Φοβού τους Δαναούς!

Ψυχραιμία, παιδιά! Η Μέρκελ δεν είναι ούτε ο Γκαουλάιτερ της Ελλάδας ούτε όμως και ο Σωτήρας του Έθνους. Δε βαρεθήκατε πια τους ίδιους χιλιοπαιγμένους ρόλους; Δεν απηυδήσατε από τον κατασκευασμένο τρόμο ή την κατασκευασμένη ευτυχία της χυδαία προπαγανδιστικής ελληνικής τηλεόρασης; Πότε επιτέλους θα συνειδητοποιήσουμε ότι το πρόβλημα μας είναι πρωτίστως δική μας ευθύνη και ότι στο πολιτικό παιχνίδι νικά μακροπρόθεσμα κυρίως αυτός που έχει συμμαχίες και επιχειρήματα κι όχι αυτός που διαγκωνίζεται για την πιο λαϊκιστική κορόνα; Είναι δυνατόν το όποιο πλεόνασμα να διατίθεται στους ένστολους και όχι στους απολυμένους ή τους χαμηλοσυνταξιούχους; Ή έστω να μην πριμοδοτείται η παραγωγικότητα η οποία είναι και η μόνη μας ελπίδα; Είναι δυνατόν όλα να γίνονται για μια “φωτογραφία” που θα χρησιμοποιηθεί προεκλογικά; π.χ Μέρκελ- Σαμαράς ή Τσίπρας – Μελανσόν;  Τέλος, η αχίλλειος πτέρνα των πολιτικών μας ακόμα και του Βενιζέλου είναι η παιδεία και τα ελληνικά τους.
Σύντροφε Αλέξη, το “Φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντας” που εκστόμισες στην αυστριακή τηλεόραση δεν είναι παλιά ελληνική παροιμία αλλά η μετάφραση του στίχου του Βιργιλίου από την Αινειάδα “Timeo Danaοs et dona ferentes”. Την είπε μάλιστα ο Λαοκόων με αφορμή το Δούρειο Ίππο στον Αινεία, τον γενάρχη των Ρωμαίων. Δεν μπορεί όλα να ισοπεδώνονται στο βωμό της ατάκας. Επίσης, τι λόγος σε φύγεν έρκος οδόντων, Βαγγέλα; Είπες ότι η Ελλάδα θα γίνει όπως παλιά, υπονοώντας ότι θα ξανατρώμε (δηλαδή θα ξανατρώτε) με χρυσά κουτάλια. Όμως το έξυπνο πουλί από τη μύτη πιάνεται. Κανείς δε θέλει να αναβιώσει το πρόσφατο παρελθόν. Εκτός από τους λίγους που εκπροσωπούν το κυρίαρχο σύστημα. Σίγουρα όχι εμείς. Εμείς που ξέρουμε πως χρειαζόμαστε ακόμα πολύ δουλειά, αυτοκριτική, και προπαντός ψυχραιμία! Δεν αντέχει ο τόπος περισσότερο λαϊκισμό επειδή μας τελείωσαν οι εύκολες λύσεις. Δεν αντέχει ο τόπος άλλους Λιάπηδες της δεξιάς κι άλλους γιάπηδες της αριστεράς. Αλλά ούτε και νεοναζί που συνεργάζονται γκαρδιακά με μυστικοσύμβουλους της εξουσίας.
Προσωπικά, μου λείπουν τόσο ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης όσο και ο Μήτσος Κωστόπουλος, δηλαδή άνθρωποι τόσο της θεωρίας όσο και της πράξης και διάβολε, άνθρωποι με αληθινά ταξική συνείδηση. Παιδιά εργατών σαν τον υπογραφόμενο κι όχι συνδικαλιστών των ΔΕΚΟ ή μεγαλοτραπεζικών.
Η κομματική νεολαία που σήμερα χειρίζεται τις τύχες του παλιού ΚΚΕ εσωτερικού θα έχει τεράστιες ιστορικές ευθύνες ως προς το μέλλον αυτού του τόπου. Επειδή δεν υπάρχουν έτοιμες συνταγές κι επειδή ο τόπος δε χρειάζεται διαχείριση με αριστερό ή δεξιό πρόσημο αλλά πλήρη ανατροπή του παρηκμασμένου συστήματος. Εκτός και αν λύση μπορεί να είναι μόνο μια μιντιακή κατασκευή, ένας αριστερός (;) Μπερλουσκόνι τύπου Σταύρου Θεοδωράκη - είναι πάντως αξιοπερίεργο το πόσο πολύ θέλουν να σώσουν τη χώρα και μάλιστα πόσο εύκολο θεωρείται κάτι τέτοιο. Επιμένω λοιπόν, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, συνήθως παιδιά του κομματικού σωλήνα και θητεία στη ΚΝΕ, με μικρή επαφή με την πραγματική κοινωνία, τις ανάγκες και τις υστερήσεις της, κι ακόμη λιγότερη σχέση με την πολιτιστική παράδοση της ευρύτερης αριστεράς. Πρέπει να κρατηθεί μακριά από την κυρίαρχη πασοκίλα του δημόσιου βίου και από τα συντηρητικά, μικροαστικά ανακλαστικά των “επαγγελματιών” της ιδεολογίας. Και πρωτίστως από την κούφια γλώσσα τους, η οποία πείθει όλο και λιγότερους. Πράγματα πολύ δύσκολα.
Ο τόπος χρειάζεται σύγκλιση, έστω, σ' ένα μίνιμουμ πρόγραμμα συναίνεσης και αποδοχή μιας πραγματικότητας που δεν είναι ούτε μονοδιάστατα παράδεισος ούτε μονόπλευρα κόλαση. Μια τέτοια πολιτική κουλτούρα είναι απαραίτητη. Πράγμα ακόμα πιο δύσκολο. Ο  ΣΥΡΙΖΑ δεν θα κατακτήσει την εξουσία τόσο εύκολα όσο φαντάζεσαι. Η τεράστια αμηχανία του ως προς τις ανάγκες του κυβερνάν που δύσκολα κρύβεται, εξηγεί και την συνεχιζόμενη στασιμότητα των ποσοστών του. Η απειρία της ηγετικής ομάδας είναι εξόφθαλμη κι γι αυτό επικίνδυνη όπως είναι εξόφθαλμη επίσης είναι και η έλλειψη του παλιού ήθους της Αριστεράς. Η κοινωνία δεν εμπιστεύεται τη κυβέρνηση, σιχαίνεται το Βενιζέλο, αλλά και δυσπιστεί προς την αντιπολίτευση και τα πρόσωπα που συνήθως την εκπροσωπούν. Ένα τέτοιο κλίμα ωφελεί πρωτίστως τον Σαμαρά ο οποίος και μπορεί και να γυρίσει το παιχνίδι. Δεν το αντιλαμβάνεται αυτό η Κουμουνδούρου;
ΥΓ. Προσωπικά προβληματίζομαι ποιον δημοσιογράφο να διαλέξω να με σώσει (παλιότερα αναζητάγαμε ένα λοχία, αλλάζουν οι καιροί και τα πρόσωπα της εξουσίας). Μαρία Σπυράκη, Παντελή Καψή ή Σταύρο Θεοδωράκη; Ευτυχώς που όλοι προέρχονται απ' το MEGA. Έτσι, ό, τι και να διαλέξω, ουσιαστικά ψηφίζω Ψυχάρη! Σταθερή αξία...