Συνολικές προβολές σελίδας

Τρίτη 31 Δεκεμβρίου 2013

Τίτλοι τέλους


Η εποχή της βαρβαρότητας. Ευτυχές το νέο έτος! Δεν καταλαβαίνω πια. Δεν μου αρκούν τα κείμενα. Δεν εξηγούν, δεν αποκαλύπτουν τίποτε. Δεν με καλύπτουν. Φαντάζουν σαν άλλοθι φθηνό στο διαρκές έγκλημα που συντελείται. Το χειρότερο. Σου δίνουν την επίγευση πως κάτι κάνεις, ενώ δεν κάνεις τίποτε. Δεν θα μας σώσουν τα κείμενα, είναι προφανές. Χρειαζόμαστε πρωτίστως παραδείγματα. Ούτως ή άλλως η ήττα καραδοκεί. Και η τύψη επίσης. Mea culpa. 

Με άλλα λόγια το μπλογκ αυτό ολοκλήρωσε το κύκλο του. Μετά από 7 χρόνια, 650 περίπου κείμενα,  210.000 επισκέψεις και περί τις 1000 εικόνες, δεν έχω την αντοχή να συνεχίσω. Αισθάνομαι ως εκ τούτου την υποχρέωση να ευχαριστήσω όλους όσους με παρακολούθησαν, υφιστάμενοι συχνά την ανασφάλεια ή τις αντιφάσεις μου. ´Ολα αυτά τα χρόνια δημοσίευσα πολιτικές αναλύσεις, δοκίμια, αισθητικά ή κριτικά κείμενα, ποιήματα, σατιρικά σχόλια ή αναδημοσίευσα συνεργασίες μου από το Αντί, την Ελευθεροτυπία, την Αυγή, τον Επίλογο, το Δέντρο, το Μανδραγόρα κ.α. Σήμερα αισθάνομαι έντονα την ανάγκη φυγής. Συνέβη το ίδιο, θυμάμαι, όταν έφυγα, αιφνίδια(;), από το Αντί και την Ελευθεροτυπία. Και τότε αισθανόμουν πως δεν είχα τίποτε να πω επιπλέον. 

Τώρα διακατέχομαι, επιπλέον, όχι μόνο από αμηχανία αλλά και από ήπια, ελπίζω, κατάθλιψη. Για την ανυπαρξία αναστημάτων, για τους Λιάπηδες της δεξιάς και για τους γιάπηδες της αριστεράς, για την προφανή ανεπάρκεια της πολιτικής, την καταφανή οπισθοβουλία της οικονομικής και το νοσηρό εγωτισμό της πνευματικής ηγεσίας. Για τις μετριότητες που σταθερά κυριαρχούν και για το Σύστημα που παραμένει αλώβητο, σκορπίζοντας γύρω του απόγνωση και δυστυχία. Για τον τόπο που διπλώνει τις σημαίες του αφού οι σημαιοφόροι του είτε παραδόθηκαν, είτε κουράστηκαν, είτε σχόλασαν, είτε απεργούν. Για τη νεολαία, τέλος, προς την οποία έχουμε μόνο λόγια υποκριτικής παρηγοριάς. Ενώ ουσιαστικά την έχουμε εγκαταλείψει.

Αλλά νοιώθω και αηδία: Για τη κατάντια των πανεπιστημίων, για τη δειλία των πανεπιστημιακών, για την δόλια ανευθυνότητα των δόλιων επικεφαλής των. Το 2013 με ακύρωσε ως ακαδημαϊκό δάσκαλο, ενώ ήταν τραυματική η εμπειρία μου από την έκθεση στον Αρχαιολογικό Μουσείο και απ´ όλους όσοι συνέβαλαν στην "επιτυχία" της. Κανείς δεν κατάλαβε τίποτε, όλα ένα δήθεν, άλλη μια χαμένη, ιστορική ευκαιρία. Τέλος, οι εφημερίδες. Ενώ αργοπεθαίνουν, συνεχίζουν το γνωστό παιχνίδι επιβολής, αποκλεισμών, χειραγώγησης, συμπεφωνημένων αποσιωπήσεων... Και η αλήθεια; Απλώς μια μεταμοντέρνα σύμβαση. Είναι χαρακτηριστικό. Τα περισσότερα κείμενα του μπλογκ τα έστελνα παράλληλα σε όλα τα κατά τεκμήριο έγκυρα έντυπα του τόπου για να εισπράξω άρνηση. Αδιαφορία; Ζήλια; Αντεκδίκηση; Στην Αυγή έπαψα να στέλνω γιατί δεν θέλω να αυτολογοκρίνομαι. Φερ´ είπειν τι θα έπρεπε να γράψω για εκείνους τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ που τζογάρουν εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ στις πιο αμαρτωλές τράπεζες του καπιταλισμού; Λέγοντας απλώς ότι δεν διέπραξαν κάτι παράνομο. Πάλι η ίδια χυδαία επιχειρηματολογία σχετικά με το νόμιμο και το ηθικό. Θυμίζω πως για ανάλογες αιτίες εξορίστηκε δια παντός ο Βουλγαράκης απο την πολιτική σκηνή. Που είναι η ιδεολογική μας συνέπεια σύντροφοι; Με πονάει όταν η ιστορία επαναλαμβάνεται τόσο απροκάλυπτα. Όταν ακόμη ο Σημίτης θεωρείται αθώος, ο Μπίστης απαραίτητος, ο Καμίνης επιτυχημένος, ο Βενιζέλος χρήσιμος, ο Καραμανλής αδικημένος, ο Παπανδρέου χρυσή εφεδρεία... Σκέφτομαι πως δεκαετίες στρατοκαυλισμού, εθνικιστικής παπάρας και μαζικού εκφοβισμού περί κινδύνων εξ Ανατολών μεταφράστηκαν σε ένα όργιο μίζας και άχρηστων, πανάκριβων εξοπλισμών. Λεφτά που δόθηκαν σε πουλημένους και ανίκανους αντί να πάνε στην έρευνα, στην υγεία ή σε όσους πένονται ή πεινούν. Δεν ανέχομαι ένας φανατικός παπάς να ματαιώνει μια από τις ελάχιστες θετικές πρωτοβουλίες του κράτους όπως το σύμφωνο συμβίωσης των ομοφυλοφίλων. Η Εκκλησία στους ναούς, η Πολιτεία στη κοινωνία. Δεν ανέχομαι την υποκρισία ως προς τη χρηματοδότηση της Χ.Α. από κόμματα που χρωστάνε εκατομμύρια στις τράπεζες, τόσο ώστε να καταστούν υποχείρια των τραπεζιτών. Δεν αντέχω "αριστερούς" που παίρνουν 1 εκατομμύριο τραπεζικό μπόνους αντί για απ' ευθείας εξαγορά προς εξασφάλιση συνδικαλιστικής σιωπής. Κι ενώ αυτός ο τόπος χρειάζεται μια ανατροπή εκ βάθρων και σύρριζα, χειροκροτεί πάλι επαγγελματίες της ανατροπής ή τυχάσπαστους αγνοώντας πως τίποτε το ριζοσπαστικό δεν μπορεί να παραχθεί από εφθαρμένα υλικά. 

Ακόμη, παρ' όσα πάθαμε, στα ΜΜΕ δεσπόζουν οι ημιμαθείς επαγγελματίες του λόγου με τα γνωστά ανακλαστικά της ζήλειας ή του ανταγωνισμού και με τις άγνωστες σκοπιμότητες στο βάθος της σκηνής.  Ακόμη, παρ' όσα πάθαμε, την πολιτική κονίστρα σφραγίζει ο εγγενής φόβος για τον ουσιαστικό διάλογο, την άλλη άποψη, τη γόνιμη ρήξη, τη σύγκρουση. Και βέβαια όχι ονόματα, προς Θεού! Κανείς δεν φταίει, κανείς δεν ευθύνεται, κανείς δεν πρέπει να ενοχληθεί (από όσους θα έπρεπε να μαστιγωθούν δημόσια. Τουλάχιστον για την άθλια αισθητική τους). Τέλος εποχής λοιπόν. Αντί άλλων ευχών ή ευχαριστιών, ένα ερώτημα: θα τα ξαναπούμε;

ΥΓ. Φοβάμαι τους ηγέτες μας που είναι άμοιροι τέχνης. Που κοιτάζουν τη τέχνη με βλέμμα υπολογιστικό και ματιά ροφού. Λυπάμαι τα παιδιά που μεγαλώνουν χωρίς εμπνευσμένος δασκάλους, χωρίς αισθητικές αναφορές, χωρίς παραδείγματα. Φοβάμαι την εποχή μου, εποχή βαρβαρότητας.


