Η κυρία Βαρβάρα που έλεγε κι ο Παύλος Μάτεσις κι ο κυρ Σπύρος που έλεγε όλη η γειτονιά. Στη ταράτσα της Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη 143, στον Άγιο Δημήτριο Ταμπουρίων, γιορτή μάλλον της 25ης Μαρτίου 1960;
Η φωτογραφία εφιαλώθηκε σε στρόγγυλο πιάτο αργότερα στην Γιοκοχάμα όταν ο πατέρας μας ταξίδεψε με ναυτικό φυλλάδιο ως τρίτος μηχανικός. Πρώτα χρόνια της Δικτατορίας. Σαν σήμερα, της Αγίας Βαρβάρας, εγκαινιαζόταν για το σπίτι μας η εορταστική περίοδος των Χριστουγέννων που διαρκούσε ως τ' Αγιαννιού. Άνοιγε το σαλόνι, το λεγόμενο "ψυγείο" γιατί δεν θερμαινόταν ποτέ, άναβε ο πολυέλαιος, στόλιζαμε το δέντρο και περιμέναμε επισκέψεις. Γιόρταζε η νοικοκυρά του σπιτιού!
Έρχονταν λοιπόν συγγενείς, φίλοι και γείτονες. Λικέρ, κουαντρώ, φοντάν, αμυγδαλωτά, γλυκά του κουταλιού. Αργότερα και ουίσκι με φυστίκια. Προσέξτε το κολιέ και το μαύρο φόρεμα της μάνας μου. Τα φορούσε σε ανάλογες εκδηλώσεις επί δεκαετίες. Ο πατέρας μου μάλλον φοράει το γαμπριάτικο του το οποίο αργότερα μεταποιήθηκε για μένα όταν πήγα τέταρτη Γυμνασίου. Το φόρεσα με πολύ καμάρι. Ιδιαίτερα το γιλέκο.
Σήμερα η μάνα μας γιορτάζει αλλού, αλλιώς με άπλετη φωτοχυσία στους ουρανούς καθώς συνεπικουρεί και η δεύτερη μέρα της Πανσελήνου.
Χρόνια σου πολλά μαμά. Όσο ζω εγώ κι ο Πάρις το ξέρεις πως θα γιορτάζεις. Και δεν πειράζει που δεν θα φας γλυκό αν και σου αρέσει τόσο. Δεν είπαμε; Τα γλυκά στην ηλικία σου δεν ενδείκνυνται.
(το τσολιαδάκι εδώ είμαι εγώ κι ο μπόμπιρας είναι ο Πάρις)
ΥΓ. Στο μνημόσυνο της γιορτής συμπεριλαμβάνω και τον μεγάλο μου φίλο Τάκη που ήταν η καλλιτεχνική της αδυναμία. Και μάλιστα στην μυθική παράσταση Σλουθ του 1970-1 την οποία είχαμε δει μαζί τρεις φορές! Νομίζω πως και μόνη αυτή η φωτογραφία μιλάει για το ταλέντο αλλά και το στυλ και την αρχοντιά μιας άλλης εποχής. Κάτι που δεν έχει σχέση ούτε με τα λεφτά ούτε με τα πτυχία αλλά την εσωτερική καλλιέργεια και την αισθητική που μπορεί να βγάζει ομορφιά από το ελάχιστο. Εκείνη την αριστοκρατία που επέτρεψε π.χ στον Αλέκο Αλεξανδράκη να είναι και αριστερός και διαχρονικός σταρ ως σήμερα.
ΥΓ. Στο μνημόσυνο της γιορτής συμπεριλαμβάνω και τον μεγάλο μου φίλο Τάκη που ήταν η καλλιτεχνική της αδυναμία. Και μάλιστα στην μυθική παράσταση Σλουθ του 1970-1 την οποία είχαμε δει μαζί τρεις φορές! Νομίζω πως και μόνη αυτή η φωτογραφία μιλάει για το ταλέντο αλλά και το στυλ και την αρχοντιά μιας άλλης εποχής. Κάτι που δεν έχει σχέση ούτε με τα λεφτά ούτε με τα πτυχία αλλά την εσωτερική καλλιέργεια και την αισθητική που μπορεί να βγάζει ομορφιά από το ελάχιστο. Εκείνη την αριστοκρατία που επέτρεψε π.χ στον Αλέκο Αλεξανδράκη να είναι και αριστερός και διαχρονικός σταρ ως σήμερα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου