Ο Ανδρέας Λόλης θριαμβεύει στη Μπιεννάλε της Λυόν με την μαρμάρινη εγκατάσταση "Résidence temporaire". Πρόκειται για το σπίτι του άστεγου, του μετανάστη, του πρόσφυγα, του παρία, για τη συνταρακτική πραγματικότητα που ζει τόσο η Δύση όσο και η Ανατολή: Από τη Νέα Υόρκη και το Παρίσι ως τη Μουμπάη και το Λάγος. Από το Ρίο ως το Καράτσι. Από τη προσφυγούπολη Αθήνα του 1922 ως τη Μυτιλήνη του 2015. Σπάνια ειναι εικαστικό έργο είναι τόσο σπαραχτικά επίκαιρο, όσο και αισθητικά καθηλωτικό. Η γλυπτική επανέρχεται με ένα περιεχόμενο βαθύτατα πολιτικό και με πρόσημο ελληνικό. Ο Χαλεπάς, ο Καπράλος, ο Λαμέρας θα πρέπει να είναι χαρούμενοι με τη μαστοριά και τον ψυχισμό του νεότερου συνεχιστή τους Ανδρέα. Πρόκειται για ένα έργο που συνεχίζει τη μυθοπλασία (κοινωνική ευαισθησία, μυθικό αφήγημα) του Καπράλου και τη Δίκη του Λαμέρα. Τώρα το γιατί αυτά τα έργα δεν βρίσκονται στα ελληνικά μουσεία ή δεν μετέχουν στις εκθέσεις των διεθνών μας συλλεκτών ή στη Μπιεννάλε της Αθήνας, τι να σας πω. Ρωτήστε τον διευθυντή της Documenta, το Μαρινάκι ή το Ξυδάκι. Δεν μπορεί, κάτι θα ξέρουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου