ΠΟΡΤΡΕΤΟ ΣΕ ΦΟΝΤΟ ΠΟΥ ΚΑΗΚΕ

Γελοιογραφία του Δημήτρη Χαντζόπουλου

Ο κ. Καραμανλής είναι ένας καλός άνθρωπος. Συγχρόνως είναι ένας πολιτικός που γνωρίζει να επιβιώνει. Ο άτυπος θεσμός του κληρονομικού μας κοινοβουλευτισμού τον κατέστησε αρχηγό της Ν.Δ. και πρωθυπουργό. Η σχέση του όμως με την εξουσία είναι περισσότερο εγκεφαλική παρά συναισθηματική –όπως π.χ. συνέβαινε με τον Ανδρέα Παπανδρέου- ή υπαρξιακή όπως συμβαίνει με την κ. Μπακογιάννη και τον κ. Βενιζέλο. Ο κ. Καραμανλής θυμίζει περισσότερο τον κ. Σημίτη. Του μοιάζει στη καλή πρόθεση αλλά όχι και στο πρόγραμμα. Αμφότεροι χρησιμοποίησαν το μέγαρο Μαξίμου ως ειρκτή πολυτελείας κι αυτό τους απέκοψε από την γύρω τους πραγματικότητα. Αμφότεροι απώλεσαν το πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού.

Είναι χαρακτηριστικό ότι ο νυν πρωθυπουργός όταν πρωτοεξελέγη είχε, σχεδόν, όλα τα ΜΜΕ εναντίον του. Τώρα τα έχει υπέρ του· έστω και sotto voce. Το μοντέλο εξουσίας πάντως που ακολουθεί, στηρίζεται σε δυο άξονες: Ο ένας είναι η δικανική του επάρκεια η οποία μεταμορφώνεται σε μονοκρατορία ελλείψει αντιπάλου. Στην εποχή της εικόνας οι προγλωσσικοί καθίστανται ο κανόνας και όσοι αρθρώνουν τ’ αυτονόητα, βασιλεύουν. Ο άλλος άξονας φοράει ασημένια γυαλιά και λέγεται Θοδωρής. Πρόκειται για τον άνθρωπο που συγκροτεί όλον τον επικοινωνιακό σχεδιασμό που κατευθύνει τους υπουργούς –σιγά τα δύσκολα- και που διατηρεί τον προϊστάμενό του στο απυρόβλητο. Έτσι ο κ. Καραμανλής εμφανίζεται με φειδώ και εκτίθεται με το σταγονόμετρο. Απ’ την άλλη όλα γύρω του γκρεμίζονται. Οι φωτιές του καλοκαιριού κατ’ ουσίαν δεν έσβησαν ποτέ. Δεν θα ’πρεπε άλλωστε. Η εικόνα δεν μπορεί να γίνει μόνο με εικόνες ουσία. Και ο πρωθυπουργός πληρώνει τη λειψανδρία της παράταξης του. Και τα νωθρά, παρωχημένα ανακλαστικά του κομματικού του μηχανισμού. Μοιάζει με μαέστρο που διευθύνει μουσικούς οι οποίοι όταν δεν φαλτσάρουν, παίζει ο καθένας το βιολί του. Κάποτε ήταν ένας άνθρωπος «έξω καρδιάς» τώρα ο «ρόλος» άλλα και η πραγματικότητα τον θέλουν βλοσυρό.

Ο ίδιος, ίσως, επιθυμεί την υπέρβαση. Το κόμμα όχι. Το πἐρασμα του από το ΥΠΠΟ και η συνακόλουθη Ζαχουπουλιάδα απέδειξαν τη πικρή αλήθεια! Δεν μπορούμε να παίζουμε συνεχώς με τα σύμβολα.

Εξ όνυχος τον (χαμαι)λέοντα…