ΡΕΥΣΤΑ ΖΩΗΣ ΡΕΣΤΑ ΤΗΣ ΕΙΚΟΝΑΣ

 Φανταστείτε έναν ιδιοφυή όσο και απελπισμένο αρχιτέκτονα που σχεδιάζει σπίτια, χώρους βιομηχανικούς, studios, μεταμοντέρνα γραφεία με ατέρμονες κλίμακες, κτήρια γενικά που όμως δεν πρόκειται, να κατοικηθούν ποτέ. Εξ ου και η απελπισία. Επειδή δεν υπάρχει κανείς πια για ν’ αντέξει το βάρος της κατοίκησης ως μιας αισθητικής πρότασης αναφορικά προς το υπάρχειν. Ό, τι σήμερα υφίσταται θα μπορούσε να συμπυκνωθεί στο ιδιοφυή τίτλο του Ν. Γ. Πεντζίκη “Αρχιτεκτονική της Σκόρπιας Ζωής”. Όταν τα πάντα καταρρέουν, θα μπορούσαν, άραγε, να σώσουν οι εικόνες τα προσχήματα της ύπαρξης;
Φανταστείτε τώρα τον ίδιο αρχιτέκτονα, ακόμη πιο απελπισμένο από την δυστοπία του αστικού περιβάλλοντος γενικά να γεμίζει με χρώμα τα σχεδιασμένα του κτίσματα επιχειρώντας να συλλάβει τη διαφυγούσα ενέργεια, το δράμα των χώρων που τους εγκατέλειψαν οι άνθρωποι. Σας φαίνεται πολύ μελλοντολογικό αυτό το σενάριο;
Φοβάμαι πως μετά την κρίση, ιδεολογική και πολιτιστική πρωτίστως, τα «ρευστά» ενός χώρου είναι πολύ πιο σταθερά -και αναπαραστήσιμα- από τα μόνιμα και αναλλοίωτα ενός σχεδίου. Αυτό το σκηνικό της αβεβαιότητας με τις λεπτομέρειες να κυριαρχούν και τα βασικά θέματα να χάνονται, είναι το κεντρικό ερώτημα της παρούσας εικαστικής ενότητας του Παναγιώτη Σιαγκρή. Πρόκειται για μια ζωγραφική μετά τη ζωγραφική δηλαδή για μια εικαστική πρόταση που γνωρίζει τις θεμελιακές κατακτήσεις του εικοστού αιώνα, από την αφαίρεση ως το dripping και από τον υπερρεαλισμό ως το informel, αλλά που θέλει να απομακρυνθεί απ’ αυτά -τις χρησιμοποιεί απλά ως τεχνική γνώση- για να μιλήσει αλλιώς, να μεταφέρει την αγωνία μιας εποχής άλλης, την αντίφαση, ας πούμε, ανάμεσα στη διάχυτη κρίση και την πανταχού παρούσα ευμάρεια, για το πρόβλημα της αναπαράστασης και του ιλουζιονισμού που δεν σώζει πλέον το έργο τέχνης αλλά και για την ανάγκη μιας ζωγραφικής που να είναι συγχρόνως καινούρια αλλά και αρχαία. 

 
    Στην ενότητα «Δέκα Χρόνια Μετά» ο Σιαγκρής καταθέτει έναν εικαστικό αναστοχασμό παίζοντας με το φαίνεσθαι και το είναι των πραγμάτων και συνδυάζοντας ένα, καλοσχεδιασμένο, αρχιτεκτονικό πλαίσιο με το αινιγματικό ρευστό μιας ζωγραφικής ύλης που δεν έχει, ακόμη, αποφασίσει για τον εαυτό της.
    Τι μπορεί να συμβαίνει σ’ ένα κλειστό δωμάτιο τώρα που έφυγαν οι ένοικοί του; Τι ζωγραφίζει το φως και τι το σκοτάδι πάνω στους άδειους τοίχους και τις θαμπές τζαμαρίες; Ποια ρέστα του χρόνου προλαβαίνουν τα ρευστά του χώρου;  Ποια ενέργεια στοιχειώνει αυτή τη σκόρπια αρχιτεκτονική, αυτήν την ανεστραμμένη ζωή; Ποια ιστορία ανομολόγητη;
Δείτε τους πίνακες του Σιαγκρή και θα το ψυχανεμιστείτε...

Μάνος Στεφανίδης
01.01.14


FLUID ELEMENTS OF LIFE
REMNANTS OF IMAGE

Imagine an ingenious but desperate architect designing homes, industrial spaces, studios, postmodern offices with endless stairs, generally buildings that are never to be inhabited, thus, the desperation.
As there is no one left anymore to bear the weight of inhabitation as an aesthetic proposal with regard to being.
 "Architecture of Scattered Life" the ingenious title offered by N. G. Pentzikis could encapsulate everything existing today. Is it possible that images could keep up the appearances of being, when everything else is falling apart?
Now, imagine the same architect, even more desperate as a result of the general urban environment dystopia, filling the buildings of his own design with color, in an attempt to capture the elusive energy, the drama of spaces abandoned by people. Does this scenario seem too futuristic?
I am afraid that after the crisis, which is primarily ideological and cultural, a space's "fluid" elements are much more stable –and reconstructible– than a design's fixed and unaltered elements. This setting of uncertainty with dominating details and lost basic themes comprises the fundamental question Panagiotis Siagreece poses in this visual module. Meaning that it is painting after painting, a visual proposal that is aware of the twentieth century foundation conquests, from abstraction to dripping and surrealism to informel, which, however, is striving to detach itself from them –and just utilize them as a means of technical know-how– so as to speak in a different way, convey the agony of a different era, such as the contradiction between the diffused crisis and ever present prosperity, the problem of reconstruction and illusionism that no longer saves the work of art, as well as our need of a painting that is new and ancient at the same time.

    In module "Ten Years Later," Siagreece offers a visual reflection which toys with the appearance and being of things while combining a well designed architectural framework with the enigmatic liquid of a painting material that has yet to decide for itself.
    What could be happening in a closed room now that its tenants are gone? What are the paintings of light and dark on the empty walls and misty glass surfaces? What remnants of time catch up with fluid elements of space? Which is the energy that haunts this scattered architecture, this inverted life? What is the tale untold behind it all?
You are sure to feel it once you see Siagreece's paintings...

Manos Stefanides
01.01.14