Ο Θαμπός Αλέξης

Στην Έφη Αχτσιόγλου, τον νέο μου έρωτα 

Δύο χρόνια μετά, δυόμιση καλύτερα, και ο φωτεινός Αλέξης δεν λάμπει πια. Μοιάζει όλο και περισσότερο με τα τελευταία αστεία του Λαζόπουλου με τα οποία δεν γελάει κανείς πλέον. Άκεφος, μουτρωμένος, συχνά με ξεσπάσματα οργής, πιστεύει πως θα ξαναπείσει έτσι, δηλαδή με νεύρα και φωνές, όσους έχει επί χρόνια κερδίσει απλώς χαμογελώντας και λέγοντας βολικά, ολοστρόγγυλα ψέματα. Α, όλα κιόλα. Η ερωτική σχέση του Αλέξη με την κοινωνία - και μάλιστα πέραν των προσήμων της αριστεράς και της δεξιάς- στηρίχθηκε και στηρίζεται αποκλειστικά σε λαμπερές, επικοινωνιακές εικόνες. Σε καθησυχαστικά χαμόγελα, στο κλείσιμο του ματιού που ξέρει να υπόσχεται και την αμαρτία και τον Παράδεισο, σε βολικά όνειρα αφού η πραγματικότητα επιμένει να μην βολεύει ούτε και στο ελάχιστο. Αφού αδυνατούμε να αλλάξουμε τη μοίρα μας, επιλέγουμε εκείνους που μας δυσαρεστούν λιγότερο ως προς τα μοιραία που αφεύκτως θα μας συμβούν. Γιατί αυτός είναι ο ρόλος του Αλέξη και σε αυτόν έχει διαπρέψει ως σήμερα. Γιαυτό τον χειροκροτούμε, για το παραμύθι που ξέρει να αφηγείται τόσο πειστικά. Τόσο χαλαρωτικά.

Α, όχι ένας θυμωμένος Αλέξης σαν αυτόν που εμφανίστηκε στο προχτεσινό υπουργικό συμβούλιο, είναι εκτός ρόλου και σίγουρο προανάκρουσμα αποτυχίας. Όχι, ο Αλέξης δεν έχει πλάκα, εκτός πλάκας. Ένας σοβαρός Αλέξης, χωρίς γελάκια και αστεία, χωρίς ευφυολογήματα και λογοπαίγνια είναι ένας θαμπός, δηλαδή ένας αποτυχημένος Αλέξης. Ένας Αλέξης που μοιάζει με καρατερίστα που στην πιο κρίσιμη στιγμή του έργου ξεχνάει τα λόγια του. Καταστροφή! Τι κάνουν εκεί στου Μαξίμου οι σχεδιαστές στρατηγικής δηλαδή οι ψιμυθιωτές του πρωθυπουργικού image; Αφού δεν μαθαίνουν ορθογραφία, ας διδαχτούν τουλάχιστον επικοινωνία.

Σκεφθείτε λίγο χωρίς το συναίσθημα: Γιατί θυμώνει ο Αλέξης; Γιατί τα βάζει με τους υπουργούς του; Μήπως αυτός δεν τους διάλεξε; Μήπως αυτός δεν υποχρεούται να τους καθοδηγεί χαράσσοντας πολιτικές και ελέγχοντας τα αποτελέσματα; Μήπως δεν είναι ο ίδιος εκείνος που δίνει το μέγιστο παράδειγμα χαλαρότητας και ενός σταρχιδισμού μεν αριστερών προδιαγραφών δε; Αφού σύνθημα του είναι “Πάμε χαλαρά και με χαμόγελο, πάμε αναβάλλοντας, κωλυσιεργώντας και κοροϊδεύοντας” γιατί δεν το εφαρμόζει; Αν θέλαμε κάποιον αυστηρό που να μας μαλώνει, που να καταγγέλλει την ανικανότητα και την κρατική ραστώνη, είχαμε σίγουρα καλύτερες επιλογές... Εκτός κι αν για όλα, για τα νυν και τα μελλοντικά δεινά μας φταίει αυτό το δύστυχο ανθρωπάκι, ο Κουρουμπλής.

Δεν είναι ο ρόλος της Κασσάνδρας αυτός που ταιριάζει του Αλέξη αλλά του νεαρού και ευειδούς Γανυμήδη, του οινοχόου των θεών, του χαμογελαστού κεραστή της Ελπίδας. Αν πάλι η αριστεροδέξια κυβέρνηση του ξεμείνει μόνο με τα μειδιάματα του Σταθάκη και του Κατρούγκαλου, τότε παρουσιάζουμε σοβαρό, ιδεολογικό και πολιτικό έλλειμμα. Ο πραγματικά πειστικός κομεντιέν, ο ακαταμάχητα κυνικός και ο χαρισματικός τυχοδιώκτης παραμένει σταθερά ο ίδιος ο πρωθυπουργός. Όλοι οι υπόλοιποι είναι απλά απεικάσματα του αξεπέραστου πρωτοτύπου, είναι και θα παραμείνουν θαμπά simulacres όπως θα έλεγε και ο Μποντριγιάρ, ο αγαπημένος συγγραφέας του Προέδρου. Αρκεί, σύντροφοι, να μη θαμπώσει εκείνος, ο καθρέφτης του ζωτικού ψεύδους του έθνους, ο απαράμιλλος σχεδιαστής της συλλογικής μας καρικατούρας. Ο μοιραίος Αλέξης μας!