Κι αυτό θα περάσει... Κι αυτό είναι ίσως το πιο οδυνηρό. Πως θα ξεπεραστεί όπως κι όλα τα άλλα. Δηλαδή ότι θα ξεχαστεί κάποτε κάτι που για κάποιο διάστημα εκπροσωπούσε την ίδια την έννοια της ευτυχίας για σένα. Ή, ό τι, τέλος πάντων, οι άνθρωποι μπορούν ν' αντέξουν ως ευτυχία.
Επειδή λίγο λίγο, ο πόνος θα λιγοστεύει, η ανάμνηση θα θαμπώνει, το σφίξιμο στο στήθος θα γλυκαίνει, ο ύπνος θα γίνεται ευκολότερος. Όχι η ζωή ούτε βέβαια η χαρά αλλά μόνο η παντοδύναμη καθημερινότητα θα διεκδικεί ξανά, πάλι λίγο λίγο, τα θηριώδη δικαιώματα της. Οφείλεις να υπάρξεις ξανά... Έτσι ώστε το πένθος να μοιάζει σχεδόν φυσικό γεγονός. Κάποτε. Όχι όμως τώρα. Αυτό το κάποτε η πιο βολική σου ελπίδα.
Το μυαλό βέβαια θα παραμένει για καιρό υπό οδυνηρή κατοχή και θα καταδυναστεύεται από εμμονικές σκέψεις ή κρίσεις πανικού. Α, το μυαλό δεν μπορείς να το ξεγελάσεις, να το αποσπάσεις από την πληγή του με τεχνικές αντιπερισπασμού. Το βλέμμα πάντα θα σε προδίδει, θα αποκαλύπτει την μυστική σου αιμορραγία. Για πόσο καιρό;
Άλλοτε πάλι μία φωνή σού ψιθυρίζει από μέσα βαθιά "συμφιλιώσου με τον πόνο σου, αγάπησε τον". Ενώ μια άλλη ανταπαντά με εχθρότητα: "Ποτέ πιά", "για πάντα", "αντίο". Όχι το πρώτο αλλά το τελευταίο φιλί είναι το πιο δύσκολο. Αυτό που συνήθως δεν δίνεται ποτέ. Που μαραμένο κρέμεται από το στόμα. Πρόκειται για αυτό το τέλος που σαν μικρός θάνατος σε κατακυριεύει. Σαν να πεθαίνει βαθιά μέσα σου ένα κομμάτι του εαυτού σου, του ίδιου. Είσαι εσύ όπως και χτες αλλά σήμερα τόσο διαφορετικός. Σαν κάποιος να σου αφαίρεσε την λάμψη και την δυνατότητα να γίνεσαι αόρατος ή να πετάς.
Αυτό είναι. Γιαυτό θρηνείς. Που δεν μπορείς πια να πετάξεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου