Πριν από ενάμισι χρόνο, είχα αποστείλει στην Καθημερινή την παρακάτω επιστολή προσπαθώντας να αμυνθώ στοιχειωδώς σε σωρεία κακόβουλων δημοσιευμάτων. Προχθές, το εφετείο Αθηνών απέρριψε την πρωτόδικη απόφαση η οποία έκρινε ως πλαστό τον ένα πίνακα που αγόρασε ο εφοπλιστής Διαμαντίδης από τους Sotheby's ενώ τον άλλον τον παρέπεμπε στην αγγλική δικαιοσύνη. Το εφετείο θεώρησε λανθασμένη την πρωτόδικη απόφαση, έκρινε ως αναρμόδια τα ελληνικά δικαστήρια και αποστέλλει την υπόθεση στην αγγλική δικαιοσύνη ως μόνη αρμόδια. Προσωπικά υποστήριζα και υποστηρίζω ακόμα πως οι δυο πίνακες είναι μέτρια μεν, αυθεντικά δε έργα του Κων. Παρθένη. Παρ ότι αισθάνομαι δικαιωμένος, τίποτε δεν μπορεί να αποκαταστήσει την ηθική και επαγγελματική μείωση που έχω υποστεί, χρόνια τώρα, από μερίδα του τύπου και συγκεκριμένους, κατευθυνόμενους δημοσιογράφους. Παρά τους χολερικούς ωκεανούς μελάνης που έχυσαν, το μοναδικό που τώρα ζητώ απ' αυτούς είναι μια συγγνώμη. Φαίνεται πως ακόμη ξέρω τη δουλειά μου αλλά και τους κανόνες δεοντολογίας που την διέπουν. Εκείνοι;
24 Φεβρουαρίου 2012
ΕΠΙΣΤΟΛΗ
Κύριε διευθυντά,
Με
πολύ ενδιαφέρον παρακολουθώ τ' αλλεπάλληλα ρεπορτάζ της έγκριτης
εφημερίδας σας με θέμα τους πλαστογράφους έργων τέχνης και την έξαρση
της πλαστογραφίας στη πατρίδα μας. Επιτρέψτε μου πάντως να παρατηρήσω
πως εκτός από γενικότητες “κάποιος συντηρητής, μια συμμορία, ένας
έμπορος...”, δεν πληροφορήθηκα τίποτε το συγκεκριμένο, παρ' ότι τα
τελευταία χρόνια η σχετική ειδησιογραφία βρίθει στοιχείων: Λόγου χάρη τα
πλαστά της Vranas Gallery, τα
διακόσια πλαστά που σταματήσαμε, δυο επιμελητές, στην Εθνική Πινακοθήκη
πριν δημοπρατηθούν στη Λευκωσία, τα καταγγελθέντα έργα του Ελληνικού
παραρτήματος των Christie's -ο αείμνηστος μάλιστα Καρκαγιάννης είχε τότε εντυπωσιακά ξιφουλκήσει- η υπόθεση Εθνικής Ασφαλιστικής-Αμερικάνου, κλπ.
Απ' την άλλη τα άρθρα σας επικεντρώνονται αποκλειστικά στα δυο επίδικα έργα Παρθένη που δημοπρατήθηκαν στους Sotheby's σε
τρόπο ώστε να δημιουργούνται ετεροβαρείς εντυπώσεις. Τη στιγμή μάλιστα
που η αυθεντικότητά τους εξετάζεται από τα Ελληνικά δικαστήρια.
Προσωπικά, ως πραγματογνώμονας διορισμένος από την Δικαιοσύνη, έχω ήδη
αποφανθεί. Σκέφτομαι πάντως πως σε μια κοινωνία που έχει καταστήσει την
πλαστότητα ιδεολογία, στην πολιτική, τις ανθρώπινες σχέσεις και
συμπεριφορές, είναι περίπου νομοτελειακό το αυθεντικό να συκοφαντείται
ως ψεύτικο από όσους, ειδικούς ή μη, δεν αντέχουν το βάρος του.
Μετά τιμής.
