Πολιτική, πολιτισμός και ρασοφόροι

Υπάρχει ένας σκοτεινός παπάς, ο Μητροπολίτης Σύρου και Τήνου Δωρόθεος, ο οποίος χρόνια τώρα στήνει το προσωπικό του βιλαέτι, -όπως εξάλλου και οι περισσότεροι “συνάδελφοι”- του, με ποικίλους ρασοφόρους-γιουσουφάκια ή με ναρκισσιστικές αυτοαναφορές σε γελοία έντυπα της μητρόπολης -κάτι σαν “Φτερουγίσματα”-, έμφορτα από προσωπικές του φωτογραφίες σα να είναι υποψήφιος βλαχοδήμαρχος. Εκδόσεις που όμως τις πληρώνει το ελληνικό κράτος. Και πάνω απ’ όλα με τη μεθοδική όσο και αδιαφανή διαχείριση του Ιδρύματος Παναγίας της Τήνου. Ενός ιδρύματος με ιστορική πορεία στον ελληνικό χώρο το οποίο, εκτός από μπεζαχτάς και παγκάρι, θα μπορούσε να είναι φάρος πολιτισμού και πνευματικότητας. Ώσπου έσπασε το απόστημα, ανατράπηκε η συνωμοσία της σιωπής δεκάδων εμπλεκομένων σ’ αυτό το colpo grosso της εκμετάλλευσης των απανταχού της υφηλίου ορθοδόξων θρησκευόμενων και του ανίερου διασυρμού κάθε έννοιας “θαύματος”. Λες και υπάρχει μεγαλύτερο θαύμα από την βιοτή την ίδια, από την συνειδητοποίηση του πόσο συμαντική μπορεί να είναι κάθε μέρα η καθημερινότητά μας.

Σχεδόν είκοσι χρόνια ζω, κάθε καλοκαίρι, στη Τήνο όλο αυτό το πολιτικό παιχνίδι, από τη μια το ΠΑΣΟΚ από την άλλη η ΝΔ στη μέση ο Σεβασμιότατος, της κυνικής χρήσης των απίστευτων εσόδων του ιερού καθιδρύματος εις βάρος εν τέλει της πλειονοψηφίας των κατοίκων του νησιού, η οποία ανέχεται σε μια συνωμοσία σιωπής τους λίγους να κερδοσκοπούν σε βάρος του συνόλου εκμεταλλευόμενη ανόσια τα όσια. Αυτό το ιδιότυπο καθεστώς της θεσπισμένης “συν Θεώ”- α-νομίας προσπάθησε, οφείλουμε να του το αναγνωρίσουμε, να ελέγξει και να τιθασεύσει ο νυν αρχιεπίσκοπος. Όμως τα συμφέροντα είναι πολλά και η δυναμική του εγχώριου κατεστημένου ακόμα περισσότερη. Ώσπου χθες είδαμε εμβρόντητοι να κυνηγούν τον Σεβασμιότατο οι πιστοί του αλλά και μερικοί από τους πολλούς που πλήττονται από την υπερβατική όσο και αυθαίρετη εξουσία του.

Επιτέλους αυτό το νησί, όπως όλες οι Κυκλάδες, όπως κι όλος ο τόπος εξάλλου, δικαιούται μια καλύτερη τύχη μακριά από την σκοταδιστική υπερεξουσία ένιων, ανίερων ιερωμένων. Αλλά και από την διαπλοκή ράσου και κομματίλας. Ιδιαίτερα τώρα που τελειώνει, όχι τόσο η συγκυβέρνηση ΝΔ–ΠΑΣΟΚ, όσο η άθλια εξουσία ενός πολιτικο-θρησκευτικο-οικονομικού κατεστημένου, είναι καιρός να ξαναδούμε απροκατάλυπτα κάποια ιδεοληπτικά φαινόμενα του νεοελληνικού βίου και να αποδώσουμε τα του Καίσαρος τω Καίσαρι. Και κυρίως τα του Θεού τω Θεώ, στο όνομα του οποίου δρουν ποικίλοι θεομπαίχτες. Ήγουν να απομακρυνθούν από το δημόσιο κορβανά αλλά και από τα ταμεία της συλλογικής ευλάβειας όσοι αποδείχτηκαν ανάξιοι της αποστολής τους και να εξοριστούν στον “αγρόν του κεραμέως”. Επειδή αυτός ο αγρός, για τους γνωρίζοντες, “εστίν αγρός αίματος”.

