 |
| Σοφία Φωτιάδου, ζωγραφική, γκαλερί Καπλανών |
Θύμωσε ο κ. Ντάισελμπλουμ; Θα μπορούσε να είναι πολύ σοβαρό όσο και εξαιρετικά γελοίο. Σοβαρό γιατί είμαστε ένα χρεοκοπημένο κράτος με μηδενική παραγωγικότητα, με λουκέτο σε εκατοντάδες χιλιάδες επιχειρήσεις και ανεργία που στις νεαρές ηλικίες υπερβαίνει το 50%! Και βέβαια αστείο επειδή όποιος κι αν είναι ο θεσμικός τίτλος του Ολλανδού, η Ελλάδα παραμένει, ελπίζω, κυρίαρχο κράτος και η κυβέρνηση της εξ ορισμού σεβαστή και ανεξάρτητη. Αν έχασαν τους καλούς τρόπους τους ο Τσίπρας ή ο Βαρουφάκης, όπως διαβάζω στον ξένο τύπο, πολύ περισσότερο τους λησμόνησε ο ίδιος ο κ. Ντάισελμπλουμ με εκείνο το ύφος του επικυρίαρχου και την νοοτροπία του «εμείς διατάσσουμε, εσείς εφαρμόζετε».
Και τώρα τι γίνεται; Περαιτέρω σύγκρουση; Όχι βέβαια, δεν συμφέρει κανέναν. Ούτε εμάς αλλά ούτε και αυτούς. Ανάκρουση πρύμνας και μάλιστα πανικόβλητη; Θα ήταν το χειρότερο λάθος αυτή τη στιγμή. Εφόσον ο ΣΥΡΙΖΑ εξελέγη ακριβώς για να μην κάνει όσα έκανε το θλιβερό δίδυμο Σαμαρά-Βενιζέλου. Ωστε να μην συμπεριφέρεται η Ελλάδα σαν προτεκτοράτο. Απλώς τώρα απαιτείται τρόπος, κάτι που μάλλον δεν διαθέτει η καινούργια άπειρη μας ηγεσία όπως επίσης απαιτείται ψυχραιμία και αξιοποίηση του χρόνου χωρίς υπερβολικές βιασύνες. Η κυβέρνηση σωστά συγκρούεται προτού προχωρήσει σε μια πολιτική συμφωνία. Λάθος είναι η βιασύνη να πράξει κάτι τέτοιο χωρίς προηγουμένως να εξαντλήσει τον χρόνο που διαθέτει. Πρέπει πρώτα να διαβουλευτεί νηφάλια, να οργανώσει συμμαχίες και να βρει τα κατάλληλα πρόσωπα που θα την υποστηρίξουν τόσο εντός όσο και εκτός. Ιδιαιτέρως όταν έχει απέναντι της αποφασισμένους ιέρακες που έχουν τον τρόπο και να τρομοκρατούν και να εκβιάζουν. Η νέα κυβέρνηση φοβάμαι ότι δεν διαθέτει πολλά στελέχη δοκιμασμένα σε ανάλογες μάχες. Ο κ Βαρουφάκης λάμπει επικοινωνιακά έχοντας μεγάλη θητεία στα εγχώρια κανάλια αλλά πρέπει να μας αποδείξει πως εκτός από επιφάνεια διαθέτει και βάθος. Επειδή είναι άλλο πράγμα να είσαι σύμβουλος του Γιωργάκη ή αρθρογράφος στο lifo και άλλο υπερυπουργός μιας κυβέρνησης της Αριστεράς στην Ελλάδα. Τη στιγμή αυτή η πολιτική εμπειρία του Γιάννη Δραγασάκη είναι κάτι περισσότερο από αναγκαία.
Συμπερασματικά η κυβέρνηση πριν προχωρήσει σε τετελεσμένα , οφείλει έργω να εξασφαλίσει συμμάχους, να ενημερωθεί δια μακρών από τους πρέσβεις μας ως προς τις διαθέσεις των ισχυρών του πλανήτη (του Ισραήλ και της Τουρκίας συμπεριλαμβανομένων), να εξοικειωθεί με την διεθνή γλώσσα της διπλωματίας που μπορεί να σφάζει με το βαμβάκι και, πρωτίστως, να μην ανοίγει όλα τα μέτωπα με μιας. Μέσα σε μια μόλις μέρα ο ΣΥΡΙΖΑ ενόχλησε του Κινέζους, ανησύχησε τους Ισραηλινούς -που θεωρούν τον Καμμένο εξ ορισμού πράκτορα ως αντισημίτη- δυσαρέστησε τις ΗΠΑ λόγω Ρωσίας και Πούτιν -οι οποίες πάντως ποντάρουν στο χαρτί του Τσίπρα- προκάλεσε τους Τούρκους με την ηλίθια επίδειξη στα Ίμια σε μια τόση λάθος στιγμή. Και πάνω απ´ όλα θορύβησε το Βερολίνο αμφισβητώντας το αλάθητο του. Είναι φυσικό να υπάρξουν συνέπειες αλλά και αλυσιδωτές αντιδράσεις. Εδώ ακριβώς χρειάζεται πολιτική ανάλυση και ψυχραιμία όσο και ενότητα δράσης. Ισχύει το εξής παράδοξο: έχουμε πολύ χρόνο επειδή ακριβώς μας πιέζει ο χρόνος. Επίσης οι εχθροί μας φάνηκαν όλοι μονομιάς, οι φίλοι μας ακόμα κρύβονται. Λόγου χάρη ο Ραχόι πλειοδοτεί σε μιαν αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ ώστε να ελέγξει και το δικό του πρόβλημα με τους Podemos. Άρα ο Νότος είναι διασπασμένος κι εμείς φορτωμένοι με ευθύνες δυσανάλογα μεγάλες.
Ίσως γι αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα έπρεπε να ανοίξει μέτωπο και με τον Junker αποσύρoντας τον προσφάτως τοποθετηθέντα Αβραμόπουλο και ακυρώνοντας το νευραλγικό χαρτοφυλάκιό του. Η κυβέρνηση σκέφτεται,για λόγους μικροπολιτικής, να προτείνει ως πρόεδρο της Δημοκρατίας ένα αμφιλεγόμενο πρόσωπο της δεξιάς όταν απέρριψε εκβιάζοντας για πρόωρες εκλογές μια σαφώς επαρκέστερη συντηρητική υποψηφιότητα. Εκτός και αν δεν υπάρχει στην Αριστερά μια προσωπικότητα που να μας ενώνει και να μας εμπνέει. Κι αν δεν αποτελεί η ηθική στάση ως προς τα πολιτικά προβλήματα και το ύφος και τον τρόπο μας.
Μάνος Στεφανίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου