Τίτλοι τέλους

Η εποχή της βαρβαρότητας. Ευτυχές το νέο έτος! Δεν καταλαβαίνω πια. Δεν μου αρκούν τα κείμενα. Δεν εξηγούν, δεν αποκαλύπτουν τίποτε. Δεν με καλύπτουν. Φαντάζουν σαν άλλοθι φθηνό στο διαρκές έγκλημα που συντελείται. Το χειρότερο. Σου δίνουν την επίγευση πως κάτι κάνεις, ενώ δεν κάνεις τίποτε. Δεν θα μας σώσουν τα κείμενα, είναι προφανές. Χρειαζόμαστε πρωτίστως παραδείγματα. Ούτως ή άλλως η ήττα καραδοκεί. Και η τύψη επίσης. Mea culpa. 

Με άλλα λόγια το μπλογκ αυτό ολοκλήρωσε το κύκλο του. Μετά από 7 χρόνια, 650 περίπου κείμενα,  210.000 επισκέψεις και περί τις 1000 εικόνες, δεν έχω την αντοχή να συνεχίσω. Αισθάνομαι ως εκ τούτου την υποχρέωση να ευχαριστήσω όλους όσους με παρακολούθησαν, υφιστάμενοι συχνά την ανασφάλεια ή τις αντιφάσεις μου. ´Ολα αυτά τα χρόνια δημοσίευσα πολιτικές αναλύσεις, δοκίμια, αισθητικά ή κριτικά κείμενα, ποιήματα, σατιρικά σχόλια ή αναδημοσίευσα συνεργασίες μου από το Αντί, την Ελευθεροτυπία, την Αυγή, τον Επίλογο, το Δέντρο, το Μανδραγόρα κ.α. Σήμερα αισθάνομαι έντονα την ανάγκη φυγής. Συνέβη το ίδιο, θυμάμαι, όταν έφυγα, αιφνίδια(;), από το Αντί και την Ελευθεροτυπία. Και τότε αισθανόμουν πως δεν είχα τίποτε να πω επιπλέον. 

Τώρα διακατέχομαι, επιπλέον, όχι μόνο από αμηχανία αλλά και από ήπια, ελπίζω, κατάθλιψη. Για την ανυπαρξία αναστημάτων, για τους Λιάπηδες της δεξιάς και για τους γιάπηδες της αριστεράς, για την προφανή ανεπάρκεια της πολιτικής, την καταφανή οπισθοβουλία της οικονομικής και το νοσηρό εγωτισμό της πνευματικής ηγεσίας. Για τις μετριότητες που σταθερά κυριαρχούν και για το Σύστημα που παραμένει αλώβητο, σκορπίζοντας γύρω του απόγνωση και δυστυχία. Για τον τόπο που διπλώνει τις σημαίες του αφού οι σημαιοφόροι του είτε παραδόθηκαν, είτε κουράστηκαν, είτε σχόλασαν, είτε απεργούν. Για τη νεολαία, τέλος, προς την οποία έχουμε μόνο λόγια υποκριτικής παρηγοριάς. Ενώ ουσιαστικά την έχουμε εγκαταλείψει.