Δύο πράγματα μ’ έχουν εξοργίσει ως προς την πολιτεία του Δωρόθεου: πρώτον, ο σχεδόν ρατσιστικός αποκλεισμός των καθολικών Τηνίων από τη νομή της όποιας εξουσίας και η μη συμμετοχή τους στα πολιτιστικά κοινά σα να πρόκειται -και μάλλον πρόκειται- για πολίτες ήσσονος κατηγορίας. Και δεύτερον, επειδή ο ίδιος έχει νομιμοποιήσει και υποστηρίζει, χρόνια τώρα, μια δράκα κομματικών παρατρεχάμενων ή ημιμαθών “παραγόντων” στη διοίκηση του Ιδρύματος Τηνιακού Πολιτισμού. Ενός θεσμού που ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς αλλά τώρα καρκινοβατεί ενώ θα μπορούσε να είναι πρότυπο πολιτιστικής αποκέντρωσης και τοπικής δημιουργίας. Ο Δωρόθεος νομιμοποιούσε επί χρόνια τον Παναγιώτη Ρουμελιώτη, παλιό υπουργό του Ανδρέα, έναν ψυχρό τεχνοκράτη του ΔΝΤ, άλλοτε έμπιστο του Γιωργάκη και άλλοτε μπιστικό του Βενιζέλου, στη προεδρία ενός τόσο κρίσιμου για τη μελέτη και τη προβολή του Τηνιακού πολιτισμού. Ο Ρουμελιώτης, μόλις ανέλαβε πρόεδρος, απομάκρυνε τον έντιμο αλλά όχι υποταχτικό Αλέκο Φλωράκη, βαθύ γνώστη του τηνιακού πολιτισμού, από την διεύθυνση του ιδρύματος και έκτοτε πολιτεύτηκε με οδηγό τα κομματικά ρουσφέτια και τη lifestyle ιδιοτέλεια. Ο Αλέκος Αλαβάνος και ο Συνασπισμός, αλλά και αργότερα ο ΣΥΡΙΖΑ, έχουν βομβαρδίσει τη Βουλή με ανάλογες επερωτήσεις στου κουφού πάντα την πόρτα. Το ζήτημα είναι απλό. Όσο περισσότερο φως χυθεί , όσο μεγαλύτερη διαφάνεια ισχύσει στα πεπραγμένα της διοίκησης του Ιδρύματος, τόσο τα καλύτερο και για τους πιστούς και για τη δημοκρατία.

Μια αυριανή κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ οφείλει πρωτίστως να αποδώσει τη διοίκηση ανάλογων ιδρυμάτων στην ευρεία λαϊκή βάση και το κοινοτικό πνεύμα που προβλέπουν οι ιδρυτικοί τους κανόνες, μακριά από τις σκοτεινές υπερεξουσίες κάποιων Ρασπούτιν ρασοφόρων. Όλα τα παραπάνω είναι θέματα πολιτισμού και τίποτε λιγότερο. Όπως θέμα πολιτισμού είναι το ότι ο Υπουργός πολιτισμού διορίζει τα άλογα ή τους ημίονους του ως διευθυντές μουσείων χωρίς να προκηρύσσει τις ανάλογες θέσεις λες και είναι ο Καλιγούλας της Αυτοκρατορικής Ρώμης. Ή, να παίζει τα επικοινωνιακά του ρέστα στην Αμφίπολη γελοιοποιώντας μια διαδικασία καθ' όλα σοβαρή, την ανασκαφική, και από την άλλη να διαλύει την αρχαιολογική υπηρεσία ανακατεύοντας και συγχωνεύοντας αντιλειτουργικά τις εφορίες της ή να έχει κυριακάτικα κλειστές τις κεντρικές αίθουσες των πιο μεγάλων μουσείων της χώρας. Αυτή η κυβέρνηση συνιστά το άκρον άωτον της υποκρισίας, επειδή υπάρχει άπειρη απόσταση ανάμεσα στους θεατρικούς της λόγους και στις απροσδιόνυστες πράξεις της. Θέματα που οφείλει ο ΣΥΡΙΖΑ να επανεξετάσει την επαύριον της εκλογής του. Επειδή ο πολιτισμός είναι μεν χαρίεις και αρέσκεται να παίζει αλλά δεν επιτρέπεται να παίζει κανείς με αυτόν.

ΥΓ. Η αφορμή της πρόσφατης, λαϊκής αποδοκιμασίας του Δωρόθεου οφειλόταν στο ότι προσήλθε ο ίδιος να ψηφίσει σε μια εκλογική διαδικασία, όπου από τους 33 εκλεκτούς του -αποκλειστικά ορθόδοξους, δημοτικούς και τοπικούς συμβούλους του νησιού- εμφανίστηκαν μόνο 8 για να εκλέξουν τα 9 (!) τακτικά μέλη της διοικητικής επιτροπής του Ιδρύματος και τους 5 αναπληρωτές των. Όλα αυτά συνέβησαν βέβαια μετά το νομοθετικό πραξικόπημα των Τάκη Ρήγα και Άννας Καραμανλή (ΠΑΣΟΚ- ΝΔ) καθ’ υπαγόρευση του Μητροπολίτη ώστε να τροποποιηθεί το νομικό καθεστώς του ιδρύματος και να καταστεί από ΝΠΔΔ σε εκκλησιαστικό νομικό πρόσωπο, ήγουν ΝΠΙΔ. Με άλλα λόγια ιδιωτικοποιούμε τα πάντα, ακόμα και τη θρησκευτικότητα!