Miss Violence ή Το εθνικό μας άγος

Εμένα η ταινία του Αβρανά δεν μ' ενθουσίασε. Βρήκα υπερβολική τη βία, υπερβολικά φορμαλιστική την αφήγηση, δεν συμβαίνουν τέτοια πράγματα σε μας, είπα. Κι αν συμβαίνουν, είναι εξαίρεση. Προφανώς η βία της Violence κάπου συγκρούστηκε μέσα μου με τα εξωραϊσμένα, συλλογικά μας στερεότυπα. Ώσπου έσκασε το Φαρμακονήσι κι ο εφιάλτης εννιά πνιγμένων παιδιών που δεν λέει, έκτοτε, να ξεριζωθεί από τη σκέψη μου που δεν επιτρέπει να κατευναστεί η ενοχή μου. Και η προσωπική και η συλλογική. Η εθνική ενοχή μας καλύτερα. Επειδή αυτοί που άφησαν εννέα βρέφη αβοήθητα και μετά ψέλλισαν δικαιολογίες, αυτοί που άντεξαν το σπαρτάρισμα αδιάφοροι ή αμέτοχοι των μωρών λίγο πριν το τέλος, εκτελώντας εντολές, είναι κάποιοι από μας. Και η πράξη τους συνιστά εθνικό άγος από το οποίο δεν θα απαλλαγούμε εύκολα.. Και δεν μας αξίζει μια εύκολη κάθαρση γιατί γρήγορα θα επαναλάβουμε τους εαυτούς μας σε χειρότερα. Για να μην αναφερθώ στην αναίσχυντη όσο κι ανάλγητη δήλωση του υπουργού που αποτελεί προσβολή και στον πολιτισμό μας και στον ανθρωπισμό του καθενός ξεχωριστά. Κι όλα αυτά για κάποιες ψήφους από τη Χρυσή Αυγή. Για τα περίφημα δεξιά ανακλαστικά. Για να κατευναστεί το συλλογικό κτήνος της ξενοφοβίας. Τον υπουργό πάντως εκλεγούν κάποιοι από εμάς και προφανώς κάποιοι από εμάς επικροτούν.

Στο “Μοιρολόι της Φώκιας” ο Παπαδιαμάντης θρηνεί τον άδικο, παράλογο χαμό της μικρούλας που γλίστρησε από το βράχο στο σκοτεινό νερό. Για τα εννιά παιδιά του Φαρμακονησιού δεν υπάρχει, έστω, μια ανάλογη ελεγεία που ν' αναφέρεται στα πάθη και τους καημούς (όλου) του κόσμου. Υπάρχει μόνο το politically correct, η ένοχη αποσιώπηση και τα ψιλά των ΜΜΕ, τα οικεία κακά που δεν αφήνουν χώρο για να νιώθουμε τις συμφορές των διπλανών και κυρίως αυτή η διάχυτη, η πανταχού παρούσα βία που καταλύει όλα τα ιδεαλιστικά στερεότυπα και τους συλλογικούς μύθους και καταδεικνύει το αληθινό εθνικό μας πρόσωπο.

Η Miss Violence δεν μ' ενθουσίασε. Τώρα όμως την καταλαβαίνω απόλυτα. Κι αυτό είναι πολύ οδυνηρό. Το να μην αναγνωρίζεις δηλαδή τον τόπο σου τον ίδιο... Το να φοβάσαι τον συμπατριώτη σου, τον άνθρωπο της διπλανής πόρτας για τα όσα κρύβει και με πρώτη ευκαιρία είναι έτοιμος να επιδείξει...

ΥΓ. Πριν δυο μήνες στη Θεσσαλονίκη, ένα κορίτσι δηλητηριάστηκε από αναθυμιάσεις μαγκαλιού επειδή η πολιτεία το τιμώρησε κόβοντας το ρεύμα του άθλιου διαμερίσματός της. Σε εποχές αποπροσανατολισμού και παράλογης βίας, την πληρώνουν πρώτοι και πιο οδυνηρά οι πιο μικροί, οι πιο ανυπεράσπιστοι, οι πιο αθώοι...