τα αόρατα ρούχα του βασιλιά, διόρθωσε μεταφορικά το ρουζ στη μύτη της και κατευθύνθηκε περιχαρής στην κεντρική πλατεία. Εκεί ήταν όλα υπέροχα κάτω από έναν λαμπρό ήλιο που φώτιζε τις λέξεις, τα χρώματα, τα πρόσωπα κι επίσης όλα τα λουλούδια, τα πλαστικά στις ζαρντινιέρες, κάνοντάς τα να φαίνονται τόσο αληθινά που έλεγες πως είναι ψεύτικα. Η κυρία Πραγματικότητα κάθισε στο café, και άρχισε να φωτογραφίζει ενθουσιασμένη με το κινητό της τη γύρω πραγματικότητα. Τότε, όλες οι εικόνες μαζί με τις λέξεις τους, οι υπερήφανες μαμάδες που έτρεχαν πίσω από τα μωρά τους, οι νεαροί που χαμογελούσαν στις κοπέλες, οι κοπέλες που έριχναν γλωσσαλγικές ματιές στους νεαρούς, ο σερβιτόρος που σοβαρός κουβαλούσε τις παραγγελίες, όλα δηλαδή τα πράγματα και τα πρόσωπα της πραγματικότητας έγιναν αμέσως ένα κλικ, ένα ενσταντανέ, ένα καρεδάκι στον φακό της κ. Πραγματικότητας· σαν τα παγωμένα πλάνα της ζωγραφικής του Μπαλτύς. Έπειτα, η κυρία Πραγματικότητα έβαλε το κινητό στην τσάντα της, φόρεσε τα σκούρα της γυαλιά για να προστατευθεί από τον ήλιο και αυτόματα όλα τα πράγματα, οι λέξεις και τα πρόσωπα ξεκοκάλωσαν πάλι κι άρχισαν να κινούνται σε πραγματικούς ρυθμούς.
Μόνο που τώρα είχαν την απόχρωση -τι περίεργο- των γυαλιών που φορούσε η κυρία Πραγματικότητα. Της οποίας το ωραίο, διάφανο φόρεμα είχε πια αρχίσει να κιτρινίζει ώσπου έγινε εντελώς καφετί! «Μικρό το κακό» μονολόγησε απτόητη εκείνη. «Θα το πλύνω στο πλυντήριο των εντυπώσεων και σε βαθμούς superrealistic 100% και θα ξαναγίνει πάλι όπως πριν».
Έπειτα σκέφτηκε, όπως το συνήθιζε, το παρελθόν της ως πραγματικότητας και πραγματικά ανησύχησε για το μέλλον της. «Τι θα γίνω, Θεέ μου, αύριο που θα μεγαλώσω;», σιγοψιθύρισε και μελαγχόλησε. Και τότε όλα τα χαρούμενα πράγματα, οι λέξεις και τα πρόσωπα της πλατείας πήραν μιαν γκρενά απόχρωση. Ακόμη και τα πλαστικά λουλούδια του δημάρχου στη ζαρντινιέρα απόκτησαν αιφνίδια γλυκόπικρη γεύση. Άρχισε επίσης να σκοτεινιάζει.
Τότε, ακριβώς, η κυρία Πραγματικότητα άνοιξε την εφημερίδα της για να πληροφορηθεί τα νέα του κόσμου, τα πραγματικά γεγονότα, μήπως και ευθυμήσει λίγο. Δίπλα της το ραδιόφωνο στη διαπασών έλεγε ειδήσεις, ενώ στην εταζέρα του café η τηλεόραση έδειχνε με ενθουσιασμό όλα τα θέματα της πραγματικής τηλεόρασης. Η κυρία Πραγματικότητα διάβαζε πάντα, για να έχει το κεφάλι της ήσυχο, την εφημερίδα με τη μεγαλύτερη κυκλοφορία, άκουγε τον πιο δημοφιλή ραδιοσταθμό και έβλεπε μόνο τις εκπομπές με τις πλέον θηριώδεις θεαματικότητες. «Δεν μπορεί, αυτοί κάτι θα ξέρουν» σκεφτόταν καθησυχασμένη. Μόνο που έτσι, καθώς απορροφημένη διάβαζε και άκουγε και παρακολουθούσε τα γεγονότα, συνειδητοποίησε έντρομη ότι δεν καταλάβαινε πια τίποτε. «Δεν βλέπω τη μύτη μου» αναφώνησε η κυρία Πραγματικότητα με πραγματική, πλέον, ανησυχία. Και μόλις τότε κατάλαβε πως είχε αποξεχαστεί και φορούσε ακόμη τα μαύρα της γυαλιά στην κομψή, την γεμάτη ρουζ, μυτόγκα της. Κρίμα, γιατί εκείνο το ροζ συννεφάκι που είχαμε γνωρίσει από άλλη ιστορία*, είχε έλθει ακριβώς από πάνω και την κατουρούσε ξεκαρδισμένο.
