Πάρε τη λέξη μου...

Πάρε τη λέξη μου, δος μου το μαχαίρι σου

Στην Ελένη Ανδρέου

Λέξεις και θάλασσες!

Τρικυμισμένες μόνο

λέτε την αλήθεια.

A, λέξεις, λέξεις. Πότε σας είχα στην τσέπη μου σιγουρεμένες ανάμεσα σε σβούρες και σπάγγους και πότε μου το σκάσατε και σας ξαναβρήκα αλλού να λάμπετε σ’ έναν άλλο ουρανό άστρων και νοημάτων. Α, λέξεις, λέξεις...

Λέξεις που αλλιώς εμφανίζεστε στο ένα στόμα κι αλλιώς στο άλλο· που αλλιώς γράφεστε τη μια στιγμή στο χαρτί κι αλλιώς την άλλη. Ίδιες αλλά και τόσο διαφορετικές. Πράσινες, κόκκινες, κίτρινες, μαβιές, διάφανες λέξεις, πόσο ακόμα θα παίζετε μαζί μου; Πόσο θ’ αλλάζετε πρόσωπο, φορεσιά, έκφραση και πόσο ακόμα θα με κοιτάζετε με πονηρό βλέμμα πίσω απ’ τα χοντρά γυαλιά σας; Kι ενώ νομίζω πως σας αναγνωρίζω, γρήγορα καταλαβαίνω το λάθος μου κι αρχίζω καινούργιες προσπάθειες. Σκάβοντας για παλιές ή κατασκευάζοντας καινούργιες με λίγο νερό, λίγο χώμα, λίγο ουρανό.

Λέξεις αρχέγονες που έρχεσθε πάνω σε σχεδίες ή πιρόγες, ανοίγοντας βαριά, προκατακλυσμιαία πανιά μόνο και μόνο για να μεταφέρετε το ίδιο κι απαράλλαχτο φορτίο σας. Σε πείσμα του χρόνου. 

Λέξεις-ουρανοί ή θάλασσες, λέξεις αποφασισμένες τόσο στα παιχνίδια της στιγμής όσο και στα παιχνίδια της ιστορίας. Λέξεις σταθερές, κυρίως εσείς της κάποιας ηλικίας, έτοιμες πάντως ν’ αλλάξετε πλήρως αν σας προκαλέσει ένας νέος εραστής. Λέξεις-πουλιά, λέξεις-δέντρα και φυτά, λέξεις-σύννεφα κι αστέρια κι αστερίες, λέξεις κρυμμένες στο χώμα, λέξεις κρυμμένες σ’ άλλες λέξεις σαν μαργαριτάρια σε όστρακα, λέξεις του βυθού που μόλις διακρίνεστε, τροπικά ζώα, χαμαιλέοντες, αποδημητικά πουλιά, επίμονες μέλισσες, όλες βασίλισσες μαζί κι εργάτριες.

Λέξεις που φυσάτε τα νοήματα σαν άνεμος που φουσκώνετε και ξεφουσκώνετε σαν διάνοι από έπαρση, που παπαγαλίζετε τον εαυτό σας εμπρός σε σαρκαστικούς καθρέφτες, σάρκες-λέξεις με λόξυγγα εννοιών, που άλλο είσθε κι άλλο φαίνεσθε σε γλώσσες, σε μάτια, σ’ αυτιά που σας περιγελούν ώσπου να τα κατακτήσετε ολοκληρωτικά. 

Λέξεις-θύελλες, επαναστάσεις και σεισμοί που όλα τ’ αλλάζετε, τα θάβετε, τα σβήνετε για να ξανασυρθείτε πάλι απ’ την αρχή σαν αμοιβάδες έξω απ’ το νερό, σπάζοντας το αυγό του χρόνου, επωάζοντας καινούργια περιεχόμενα που βγάζουν γλώσσα στο χρόνο που πιπιλίζουν τα κομμάτια του σαν καραμέλες κι έπειτα τα φτύνουν στο χώμα. Kι απ’ το σάλιο κι απ’ το χώμα φιλοτεχνείται τότε, τι θαύμα, ο νέος Αδάμ. Που κι αυτός μια λέξη είναι· την οποία αν κόψεις στη μέση, θα γεννηθεί η Eύα... Άλλη λέξη κι αυτή! Κι έπειτα χιλιάδες άλλες λέξεις, τα παιδιά τους. Έχουν νόημα όλα αυτά; Όχι, ή μάλλον ναι, ή πάλι...όχι. Αφού και το νόημα μια λέξη είναι κι αυτό.

Είμαστε η γλώσσα που φέρουμε. Όση γλώσσα υπο - φέρουμε.  Γινόμαστε αυτό που είμαστε, όσο η γλώσσα μάς πηγαίνει. Ολοκληρωνόμαστε όσο αυτή μας φέρει. Πεθαίνουμε εκεί όπου η γλώσσα μάς αποθέτει. Κι ο θάνατος δεν είναι παρά η σιωπή που μας κυριεύει όταν η γλώσσα ξεκινήσει ταξίδι για αλλού...

ΥΓ 1. Οι λέξεις που μας αλυσόδεσαν, αυτές και θα μας απελευθερώσουν. Η γλώσσα δημιουργεί, ανατρέπει, φυσάει παρασέρνοντας τις αδύναμες έννοιες σαν δριμύς βοριάς που δεν λυπάται τα φύλλα.

ΥΓ 2. Όταν δεν σε υπακούουν οι λέξεις, αναποδογύρισε τες σαν τις τσέπες των παιδικών σου παντελονιών. Όλο και κάποιος βώλος, κάποια τσίχλα - λίρα πολύτιμη θα σου πέσει.

ΥΓ 3. Και ο έρωτας και η αγάπη, μη ξεχνάς, λέξεις είναι.

ΥΓ 4. Μέσα στον έρωτα δεν μπορεί ποτέ να είσαι ελεύθερος. Μόνο η αγάπη σε απελευθερώνει... Κυρίως από την ανάγκη ενός εαυτού - παραναγνώστη που διαβάζει  σαν δύναμη την αδυναμία του. Η αγάπη είναι λέξη γενεσιουργός. Αυτή η λέξη γεννά τις υπόλοιπες.

ΥΓ 5. Κατά τ' άλλα και τις πιο τρομερές λέξεις ένας κεραυνός οιακίζει!