31/12/2013

21 σχόλια:

  1. Δε διδάχτηκα τέχνη. Απλά ζωγράφιζα από παιδί. Δεν τόλμησα να γίνω ζωγράφος. Μεγάλωσα αυτοδίδακτα και ίσως η γνώμη μου να μη βαραίνει. Εκείνο που ξέρω είναι ότι καταφεύγω στα πινέλα μου για να αντέξω τις απώλειες. Ότι τα ταξίδια που έκανα ήταν για να δω πως βάζει την πινελιά ο ‘συνάδελφος’, όπως με πειράζουν οι φίλοι μου. Ότι για να αποτινάξω την μιζέρια που έχει μουλιάσει τον αέρα που αναπνέουμε, καταφεύγω στα μουσεία και τις αίθουσες τέχνης ατέλειωτες ώρες. Τα μάτια μου καταβροχθίζουν τα πάντα. Και μετά είμαι ευγνώμων γιατί κάτι που είδα, κάτι που με άγγιξε, κυριολεκτικά μου έσωσε την ζωή. Εικόνες, κατάλογοι για να ξαναδώ μέσα στην βδομάδα, αργά τη νύχτα, μέχρι την εφόρμηση του επόμενου Σαββατοκύριακου. Η ‘Προσφορά’ ήταν ένα από αυτά τα καταφύγια. Δεν θέλω να πω το κοινότοπο ‘διάλογος με την αρχαιότητα’ κλπ. Όμως η συνύπαρξη αυτή απεικόνιζε τις εκδοχές της πολλαπλής μας ταυτότητας. Κάποιες από τις εκδοχές. Και τις αγαπώ εξίσου. Και αυτό που αναδείχτηκε ήταν το κάλος των αρχαίων γλυπτών. Ποτέ δεν μου φάνηκε τόσο όμορφο, τόσο ζωντανό και τόσο παρόν το Αρχαιολογικό Μουσείο. Όσο για τους Τίτλους Τέλους…έμαθα ότι οι αποφάσεις παίρνονται από κούραση. Το σέβομαι μέσα μου αλλά θα μου λείψουν οι λέξεις σας και η ματιά σας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Την αμηχανία την νιώθουμε όταν κάπου κάναμε λάθος..
    Την ήπια κατάθλιψη όταν δεν θέλουμε να αναγνωρίσουμε το λάθος μας..
    Την αηδία ...όταν είμαστε στον σωστό δρόμο..
    Την φυγή, όταν υποτιμούμε τον εαυτό μας αφήνοντας τον δρόμο ελεύθερο για αυτούς που μπόρεσαν να προκαλέσουν όλα τα παραπάνω..
    Συνήθως ...οι διαδικτυακοί αποχαιρετσμοί των αναγνωστών ..τελειώνουν με φράσειςς όπως : "Σεβομαι το δικαίωμα της αποχώρισής σου" ή " καλή συνέχεια σε ό,τι επιλέξεις να κάνεις" ...
    Ψέμματα λένε.. Θέλουν να φύγεις..
    Εσύ θα το κάνεις???????
    Καλή χρονιά εύχομαι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Στεφανίδη, πάλι σωστά τα λες... δυστυχώς βέβαια που για άλλη μια φορά έχεις δίκιο... νά 'σαι καλά για τα λόγια που μας χάρισες τόσα χρόνια, μας ξύπνησαν, μας ταρακούνησαν, μας έκλεισαν το μάτι και μας άνοιξαν μονοπάτια... θα μας λείψεις πολύ από τον τρελό κόσμο του διαδικτύου αλλά ξέρω θα σε βρω στην Αθήνα, σε μια έκθεση, σε ένα σοκάκι και θα μου γελάσεις και θα μου πεις δυο λόγια που για μένα θα σημαίνουν πολλά, και ξέρω θα βρεθούμε ξανά και θα είναι ωραία, όπως πάντα! Ρωξάνη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Κύριε Στεφανίδη -scripta manent, συνεχίστε. Η (παραδοσιακή) παραγωγή ήθους της Αριστεράς, έχει ανάγκη απο ανθρώπους που δεν συμμετέχουν στο ''fair trade'' ιδεών, των ευπώλητων και ευανάγνωστων του διαδικτύου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Θα διασκεδάσω τα λόγια της ''ελίτσα'' που με άγγιξαν ( Τα δικά σου με παρέλυσαν )

    Δείξε πως δεν είσαι ένας αριστερός-σύντροφος ( να φάμε μαζί όταν ο πανιβλακας λαός μας στείλει στην εξουσία )

    Δείξε πως είσαι ένας κομμουνιστής-συναγωνιστής και δεν εγκαταλείπεις Πως ο αγώνας είναι συστατικό του αίματος σου !!!

    Δεν έχεις κανένα απολύτως δικαίωμα έναντι της συνείδησης σου κατά μείζονα λόγω και έναντι των ανθρώπων που σε αγάπησαν σε εκτίμησαν , να εγκαταλείψεις !!Επειδή γνωρίζω την οξυδέρκεια σου είμαι βέβαιος πως θα το ξανά σκεφθείς!!

    Την απεριόριστη αγάπη μου

    Παναγής Αντωνόπουλος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Στο τέλος μου είναι η αρχή μου!

    Τ.Ελιοτ,"Τέσσερα κουαρτέτα"

    Ωστόσο έχετε δικηο τα λόγια : έπεα πτερόεντα! και τα γραφτά το ιδιο σ΄εναν ωρυμαγδό "πληροφορίας"-φλυαρίας-απραξίας-κοινωνικής αποτελμάτωσης-πανδημικης κατάθλιψης.
    Θα λειψει μια ζωηρή φωνή από το διαδίτυο.Μια πολιτική,ενήμερη και δονουμενη φύση.
    Αλλα θα ξανα-συναντηθούμε.
    Τα σέβη μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Μη φεύγεις Μάνο μην αφήνεις τον δρόμο ανοικτό! Χρειάζεται η φωνή σου!
    Αγγελική Κωνταντινίδου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Εννιά στις δέκα φορές συμφωνούσα με όσα έγραφες και μια στις δέκα με έπειθες πως είχες δίκιο.
    Η τέχνη δεν σε πίκρανε, κι εσύ μην την προδόσεις, εξάλλου "Είμαστε όλοι μας, όλοι όσοι συνδεόμαστε με την τέχνη, σκλάβοι μιας υπέροχης πόρνης".
    (John Berger - Ένας ζωγράφος του καιρού μας)
    ARTIOS

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Δεν νομίζω ότι μπορώ να πω τίποτα εκτός από αυτό που έγραψε ο Μπέκετ το 1953 στον "Ακατανόμαστο" :
    "Θα είμαι εγώ, θα είναι η σιωπή, εκεί που είμαι, δεν ξέρω, δεν θα μάθω ποτέ, μέσα στη σιωπή δεν ξέρεις, πρέπει να συνεχίζεις, δεν μπορώ να συνεχίσω, θα συνεχίσω."
    Και κάτι ακόμα. Με αγάπη: "Αν γυρίσεις ανάποδα το χαμένο, γίνεται κερδισμένο. Σχεδόν σάρκα. Σχεδόν σιωπή.(Πιο νύχτα).
    Θα τα πούμε στη βόλτα, Μάνο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Επανέρχομαι .Δεν έχεις δικαίωμα κύριε Στεφάνίδη να αφήσεις κάποιους να τρίβουν τα χέρια τους , γιατί κάποιος απηύδησε και αυτομόλησε
    εάν και εφόσον θέλεις να σου αναγνωρίζουν το δικαίωμα να λέγεσαι ΑΝΘΡΩΠΟΣ

    Π.Α

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. καλή χρονιά

    κάθε τέλος είναι η αρχή ενός νέου κόσμου

    εύχομαι τα καλύτερα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. "Σου δίνουν την επίγευση πως κάτι κάνεις, ενω δεν κάνεις τίποτε"

    Λα'ι'κιστί " δεν υπάρχει πλέον νόημα..."
    Από σήμερα μαθαίνω πως δεν χαλάνε μονο τα γιαούρτια όταν πέρασει η ημερομηνία τους , αλλά και οι ιδέες και οι προσπάθειες εχουν ημερομηνίες και λήγουν...
    Τα γιαούρτια πρέπει να φαγωθούν και οι ιδέες να εντυπωθούν.
    Τόσα χρόνια κ. Στεφανίδη οι εικαστικοί δεν σου έμαθαν να αντέχεις? Εκτός κι αν ειχες μόνο επαγγελματική σχέση και όχι αγαπητική.
    Οι εικαστικοί καλλιτέχνες πασπαλίζουν με άχνη ζάχαρη το σκατό τους , και συνεχίζουν σε πείσμα όλων.Οχι μόνο μιας κεντρικής πολιτικής εξουσίας, διαφόρων επίκαιρων κομμάτων και του ασκεριού τους, αλλά της ίδιας τους της οικογένειας.
    Και βέβαια , επειδή τα πράγματα είναι ζώρικα, όταν κάποιος καλλιτέχνης εγκαταλείπει, τότε κουνάνε το κεφάλι και τον χτυπάνε στην πλάτη.Λέγοντας του καλή ξεκούραση και καλή νύχτα κ.Στεφανίδη.


    tolisnikos.blogspot.gr

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Καλή Χρονιά κύριε Στεφανίδη!
    πώς το έλεγε ο Φρόυντ; "Όπου και αν με πήγαν οι θεωρίες μου, βρήκα ότι ένας ποιητής ήδη είχε πάει εκεί." Τα είπαν όλα οι ποιητές Μπέκετ (για μένα είναι ποιητής) και Σταυρόπουλος πιο πάνω! "πρέπει να συνεχίζεις, δεν μπορώ να συνεχίσω, θα συνεχίσω...."
    δε θέλουμε να φύγετε! άμα δεν έχουμε έστω και αυτή την αόρατη συνομιλία μπορούμε πια να κρεμαστούμε ομαδικώς ως κοινωνία!
    περιμένουμε ενημέρωση για μαθήματα!
    με απεριόριστη εκτίμηση και ακόμα πιο πολλή αγάπη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Όχι μόνο δεν ανήκω στο φαν κλαμπ, αλλά προσωπικώς έγραφα στο μπλογκ μόνον για να επιτεθώ στο κύριο Στεφανίδη, καθώς τον θεωρούσα "δήθεν" και ασφαλώς παραμένω κριτικός απέναντι σε πολλές τοποθετήσεις του. Ωστόσο όταν είδα ότι ο άνθρωπος αυτός τόλμησε να δημοσιεύσει την αντίθετη και δη εχθρική γνώμη μου, του έβγαλα αμέσως το καπέλο και αναγνώρισα την αξία του. Μάνο Στεφανίδη, να μη σταματήσεις να γράφεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Άντε στο καλό και μη μας γράφεις Κήνσορα
    Γιατί θυμάμαι πολλές σου αθλιότητες.Τίς λογοκρισίες σου σε σχόλια που δε σου άρεσαν αλλά και τη λάσπη σου για κείνο το παιδί που το σκότωσαν για ένα εισιτήριο στο Περιστέρι.
    opus

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Βλέπεις φίλε μου ?? Η αθλιότητα είναι συνυφασμένη με την έννοια άνθρωπος !! Τώρα τι μπορεί να σημαίνει ΑΝΘΡΩΠΟΣ είναι άλλη ιστορία!! Πάντως όχι θρασύδειλος που κρύβεται στην ανωνυμία του διαδικτύου !!!!!

    Παναγής Αντωνόπουλος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Κρίμα! Η πένα σας θα μας λείψει..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Εύχομαι να ανακτήσετε τις δυνάμεις σας και να σας ανταμώσουμε σύντομα στο διαδικτυο, γιατί η κοινωνία έχει ανάγκη απο ανθρώπους που παράγουν ουσία και υπηρετούν αξίες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Σας χρειαζόμαστε κύριε Μάνο Στεφανίδη! Η καθαρή σας σκέψη και ματιά είναι τόσο πολύτιμη για τη σύγχρονη εικαστική πραγματικότητα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Το να συμφωνεί κάποιος τυφλά με κάποιον άλλον ,
    δάσκαλο, κόμμα , (και γιατί όχι ακόμα και θρησκεία,)
    πάει να πει πως δεν έχει δική του κρίση, δεν αρπάζει την γνώση, αλλά του επιβάλουν οποιαδήποτε γνώση θέλουν οι άλλοι..

    Αν αυτοί οι άλλοι είναι καλοπροαίρετοι και σωστοί το μόνο που κάνουμε - με την τυφλή εμπιστοσύνη μας και υπακοή - είναι να τους βοηθούμε να αποκτήσουν υπεροψία ..

    Γι αυτό "φίλε" ανώνυμε
    που μιλάς για τον νέο απ το Περιστέρι μάθε κάτι ..
    Από μια συζήτηση... ένα βιβλίο... έναν δημοσιογράφο αφομοιώνουμε μόνο τα καλά ..αυτά που μας κάνουν να νοιώθουμε λίγο ψηλότεροι ..
    Μόνο έτσι θα μπορούμε σεβόμενοι ακόμα και τον εχθρό μας εμπεριστατωμένα να κάνουμε την κριτική μας σε κάτι που δεν συμφωνούμε
    ( και ποιος ξέρει ..όχι μόνο είναι πιθανόν να μας δώσουν δίκιο , αλλά έτσι δίνουμε και κίνητρα για να προβληματιστεί ακόμα και ένας "δάσκαλος" )

    Δεν επανέρχομαι ..και ζητώ συγνώμη για την κατάχρηση της σελίδας

    ΑπάντησηΔιαγραφή