Δύο γυναίκες

Henri Cartier-Bresson, Τα κινέζικα... έρωτα

Τότε εκείνος της έγραψε σ' ένα χαρτί,

μικρό ποίημα και της το 'δωσε συνωμοτικά

ενώ η ορχήστρα έπαιζε τα δικά της.

Αυτή όμως του είπε: “Με εκθέτεις,

μας βλέπουν, δεν είναι η στιγμή”.

- “Πάντα είναι η στιγμή για ποιήματα”,

είπε αυτός θυμωμένος και πέταξε το χαρτί

τσαλακώνοντας το κάτω στο πάτωμα.

Το χαρτί ποδοπατήθηκε όλο το βράδυ

απ' τα βήματα των χορευτών που άλλοι

ήσαν ερωτευμένοι κι άλλοι όχι, αν και

νομίζω πως οι περισσότεροι υποκρίνονταν.

Την άλλη μέρα, το χαρτί σαρώθηκε

από την καθαρίστρια που ήταν περίεργη.

Το ξεδίπλωσε και το διάβασε, το διάβασε

τόσο που τα μάτια της υγράνθηκαν.

Έβαλε το χαρτί στην τσέπη της, βγήκε έξω

και άλλαξε από τότε τη ζωή της…

Παραλλαγή:

Η καθαρίστρια διάβασε το χαρτί από περιέργεια,

δεν κατάλαβε τίποτα και το ξαναπέταξε.

Έτσι, χάθηκε κάτι που θα μπορούσε να είναι αριστούργημα,

όπως και κάτι ασήμαντο, παραφορά της στιγμής,

ο τρόπος για να καταφέρνουν οι ποιητές τις ερωμένες τους.

Ούτως ή άλλως, τα αριστουργήματα είτε δεν υπάρχουν,

είτε επηρεάζουν ελάχιστα τις ζωές των ανθρώπων.

Λεπτομέρεια: ο ποιητής πολύ γρήγορα την ξεπέρασε

κι έγραψε άλλους στίχους γι’ άλλες γυναίκες.

Υστερόγραφο:

Κανείς δεν γνώριζε πραγματικά

τι συνέβαινε στην καρδιά του,

ούτε βέβαια και αυτός ο ίδιος.

29/6/2014