ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΖΕΙ;

Ναι, αρκεί να είναι ανοιχτό και το Πανεπιστήμιο

Βλάσης Κανιάρης, Το Ουρητήριο της Ιστορίας, 1979-80

Πρόκειται, διερωτώμαι, για τις τρομερές επετείους τις οποίες φοβάται η εξουσία, δηλαδή το «Πολυτεχνείο» και ο «Γρηγορόπουλος» ή μήπως είναι η χρυσή, ετήσια ευκαιρία για κάθε λογής γκρουπούσκουλο ή αναρχική φράξια να ξανακάψει την Αθήνα ή να επαναλάβει τη ξεθυμασμένη επαναστατική γυμναστική των καταλήψεων σχολείων και πανεπιστημίων; Πόσο αντέχει το εκπαιδευτικό μας σύστημα ξανά αποχές, απώλειες μαθημάτων, διάλυση της εκπαιδευτικής διαδικασίας, χάος εντός και εκτός των ακαδημαϊκών ιδρυμάτων; Ξεχάσαμε τι συνέβη πέρσι; Πόσες φορές δεν έχω ξεκινήσει για μάθημα αλλά πληροφορήθηκα στην είσοδο της Φιλοσοφικής ότι η γενική (;) συνέλευση (;;;) που έγινε αιφνιδίως την προηγούμενη, αποφάσισε τη κατάληψη του κτιρίου και την αναστολή των μαθημάτων, σε βαθμό ώστε το μεγαλείο του Πολυτεχνείου να γίνεται, σαράντα χρόνια μετά, η κατάρα της παιδείας; Ήδη φέτος έχασα μαθήματα τριών εβδομάδων. Ποιος νομιμοποιεί ποιόν, πόσο δημοκρατικό είναι μια μικρή ομάδα των ίδιων ανθρώπων αντιδημοκρατικά να εισβάλει στις συνεδριάσεις των πρυτανικών αρχών, ν’ απειλεί, να τραμπουκίζει με κάθε τρόπο και, συχνά-πυκνά, να καταστρέφει τη πανεπιστημιακή περιουσία ή στο όνομα του ασύλου να παραβιάζει το άσυλο; Υπάρχει πιο αποδοτικός τρόπος να απαξιώσουμε ως το μη περαιτέρω τα δημόσια πανεπιστήμια από την επαναλαμβανόμενη, χωρίς φαντασία και λογική, καταληψιακή υποκουλτούρα; Δεν ανοίγουμε έτσι διάπλατα το δρόμο για τα ιδιωτικά; Συμπέρασμα: Όχι στη βία από όπου κι αν προέρχεται. Και βέβαια όχι στο μαθητοπατερισμό και τον “φιλονεϊκό” λαϊκισμό.

Σχεδόν μισόν αιώνα μετά τα γεγονότα του Πολυτεχνείου οι συνθήκες έχουν αλλάξει δραματικά σε μια χώρα καθημαγμένη και από την οικονομική κρίση και από τη πολιτική ανικανότητα αλλά και την αδυναμία της κοινωνίας να δει την πραγματικότητα αδιαμεσολάβητη από χρόνιες ιδεοληψίες, βολικά ψεύδη ή ψυχοπαθολογική υποκρισία. Χάσαμε γενιές ολόκληρες μαθητών και φοιτητών παίζοντας με την αυθαιρεσία και τη βία των αποχών και των καταλήψεων. Επειδή δεν είναι επαναστατική πράξη το κλειστό σχολείο, η σιωπή αντί του λόγου, το λουκέτο αντί του μαθήματος. Είναι, αντίθετα, ηλιθιότητα όταν δεν είναι φασισμός. Έχουμε το θάρρος να το παραδεχτούμε; Το επίπεδο της παιδείας είναι οικτρό. Ο νυν και, κυρίως, ο προηγούμενος ανεκδιήγητος υπουργός της συμβάλλουν με τις μικροπολιτικές και τους ερασιτεχνισμούς τους στη κορύφωση του δράματος. Υπάρχει μια εντεινόμενη επίθεση της πολιτείας απέναντι στη δημόσια παιδεία παρά τα αντιθέτως λεγόμενα. Κι αυτή η παράνοια πυροδοτεί το «δίκαιο» των μπαχαλάκηδων αλλά και της κομματικής καμαρίλας που τους υποστηρίζει οδηγώντας σε ένα κρεσέντο αφροσύνης.

