Σοφία Τούντα Τριλογία Lenbach Haus Μόναχο

 Τα δίπολα φθοράς-αναγέννησης, σήψης-ανάστασης κυριαρχούν στα θέματα και τη προβληματική της Σοφίας Τούντα. Όπως επίσης και ο αγώνας ν΄αναδυθούν ιδέες και σύμβολα μέσα από το δάμασμα της ύλης, τον εξαναγκασμό των υλικών. Στο βάθος της «ρομαντικής» σκέψης της υπάρχει ένας ποιητικός στόχος: να μιλήσει για το θάνατο και την υπέρβαση του μέσα από τη γλυπτική γλώσσα. Μέσα από τις αφορμές που η ίδια η Φύση μας δίνει. Χειροποίητος στοχασμός μ’ άλλα λόγια.
Είναι τα λουλούδια που δένουν σε καρπούς, είναι οι καρποί που σαπίζουν στο χώμα, είναι τα παράσιτα που μέσα από τη φθορά ξαναγενούν την ύλη. Κι όλα αυτά μέσα από σκληρά μέταλλα που αντιστέκονται και που «εξανθρωπίζονται» από το χρώμα , τη  « χρόα» του Πλωτίνου που δίνει μέσω του φωτός στα πράγματα υπόσταση. Έτσι οι καρποί της χαράζονται από τομές γαιώδεις, κίτρινες ενώ τα πέταλα των λουλουδιών της εκρήγνυνται από τις ηλεκτρικές αποχρώσεις που προκαλούν οι χημικές αντιδράσεις της τήξης και της ηλεκτροσυγκόλλησης. Ένας σύγχρονος Ήφαιστος , λες, στα σπλάχνα της Αίτνας διεκδικεί ευαισθησίες ζωγράφου και έκφραση γλύπτη.
Αλλά η «ποιητική» της Σοφίας Τούντα πηγαίνει μακρύτερα. Δεν πεθαίνουν και δεν ανασταίνονται μόνο οι καρποί ή τα λουλούδια. Αυτή είναι και η μοίρα των συναισθημάτων, των ιδεών, των εικόνων που αγαπήσαμε και που πια δεν μας συγκινούν. Μια ολόκληρη τεχνολογία δηλαδή, ένας κύκλος πραγμάτων που σφραγίζει την ανθρώπινη κατάσταση από τη πτώση στον θρίαμβο και από τη παλίρροια στην άμπωτη. Άρα η γλυπτική της Σοφίας Τούντα προχωρεί από την αναπαράσταση και τον συμβολισμό, στην παράσταση και τον στοχασμό.
Εξάγοντας απ΄την ύλη ιδέες και εμψυχώνοντας την με εικόνες ομιλούσες. Μεταμορφώνοντας δηλαδή τα είδωλα σε θεότητες και συντήκοντας τόσο τον τρόμο όσο και την αποθέωση τους. Σε τέτοιο βαθμό ώστε , εντέλει, φόρμα και στοχασμός, ποίηση και αδρή αίσθηση του υλικού να συνυπάρχουν αρμονικά…

Υ.Γ Το περασμένο φθινόπωρο οργάνωσα μια περιοδική έκθεση σύγχρονης ελληνικής τέχνης δίπλα στα μόνιμα εκθέματα του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου στην Αθήνα. Είχα επιλέξει έναν τεράστιο « Στάχυ « της Σοφίας ο οποίος εκινείτο κομψά χάρη στον ελαστικό του μίσχο και τον τοποθέτησα δίπλα στο περίφημο ανάγλυφο του Ε΄αι. από την Ελευσίνα που απεικονίζει τη Δήμητρα, και τη Κόρη κατά τη μυστηριακή παράδοση του Στάχυος στον βασιλόπαιδα Τριπτόλεμο ( οι απαρχές της γεωργίας). Μάλιστα η Δήμητρα αρχικά κρατούσε μεταλλικό στέλεχος- στάχυ- η πάκτωση του οποίου σώζεται ακόμη στο έκθεμα. Αντιλαμβάνεσθε πως η ιδέα  ήταν μια σημερινή δημιουργός  να  «συμπληρώσει» συμβολικά το έργο ενός προγόνου της που το ταλαιπώρησε ο χρόνος.

25.2.14                Μάνος Στεφανίδης

Sofia Tounta Trilogie

Die Dipole „Verfall und Wiedergeburt“, „Fäulnis und Auferstehung“ beherrschen die Thematik von Sofia Tounta. Ebenso der Kampf, durch Bändigung der Materie, ihre Ideen und Symbolik den Materialien aufzuzwingen. Im Hintergrund ihrer romantischen Gedanken ergibt sich ein poetisches Ziel, welches sich über den Tod und dessen Überschreitung in der skulpturalen Sprache äußert. Anlässe, die uns die Natur selbst
vorzeichnet. Mit anderen Worten, verwirklichte Gedanken.
Es sind Pflanzen, die Früchte tragen und es sind die Früchte, die sich in der Erde zersetzen; es sind die Parasiten, die sich durch den Verfall der Materie regenerieren. 

All dies ausgedrückt durch harte Metalle, die
widerstehen und über Farbe vermenschlicht werden, die „chroa“ von Plotinos, welche mittels des Lichtes den Dingen Existenz verleiht.
Ihre Früchte sind von erdfarbenen Schnitten eingekerbt und gelbe Blütenblätter explodieren durch chemische Reaktionen beim Schmelzen durch Elektroschweißung. Wie ein Vulkan im Inneren vom Ätna, beansprucht sie die Empfindsamkeit des Malers und die Ausdrucksweise eines Bildhauers.
Jedoch scheint die Poetik von Sofia Tounta noch weiter zu gehen. Es sterben und auferstehen nicht allein die Früchte oder die Pflanzen. Dies ist auch das Schicksal der Gefühle, der Ideen, der Vorstellungen, die wir liebten und uns nicht mehr berühren. Ein Kreislauf von Dingen, der den menschlichen Status kennzeichnet, vom Triumph zum Verfall und von der Flut zur Ebbe.
Somit geht die Bildhauerei von Sofia Tounta von der Rekonstruktion und Symbolik zur Darstellung des Gedankens über, indem sie der Materie Ideen entnimmt und sie mit entsprechenden Bildern belebt. Sie verwandelt Idole zu Gottheiten und verschmelzt Schrecken mit Vergötterung. So erfolgreich, dass Form und
Gedanke, Poesie und grobes Material schließlich harmonisch existieren...
25.03.2014 Manos Stefanidis