Μάνος Στεφανίδης
Επ. Καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών
Αγαπητέ κ. Στεφανίδη,
ΑπάντησηΔιαγραφήΧωρίς να θέλω να παρεισφρήσω στη διαμάχη σας με την «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ», προσπαθώ να καταλάβω από πού ακριβώς προκύπτει αυτή η αίσθηση δικαιοσύνης την οποία επικαλείστε στο άρθρο σας. Το Εφετείο δεν μπήκε στην ουσία της υπόθεσης ώστε ν’ αποφανθεί, σε δεύτερο βαθμό, περί της πλαστότητας ή μη του συγκεκριμένου έργου, αλλά, ως όφειλε, εξέτασε και απεφάνθη επί της διαδικασίας που ακολουθήθηκε πρωτόδικα.
Το συγκεκριμένο, λοιπόν, έργο παραμένει με τις αμφιβολίες που του έχουν αποδοθεί, μέχρι νεωτέρας… Και όσο πιο σύντομα έχουμε μια τελεσίδικη απόφαση, τόσο καλύτερα. Διότι, όπως θα γνωρίζετε, εάν τα Βρετανικά δικαστήρια κρίνουν ότι το έργο είναι πλαστό, τότε, ίσως, η υπόθεση διερευνηθεί με πιο συστηματικό τρόπο και σε μεγαλύτερο βάθος (σε αντίθεση με την μη διερεύνηση του κύκλου παραγωγή-διακίνηση-δημοπράτηση του συγκεκριμένου έργου μετά την απόφαση των Ελληνικών δικαστηρίων ότι το έργο είναι πλαστό), ώστε, σε περίπτωση που έργο αποδειχθεί τελικά πλαστό, να ελεγχθούν και οι πλαστογράφοι αλλά και οι διακινητές των πλαστών έργων. Άλλωστε, σύμφωνα με τον κατάλογο των Sotheby’s, το έργο (το οποίο δεν μπορεί να είναι προϊόν παρθενογένεσης) ήταν “property of a lady, London” και η οποία, είμαι σίγουρος, θα έχει δηλώσει το εισπραχθέν ποσό στη φορολογική της δήλωση… Νομίζω ότι, σε περίπτωση που το έργο αποδειχθεί πλαστό, μια τέτοια έκβαση θα ήταν κάτι που και εσείς θα θέλατε να συμβεί και, όντως, να γνωρίσουμε τελικά, με όνομα και διεύθυνση, όλους τους εμπλεκόμενους.
Σας ευχαριστώ για τις παρατηρήσεις σας. Το αίσθημα δικαίωσης προκύπτει από το γεγονός του ότι το Εφετείο απέρριψε την διαδικασία που ακολούθησε το πρωτοβάθμιο δικαστήριο ως λανθασμένη. Επειδή έλαβαν μόνο υπ' όψη τη γνωμοδότηση της κ. Μεντζαφού η οποία, δολίως, είχε τυπωθεί σε επιστολόχαρτο της Εθνικής Πινακοθήκης. Α, στην Ελλάδα είμαστε θεσμολάγνοι! Κατ' ουσίαν η απόψη μου δεν ακούστηκε ενώ ο τύπος ενορχηστρωμένα τη χλεύαζε, παρ ότι τα στοιχεία που επικαλούμαι είναι πάρα πολύ σοβαρά.
ΔιαγραφήΠεποίθησή μου είναι πως το ποσό που δαπανήθηκε από το συλλέκτη είναι δυσανάλογα βαρύ για τα δυο αυτά έργα. Εξού και η καθυστερημένη "μεταμέλειά" του. Εν προκειμένω εδώ πληρώθηκε η υπεραξία της επίδειξης του κοινωνικού στάτους και το παιχνίδι της προσωπικής προβολής.
Κύριε Στεφανίδη καλημέρα,
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι ακριβώς ήταν η υπόθεση Εθνικής Ασφαλιστικής - Αμερικάνου?
Υπόθεση τριών πλαστών (Παρθένης-Θεόφιλος-Τσαρούχης) που είχαν ασφαλιστεί έναντι 200 εκατομμυρίων δραχμών και μετά είχε δηλωθεί η κλοπή τους. Αυτά πριν είκοσι χρόνια περίπου. Ήμουν πάλι ο επίσημος εκτιμητής.
Διαγραφή