Ξαναδιαβάζω αυτό το συνταρακτικό βιβλίο - ημερολόγιο μιας ανώνυμης Γερμανίδας που πρωτοεκδόθηκε αγγλικά στις ΗΠΑ το 1957 και που περιγράφει με παγερό ρεαλισμό τους βιασμούς των γυναικών του Βερολίνου από τον Κόκκινο Στρατό το 1945.
Το 2001, με τον θάνατο της συγγραφέως, ο Hans Magnus Enzensberger εκδίδει το κείμενο στα γερμανικά και το σχολιάζει υποδειγματικά επενδύοντας τόσο στην σταδιακή αλλαγή νοοτροπίας ως προς κάποια θέματα ταμπού αλλά και στις φεμινιστικές ιδέες της εποχής που φρόντιζαν να απαλλάσσουν τα θύματα από την επιπλέον ενοχή τους.
Ο ίδιος αναφέρεται σε 100.000 βιασμούς κατά τους πιο μετριοπαθείς υπολογισμούς σε διάρκεια τριών μηνών. Το άλλο μεγάλο, σιωπηλό σκάνδαλο ήσαν οι ανάλογες, χιλιάδες εγκυμοσύνες. Τα γράφω όλα αυτά για να πω απλά πως όλοι οι στρατοί έχουν την κτηνωδία στο αίμα τους -θυμηθείτε τον ελληνικό στρατό στην Μικρασία- και πως τους πολέμους, τους διαπράττουν οι άντρες -αποκλειστικά- με θύματα, καταρχήν, τις γυναίκες.
Όσον αφορά στα θύματα του κομμουνισμού εν Ελλάδι, κατά τα τρομερά Δεκεμβριανά η ΟΠΛΑ στα Ταμπούρια εκτέλεσε πέντε άτομα από την οικογένεια της μάνας μου με πρώτο τον υπέργηρο παππού μου. Γιαυτό και θλίβομαι για τις ειρωνείες σε βάρος της Καϊλή παρά την όποια σκοπιμότητα των δηλώσεων της.
Συμπέρασμα : Ο Εμφύλιος δεν έχει ακόμα τελειώσει όπως δεν τελειώνει ποτέ κανένας πόλεμος για να θυμηθούμε τον Μανόλη Αναγνωστάκη. Γιαυτό είναι φριχτό ν 'αναριπίζεται ο διχασμός για μικροπολιτικές σκοπιμότητες και να διαβάζεται η Ιστορία με κομματικές παρωπίδες. Οι Καραμανλής, Παπανδρέου, Μητσοτάκης, Μάρκος, Γλέζος, Φλωράκης, Κύρκος κλπ. προχώρησαν γενναία σε μιαν εθνική συμφιλίωση και είναι έγκλημα πολιτικοί νάνοι του σήμερα να απαξιώνουν μια τέτοια παρακαταθήκη. Το αίμα είναι ακόμα νωπό και η πληγή πονάει.
ΥΓ. Ως τον θάνατο της μάνας μου της κρύβαμε ότι ήμουν στο ΚΚΕ εσ. ή τον Συνασπισμό και πως έγραφα στην Αυγή. Αντίθετα της άρεσε που ήμουν συνεργάτης στο Αντί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου