Η ευτυχία έχει πάντα ρόδινο, βαθύ πορτοκάλι χρώμα.( Όπως και το ευρώ)

Gerhard Richter (1932) SFMOMA, San Francisco, Lesende, Sabine Moritz, 1994. Λάδι σε λινό!

 Ίσως ο μεγαλύτερος εν ζωή ζωγράφος μαζί με τον Pierre Soulage. Ο τελευταίος και κυριολεκτικά αφού είναι ήδη εκατό ετών! Συνομηλίκος με τον Αμερικανό Wayne Thiebaud που γεννήθηκε το 1920. 

Εδώ ο Ρίχτερ ζωγραφίζει με την προσωπική του φωτορεαλιστική μέθοδο την έγκυο, τρίτη, πολύ νεαρότερη, γυναίκα του που διαβάζει.

 Προφανείς οι αναφορές στο Γράμμα του Vermeer αλλά και στην θρησκευτική εικονογραφία της Παρθένου με τη Βίβλο. Κυρίως λόγω μαλακών, κινηματογραφικών φωτισμών αλλά και στάσης του μοντέλου. Λεπτομέρεια: 

Η Σαμπίνε που είναι κι αυτή ζωγράφος, γεννήθηκε το 1969. Είναι ήδη έγκυος όταν ποζάρει. Θα παντρευτεί τον Ρίχτερ, την επόμενη χρονιά, το 1995. Αυτός θα είναι τότε 63 και εκείνη 26 ετών.

Στην άλλη φωτογραφία τα ασπρόμαυρα, "κουνημένα" έργα του από την εποχή του σοσιαλιστικού ρεαλισμού. Ο Ρίχτερ γεννήθηκε στη Δρέσδη το 1932 και κατέφυγε στη Δύση, στο Ντύσελντροφ μαζί με την πρώτη του σύζυγο λίγους μήνες πριν χτιστεί το τείχος. Από την γκρίζα ζόφο, την τυποποιημένη ζωή και την ανασφάλεια της ανατολικής Γερμανίας στο ιερό φως του καπιταλισμού και της ατομικής επιτυχίας - ευτυχίας. Στον έρωτα!

ΥΓ.Η αιώνια ιστορία. Η νεότητα και το γήρας. Η σοφία και η αθωότητα. Ο κυνηγός που γίνεται θήραμα και το θήραμα που μεταμορφώνεται σε κυνηγό. Η αντιστροφή των ρόλων. Η σύγκρουση των φύλων και των status. Αλλά κι ο έρωτας. Που όλα τα ανακατεύει γλυκά που όλα τα νομιμοποιεί, όλα τα καθαγιάζει, όλα τα ανατρέπει. Και το ταλέντο βέβαια, συχνά συνώνυμο της επιτυχίας που δεν αναγνωρίζει διαχωριστικά όρια ή ηλικίες. Αφού καταργεί κάθε κανόνα ή απαγόρευση. Είναι σαν να λέει: Αγάπα και κάνε ό τι θέλεις.

Αλλά και η απελπισία του έρωτα. Όταν έλθει το πλήρωμα του χρόνου. Που πάντα έρχεται. Η απελπισία από τον έρωτα.Το κόστος του ... Από το βαθύ πορτοκαλί στο γκρίζο.