Ξεχάσαμε ήδη, φοβάμαι, τις αλλεπάλληλες καταλήψεις και τους βανδαλισμούς της Πρυτανείας του ΕΚΠΑ και την διπλή εντατική για τον πρώην Πρύτανη κ. Κίττα, την τριπλή πυρπόληση του Πολυτεχνείου με τις ανυπολόγιστης αξίας καταστροφές; Το λέω ευθέως: Ένας σπινθήρας αρκεί για να ξεσπάσουν προβοκάτσιες ένθεν κακείθεν. Κι αυτό θα βλάψει πρωτίστως τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο μέσος ψηφοφόρος είναι ευεπίφορος στην τρομολαγνεία της κυβέρνησης και δεν έχει περιθώρια για ακόμη ένα χαμένο ακαδημαϊκό έτος. Εκτός κι αν ξεχάσαμε τις 13! εβδομάδες του κλειστού ΕΚΠΑ πέρυσι και την γελοιότητα του εξαμήνου που διασώθηκε οικτρά κολοβωμένο. Είναι αφελές να ζητηθεί η έξωση των κομμάτων από τα ΑΕΙ εφόσον οι πάντες προσέρχονται σε αυτά φορώντας κομματικές ή ψευδοκομματικές ταυτότητες. Ας τηρηθεί τουλάχιστον ένα μίνιμουμ νομιμότητας, δηλαδή το αυτοδιοίκητο των ΑΕΙ, η ακαδημαϊκή ιεραρχία και η λειτουργία των θεσμικών οργάνων. Το δημόσιο Πανεπιστήμιο δεν είναι ιδιοκτησία κανενός ούτε η βία έλυσε ποτέ τα ποικίλα προβλήματα. Αντιθέτως, τα όξυνε. Το ελληνικό Πανεπιστήμιο είναι μοναδική περίπτωση σ’ όλη την Ευρώπη. Κι αυτό δεν μας τιμά διόλου. Δεν μπορεί να είναι ταξικός εχθρός μας ο εκάστοτε εκλεγμένος Πρύτανης. Ούτε πάλι είναι λύση τα ΜΑΤ γύρω από τα Ιδρύματα. Πρόκειται για έναν φαύλο κύκλο που μας τραβάει προς τα κάτω.

Το παράδοξο επίσης είναι πως πρώτη δύναμη στα ΑΕΙ έρχεται η ΔΑΠ, η παράταξη που διοργανώνει τα πιο μαγικά πάρτι και τις εκδρομές στη Μύκονο. Δεν υπάρχει κινηματική πλειοψηφία στα πανεπιστήμια. Αντίθετα, υπάρχει ένα κλίμα απάθειας και μη συμμετοχής, κάτι δηλαδή άκρως ανησυχητικό. Μια γενιά που απαξιώνει κόμματα και επιλέγει την ιδιώτευση, την ατομική σωτηρία. Κυρίως επειδή απεχθάνεται τις μεθόδους των επιθετικών μειοψηφιών.

Εν τέλει η πόλωση, η αμοιβαία καχυποψία, η κομματίλα των εμπλεκομένων αναβιώνουν,πάλι, ένα εμφυλιακό = συγκρουσιακό κλίμα εκεί που θα έπρεπε να πρυτανεύσουν η καταλλαγή και η ψυχραιμία. Ό,τι χειρότερο…