Αλλά νοιώθω και αηδία: Για τη κατάντια των πανεπιστημίων, για τη δειλία των πανεπιστημιακών, για την δόλια ανευθυνότητα των δόλιων επικεφαλής των. Το 2013 με ακύρωσε ως ακαδημαϊκό δάσκαλο, ενώ ήταν τραυματική η εμπειρία μου από την έκθεση στον Αρχαιολογικό Μουσείο και απ´ όλους όσοι συνέβαλαν στην "επιτυχία" της. Κανείς δεν κατάλαβε τίποτε, όλα ένα δήθεν, άλλη μια χαμένη, ιστορική ευκαιρία. Τέλος, οι εφημερίδες. Ενώ αργοπεθαίνουν, συνεχίζουν το γνωστό παιχνίδι επιβολής, αποκλεισμών, χειραγώγησης, συμπεφωνημένων αποσιωπήσεων... Και η αλήθεια; Απλώς μια μεταμοντέρνα σύμβαση. Είναι χαρακτηριστικό. Τα περισσότερα κείμενα του μπλογκ τα έστελνα παράλληλα σε όλα τα κατά τεκμήριο έγκυρα έντυπα του τόπου για να εισπράξω άρνηση. Αδιαφορία; Ζήλια; Αντεκδίκηση; Στην Αυγή έπαψα να στέλνω γιατί δεν θέλω να αυτολογοκρίνομαι. Φερ´ είπειν τι θα έπρεπε να γράψω για εκείνους τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ που τζογάρουν εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ στις πιο αμαρτωλές τράπεζες του καπιταλισμού; Λέγοντας απλώς ότι δεν διέπραξαν κάτι παράνομο. Πάλι η ίδια χυδαία επιχειρηματολογία σχετικά με το νόμιμο και το ηθικό. Θυμίζω πως για ανάλογες αιτίες εξορίστηκε δια παντός ο Βουλγαράκης απο την πολιτική σκηνή. Που είναι η ιδεολογική μας συνέπεια σύντροφοι; Με πονάει όταν η ιστορία επαναλαμβάνεται τόσο απροκάλυπτα. Όταν ακόμη ο Σημίτης θεωρείται αθώος, ο Μπίστης απαραίτητος, ο Καμίνης επιτυχημένος, ο Βενιζέλος χρήσιμος, ο Καραμανλής αδικημένος, ο Παπανδρέου χρυσή εφεδρεία... Σκέφτομαι πως δεκαετίες στρατοκαυλισμού, εθνικιστικής παπάρας και μαζικού εκφοβισμού περί κινδύνων εξ Ανατολών μεταφράστηκαν σε ένα όργιο μίζας και άχρηστων, πανάκριβων εξοπλισμών. Λεφτά που δόθηκαν σε πουλημένους και ανίκανους αντί να πάνε στην έρευνα, στην υγεία ή σε όσους πένονται ή πεινούν. Δεν ανέχομαι ένας φανατικός παπάς να ματαιώνει μια από τις ελάχιστες θετικές πρωτοβουλίες του κράτους όπως το σύμφωνο συμβίωσης των ομοφυλοφίλων. Η Εκκλησία στους ναούς, η Πολιτεία στη κοινωνία. Δεν ανέχομαι την υποκρισία ως προς τη χρηματοδότηση της Χ.Α. από κόμματα που χρωστάνε εκατομμύρια στις τράπεζες, τόσο ώστε να καταστούν υποχείρια των τραπεζιτών. Δεν αντέχω "αριστερούς" που παίρνουν 1 εκατομμύριο τραπεζικό μπόνους αντί για απ' ευθείας εξαγορά προς εξασφάλιση συνδικαλιστικής σιωπής. Κι ενώ αυτός ο τόπος χρειάζεται μια ανατροπή εκ βάθρων και σύρριζα, χειροκροτεί πάλι επαγγελματίες της ανατροπής ή τυχάσπαστους αγνοώντας πως τίποτε το ριζοσπαστικό δεν μπορεί να παραχθεί από εφθαρμένα υλικά. 

Ακόμη, παρ' όσα πάθαμε, στα ΜΜΕ δεσπόζουν οι ημιμαθείς επαγγελματίες του λόγου με τα γνωστά ανακλαστικά της ζήλειας ή του ανταγωνισμού και με τις άγνωστες σκοπιμότητες στο βάθος της σκηνής.  Ακόμη, παρ' όσα πάθαμε, την πολιτική κονίστρα σφραγίζει ο εγγενής φόβος για τον ουσιαστικό διάλογο, την άλλη άποψη, τη γόνιμη ρήξη, τη σύγκρουση. Και βέβαια όχι ονόματα, προς Θεού! Κανείς δεν φταίει, κανείς δεν ευθύνεται, κανείς δεν πρέπει να ενοχληθεί (από όσους θα έπρεπε να μαστιγωθούν δημόσια. Τουλάχιστον για την άθλια αισθητική τους). Τέλος εποχής λοιπόν. Αντί άλλων ευχών ή ευχαριστιών, ένα ερώτημα: θα τα ξαναπούμε;

ΥΓ. Φοβάμαι τους ηγέτες μας που είναι άμοιροι τέχνης. Που κοιτάζουν τη τέχνη με βλέμμα υπολογιστικό και ματιά ροφού. Λυπάμαι τα παιδιά που μεγαλώνουν χωρίς εμπνευσμένος δασκάλους, χωρίς αισθητικές αναφορές, χωρίς παραδείγματα. Φοβάμαι την εποχή μου, εποχή βαρβαρότητας.

31/12/2013