*Διαβάστε την ιστορία "Του σύννεφου..." πιο πάνω
(Ανώνυμο γκράφιτι στο Παρίσι)
Η κυρία Πραγματικότητα απόλυτα ικανοποιημένη από τον εαυτό της φόρεσε το πιο ωραίο, διάφανο φόρεμά της που το είχε αγοράσει απ' τον ίδιο ράφτη, ο οποίος είχε ράψει και τα αόρατα ρούχα του βασιλιά, διόρθωσε μεταφορικά το ρουζ στη μύτη της και κατευθύνθηκε περιχαρής στην κεντρική πλατεία. Εκεί ήταν όλα υπέροχα κάτω από έναν λαμπρό ήλιο που φώτιζε τις λέξεις, τα χρώματα, τα πρόσωπα κι επίσης όλα τα λουλούδια, τα πλαστικά στις ζαρντινιέρες, κάνοντάς τα να φαίνονται τόσο αληθινά που έλεγες πως είναι ψεύτικα. Η κυρία Πραγματικότητα κάθισε στο café, και άρχισε να φωτογραφίζει ενθουσιασμένη με το κινητό της τη γύρω πραγματικότητα. Τότε, όλες οι εικόνες μαζί με τις λέξεις τους, οι υπερήφανες μαμάδες που έτρεχαν πίσω από τα μωρά τους, οι νεαροί που χαμογελούσαν στις κοπέλες, οι κοπέλες που έριχναν γλωσσαλγικές ματιές στους νεαρούς, ο σερβιτόρος που σοβαρός κουβαλούσε τις παραγγελίες, όλα δηλαδή τα πράγματα και τα πρόσωπα της πραγματικότητας έγιναν αμέσως ένα κλικ, ένα ενσταντανέ, ένα καρεδάκι στον φακό της κ. Πραγματικότητας· σαν τα παγωμένα πλάνα της ζωγραφικής του Μπαλτύς. Έπειτα, η κυρία Πραγματικότητα έβαλε το κινητό στην τσάντα της, φόρεσε τα σκούρα της γυαλιά για να προστατευθεί από τον ήλιο και αυτόματα όλα τα πράγματα, οι λέξεις και τα πρόσωπα ξεκοκάλωσαν πάλι κι άρχισαν να κινούνται σε πραγματικούς ρυθμούς.
Μόνο που τώρα είχαν την απόχρωση -τι περίεργο- των γυαλιών που φορούσε η κυρία Πραγματικότητα. Της οποίας το ωραίο, διάφανο φόρεμα είχε πια αρχίσει να κιτρινίζει ώσπου έγινε εντελώς καφετί! «Μικρό το κακό» μονολόγησε απτόητη εκείνη. «Θα το πλύνω στο πλυντήριο των εντυπώσεων και σε βαθμούς superrealistic 100% και θα ξαναγίνει πάλι όπως πριν».
Έπειτα σκέφτηκε, όπως το συνήθιζε, το παρελθόν της ως πραγματικότητας και πραγματικά ανησύχησε για το μέλλον της. «Τι θα γίνω, Θεέ μου, αύριο που θα μεγαλώσω;», σιγοψιθύρισε και μελαγχόλησε. Και τότε όλα τα χαρούμενα πράγματα, οι λέξεις και τα πρόσωπα της πλατείας πήραν μιαν γκρενά απόχρωση. Ακόμη και τα πλαστικά λουλούδια του δημάρχου στη ζαρντινιέρα απόκτησαν αιφνίδια γλυκόπικρη γεύση. Άρχισε επίσης να σκοτεινιάζει.
Τότε, ακριβώς, η κυρία Πραγματικότητα άνοιξε την εφημερίδα της για να πληροφορηθεί τα νέα του κόσμου, τα πραγματικά γεγονότα, μήπως και ευθυμήσει λίγο. Δίπλα της το ραδιόφωνο στη διαπασών έλεγε ειδήσεις, ενώ στην εταζέρα του café η τηλεόραση έδειχνε με ενθουσιασμό όλα τα θέματα της πραγματικής τηλεόρασης. Η κυρία Πραγματικότητα διάβαζε πάντα, για να έχει το κεφάλι της ήσυχο, την εφημερίδα με τη μεγαλύτερη κυκλοφορία, άκουγε τον πιο δημοφιλή ραδιοσταθμό και έβλεπε μόνο τις εκπομπές με τις πλέον θηριώδεις θεαματικότητες. «Δεν μπορεί, αυτοί κάτι θα ξέρουν» σκεφτόταν καθησυχασμένη. Μόνο που έτσι, καθώς απορροφημένη διάβαζε και άκουγε και παρακολουθούσε τα γεγονότα, συνειδητοποίησε έντρομη ότι δεν καταλάβαινε πια τίποτε. «Δεν βλέπω τη μύτη μου» αναφώνησε η κυρία Πραγματικότητα με πραγματική, πλέον, ανησυχία. Και μόλις τότε κατάλαβε πως είχε αποξεχαστεί και φορούσε ακόμη τα μαύρα της γυαλιά στην κομψή, την γεμάτη ρουζ, μυτόγκα της. Κρίμα, γιατί εκείνο το ροζ συννεφάκι που είχαμε γνωρίσει από άλλη ιστορία*, είχε έλθει ακριβώς από πάνω και την κατουρούσε ξεκαρδισμένο.
*Διαβάστε την ιστορία "Του σύννεφου..." πιο πάνω
καλημέρα
ΑπάντησηΔιαγραφήαυτές οι μυτόγκες και τα ρουζ....
μας συνεπήραν