Αντί για αντίο

Της Κατερίνας

Ο καθένας πήρε πεισματικά το δικό του δίκιο στη πλάτη  και δρόμο διαφορετικό. Ο έρωτας και η δικαιοσύνη δεν μπορούν να συγκλίνουν, σκέφτηκα. Η μόνη δικαιοσύνη που μπορεί να υφίσταται, είναι στη μοιρασιά των πληγών...και ούτε. Πάντα ένα φιλί θα αιμορραγεί περισσότερο. Ή μια ανάμνηση. Σαν τιμωρία. Η αγάπη πάλι καταπραΰνει την απώλεια.

Γι' αυτό κράτα εσύ όλο το φως με  το δίκιο σου και άσε όλο το σκοτάδι στο δικό μου άδικο, είπα. Ούτως ή άλλως τί να δω πια χωρίς το βλέμμα σου που θα  απάλυνε  την αντηλιά του κόσμου; 

Η λογική της αγάπης μου σε μετωπική με την λογική του έρωτα σου. Θαυμάσια ακαριαίο το δυστύχημα. 

ΥΓ. 1 Τα χάρτινα φτερά που σου έφιαχνα χτες όλο το βράδυ, αν τα φορέσεις με το πρωινό φως, θα γίνουν αληθινά. 

ΥΓ. 2 Ζήλια καλείται η αντιστροφή του θαυμασμού. Είναι όμως τόσο μίζερο συναίσθημα. 

Η φωτογραφία από περφόρμανς στο Σύνταγμα. Ένα έκθετο κρεβάτι στα μάτια του κόσμου. Το ίδιο που γίνεται βάναυσα δημόσιο. Ο έρωτας ως θέμα - για τους ανάπηρους του συναισθήματος - και θέαμα για όσους βλέπουν μόνο μέσα από κλειδαρότρυπες. Πριν τέσσερα χρόνια ακριβώς (όσα και το κείμενο).