Μέρες μετά κι η Πανσέληνος, αυτό το πρησμένο στήθος της Νύχτας, με κατατρύχει. Ένα θαύμα τρομαχτικό και γαλήνιο που κάθε φορά με εκπλήσσει το ίδιο. Που με ξεπερνάει. Αργυρό πύον πάνω στα σκοτεινά νερά του Σαρωνικού, πράσινο φιδοπουκάμισο στα υπόλευκα μάρμαρα, ένας υπερμεγέθης φακός αφημένος για μιαν ολόκληρη νύχτα στα χέρια μου ώστε να κρυφοκοιτάξω τα ερέβη του σύμπαντος. Στο Εθνικό Μουσείο Διαστήματος της Ουάσιγκτον εκτίθεται θεατρικά υπερυψωμένη σαν Άγιο Δισκοπότηρο και φωτισμένη σαν διαμάντι των Ρωμανώφ μια σεληνιακή πέτρα που περισυνέλεξε το Απόλλων 17 μισόν αιώνα πριν. Είναι ένα κομμάτι ηφαιστειογενούς βασάλτη, ηλικίας 4 εκατομμυρίων ετών.
Ένα έκθεμα που υπερβαίνει οποιοδήποτε έργο τέχνης, οποιοσδήποτε άλλο τεκμήριο υλικού πολιτισμού. Στο μυαλό του θεατή αναπαρίσταται σ 'αυτό όλη η ιλιγγιώδης διαδρομή από εκεί επάνω ως εδώ κάτω. Ένα κομμάτι του ουρανού που το κέρδισε, το έκλεψε από την επικράτεια της διαρκούς Πανσελήνου το ασήμαντο πλάσμα που λέγεται άνθρωπος...
Οι επισκέπτες του μουσείου επιτρέπεται να αγγίξουν το σεληνιακό πέτρωμα και το πράττουν εκστασιασμένοι. Αγγίζουν την φεγγαρόπετρα που τους έστειλε ο ουρανός. Τώρα που κοιτώ την Πανσέληνο προσεκτικότερα, διαπιστώνω πως κάτι της λείπει.
ΥΓ. Δεν είναι οι στίχοι των ποιητών ούτε οι αναστεναγμοί των ερωτευμένων. Είναι μιας άλλης μορφής ποίηση, συμπαγής, σκοτεινή, ενεργειακή, ανυπέρβλητη. Ένα ποίημα που γράφτηκε για τον κανένα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου