Λουλούδια της Αριστεράς είναι και οι Όρχει...δέες

Βλάσης Κανιάρης, 1969

Ν´ αφήνομαι μέσα στη μνήμη
ένα χαμόγελο, μια κνήμη.  (sic)
Δ. Καψάλης

Προχτές στο "Ακροπόλ" ο Κωνσταντίνος Τσουκαλάς παρουσίασε τον υποψήφιο για την ευρωπαϊκή προεδρία Αλέξη Τσίπρα και την Altra Europa. Ο Τσουκαλάς, ο άλλοτε μυστικοσύμβουλος του Βενιζέλου, ο υμνητής του Σημίτη, ο παχυλά αμειβόμενος της "Πολιτιστικής Ολυμπιάδας", ο εκσυγχρονιστής με το αζημίωτο για τον οποίο το “Αντί” έγραφε εκείνη την περίοδο τα μύρια όσα. Ο Τσουκαλάς εκείνος, τέλος, που το 2003 μετέφερε στον Κανιάρη πως ο τότε υπουργός πολιτισμόυ Βαγγέλης δεν θα παραστεί στην έκθεση στο Ελληνικό Ίδρυμα Πολιτισμού της Νέας Υόρκης εφόσον ήμουν εγώ ο επιμελητής της! Τέτοια ιταμότητα. Αυτός ο Τσουκαλάς, ο κολωνακιώτης, όχι ο άλλος, ο πληβείος ο συνδικαλιστής του ενός εκατομμυρίου ευρώ εφάπαξ, παρουσίασε τον Τσίπρα.
Ο ίδιος, ο οργανικός διανοούμενος του “Βήματος” που πάντως πρόλαβε να με αποκλείσει από την “Εφημερίδα των Συντακτών” (όπως εξάλλου ο σύντροφος και γείτονάς μου από τα Ταμπούρια Ξυδάκης από τη “Καθημερινή”). Ξέρετε κάτι; Δεν μ'ενοχλεί τόσο που η Αριστερά έχει κοντή μνήμη. Με θλίβει που κάποιοι εκπρόσωποί της έχουν συρρικνωμένους όρχεις. Και ο ΣΥΡΙΖΑ έτσι γίνεται η κολυμβήθρα του Σιλωάμ για κάθε τυχοδιώκτη πασόκο.
Τις προάλλες έψαχνα κείμενο μου στην “Αυγή της Κυριακής” - που δε μπήκε – κι έπεσα πάνω σε βαρυσήμαντο άρθρο της Θεοδώρας Τζάκρη! Σύντροφοι, η συνέπεια ήταν κάποτε μια από τις αρετές μας. Και βέβαια καμία κωλοτούμπα δεν δικαιώνεται σε βάθος χρόνου παρά την οποία ευκαιριακή σκοπιμότητα. Η Ιστορία μας περιμένει, όλους στη στροφή του δρόμου. Παραδείγματα, λοιπόν, στάση ζωής, όχι πόζες.

ΥΓ 1 Κι άλλο παράδειγμα κυβίστησης: Όσο βαρύγδουπος ήταν ο δημοσιογράφος Κύρτσος στα διάφορα πάνελ, τόσο αξιοθρήνητος είναι ως υποψήφιος της ΝΔ. “Συμφορά από το πολύ μυαλό” που έγραφε, τότε που ζούσαμε, ο Γριμπογιέντοφ.

ΥΓ 2 Ο Διονύσης Καψάλης, άλλος υπερεκτιμημένος και υπερχρυσωμένος διανοούμενος, θύμωσε και δεν απεδέχθη το Κρατικό Βραβείο Μετάφρασης που του απονεμήθηκε εξ ημισείας με τον σεμνό και ουσιαστικό Συμεών Σταμπουλού, τέως καθηγητή στο Πανεπιστήμιο της Λειψίας (για την υποδειγματική δουλειά του στον Rielke, τον Hölderlin, τον Novalis και τον Celan). Όταν το Κολωνάκι αλαζονεύεται, εμείς στα Ταμπούρια καγχάζουμε. Και απαγγέλλουμε τους κάτωθι αθάνατους στίχους:

 “Βρισκόμαστε στη Νέα Υόρκη
και ομοιοκαταληκτούν οι όρκοι” .
(Νέο Πλανόδιον, σ.16)


ΥΓ. 3 Επαναλαμβάνουμε: Υπάρχει ένα οιονεί μεταφυσικό λάθος, ένα λογικό χάσμα: Επειδή η ιδεολογία της Αριστεράς ταυτίζεται με την ηθική στάση και το διεκδίκηση ενός καλύτερου και πιο δίκαιου κόσμου και επειδή τέτοια προτάγματα ανέκαθεν γοήτευαν τους ποιητές και τους αλλοπαρμένους, προπαγανδίζεται σκόπιμα η ταύτιση της ηθικής με άπαντα συλλήβδην τα υποκείμενα της Αριστεράς, δηλαδή όλους τους επαγγελματίες αριστερούς. Όπερ άτοπον... Επειδή έχουν και αυτοί τις ίδιες αδυναμίες ή μικρότητες με τα υπόλοιπα ζώα της πολιτικής πανίδας. Θέλω να πω πως δεν αρκεί να δηλώνεις “Αριστερός”, να τσιρίζεις εξαλλότητες ή να εφαρμόζεις το “αριστερόμετρο” σε όποιον ασκεί κριτική στα τρέχοντα πολιτικά πρόσωπα και τις πολιτικές τους αρνούμενος ακόμα και την παραμικρή διαλεκτική σύνθεση. Αριστερός σημαίνει κυρίως γνώση, ανάλυση και παράδειγμα. Ακούει κανείς;