Ηλίθια βία, πάλι

•Μαμάδες βορείων προαστίων, παιδάκια πλατείας Εξαρχείων. 

•Το κρατικό λεωφορείο είχαν άραγε στόχο οι εμπρηστές και τα φουκαριάρικα ΙΧ στην οδό Σολωμού ή τους οδηγούς τους; Αν κρίνω από τον τρόπο που έκαψαν τη Marfin, ξέρω την απάντηση. 

•Κατά τα άλλα, η σαπίλα της εξουσίας έχει "κάψει" τα μυαλά και των αυτοαποκαλούμενων αντιεξουσιαστών. Τι κρίμα. Δεν έχουμε ακόμα μάθει στον τόπο αυτό πως η ηλίθια σπαταλημένη βία δεν οδήγησε ποτέ πουθενά. 

•A propos η "ανα"κατάληψη του Πολυτεχνείου από τους επαναστάτες δείχνει πόσο δίκιο έχουν οι πρυτάνεις όταν θέλουν να περιφρουρήσουν τα πανεπιστημιακά ιδρύματα και πως καμία κατάληψη δεν είναι αθώα. Επειδή γρήγορα ξεχάσαμε το ποιοι και το πως έκαψαν το "Αττικόν" με μολότοφ που είχαν αποθήκευσει στη Νομική με τις ευλογίες πρώην πρύτανη. Ο οποίος, πάντως, εξακολουθεί να δηλώνει και αθώος και επαναστάτης. 

•Τελικά στην Ελλάδα τα άκρα συγκλίνουν δραματικά και όλοι ξέρουν μόνο να γκρεμίζουν. Θα χτίσει κανείς ποτέ κάτι; 

ΥΓ : Όσο και αν λυπάμαι για το παρόν και κυρίως για το μέλλον του Ρωμανού (αλλά και όλων των έξαλλων φοιτητών μου που ταυτίζουν την πρόοδο με τις αποχυμωμένες επαναστατικές γυμναστικές του παρελθόντος), δεν καταλαβαίνω διόλου τη στάση των γονέων του νεαρού φυλακισμένου. Ανήκουν στη γενιά μου, γενιά του δήθεν και της υποκρισίας που πάντα πίστευε ότι ήταν η εξαίρεση χωρίς ποτέ να μπει στο κόπο να κατανοήσει ποιος τέλος πάντων είναι ο κανόνας. Με άλλα λόγια, τα πάντα ήταν ρόλοι μόνο ρόλοι, χωρίς καμία εμβάθυνση ή προσπάθεια αυτογνωσίας: Πρώτα χαζοχαρούμενο λογοτεχνίζον lifestyle, έπειτα εξεγερμένος γονέας "ήρωα". Από τη μια η "αγωνία" και ο "πόνος" των κκ. Βενιζέλου και Λοβέρδου για την τύχη του νεαρού, από την άλλη η "ευαισθησία" της πανταχού παρούσας κας. Κωνσταντοπούλου που είδε φως και μπήκε. Διερωτώμαι αν αύριο ως υπουργός δικαιοσύνης η ίδια θα εφαρμόσει το νόμο ή θα παραβιάσει το νόμο. Έως ότου βεβαίως το αλλάξει. Πράγμα για το οποίο δεν είμαι απόλυτα σίγουρος, επειδή πιστεύω πως για να κυβερνήσει ο ΣΥΡΙΖΑ, οφείλει να προχωρήσει σε μια σειρά κρίσιμων συμβιβασμών, τόσο με την αστική ιδεολογία, όσο και με τη μικροαστική ιδεοληψία. 

Κατά τα άλλα, πόση ακόμα ηλίθια βία μπορεί να αντέξει αυτή η εξουθενωμένη, γονατισμένη πόλη;