Βούλα Ζουμπουλάκη

Απεβίωσε η μεγάλη πρωταγωνίστρια του θεάτρου και του κινηματογράφου Βούλα Ζουμπουλάκη, σύζυγος του μυθικού στυλίστα του παλκοσένικου Δημήτρη Μυράτ και αδελφή του ζωγράφου και σκηνογράφου Πέτρου Ζουμπουλάκη.

"...Η Βούλα Ζουμπουλάκη, έφυγε το απόγευμα της Δευτέρας από τη ζωή, σε ηλικία 91 ετών.

Γεννημένη στο Κάιρο της Αιγύπτου στις 24 Σεπτεμβρίου του 1924, η Βούλα Ζουμπουλάκη θέλοντας να κάνει το χατίρι της οικογένειάς της μπαίνει στη Νομική Σχολή Αθηνών, ενώ παράλληλα σπουδάζει στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και στη Σχολή Μονωδίας του Εθνικού Ωδείου.
Μαθήτρια ακόμα της σχολής του Εθνικού, γνωρίζει τον Δημήτρη Μυράτ με τον οποίο παντρεύεται στο Κάιρο το 1951. Η Μαρτίριο από το «Σπίτι της Μπερνάντα Αλμπα», είναι ο πρώτος της σημαντικός ρόλος, στο θέατρο Κοτοπούλη, σε σκηνοθεσία Αλέξη Μινωτή. Στο ίδιο θέατρο, διευθυντής του οποίου ήταν ο Δημήτρης Μυράτ θα συνεχίζει με παραστάσεις όπως: «Φαύλος κύκλος» του Ψαθά, «Μάκβεθ» του Σαίξπηρ, «Επτά χρόνια φαγούρα» του 'Αξελροντ, «Η δικηγορίνα» του Βενέιγ, «Λυσσασμένη γάτα» του Ουΐλλιαμς κ.α.
Από το 1957, πρωταγωνιστεί στον θίασο του Δημήτρη Μυράτ στην «Υπόθεση Ντρέυφους» του Σκουλούδη, «Το φως της καρδιάς» του Ουΐλλιαμς, τους «Δίκαιους» του Καμί, το θρυλικό «Απόψε αυτοσχεδιάζουμε» του Πιραντέλλο κ.α.
Από το 1968 το θεατρικό σχήμα γίνεται «Θίασος Μυράτ - Ζουμπουλάκη» και συνεχίζουν με έργα όπως: «Εσθήρ» του Ρακίνα, «Απαγορευμένο τετράδιο» του Τσέσπεντες, «Αντιγόνη» του Σοφοκλή», «Διάλογοι» του Πλάτωνα, «Εκάβη» του Ευριπίδη, «Να ντύσουμε τους γυμνούς» του Πιραντέλλο κ.α. Το Μετά το θάνατο του Δημήτρη Μυράτ το 1991, συνεργάζεται με το Εθνικό Θέατρο, και με το Μοντέρνο Θέατρο του Γιώργου Μεσσάλα.
Στον κινηματογράφο, όλοι την θυμόμαστε ως Αννέτα στην «Στέλλα» του Μιχάλη Κακογιάννη, να τραγουδά το «Εφτά τραγούδια θα σου πω», ενώ έχει παίξει ακόμα σε εννέα ταινίες. Για την τελευταία της ταινία τους «Αθηναίους» του Γιάννη Αλεξάκη, το 1990, απέσπασε το Κρατικό Βραβείο Ποιότητας στην κατηγορία Β' ρόλου.
Η Βούλα Ζουμπουλάκη έχει τιμηθεί με το Α' Βραβείο Φεστιβάλ Λισσαβόνας (1964), με το Α'βραβείο ηθοποιίας στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης το 1966 αλλά και με το Α' Έπαθλο Μ. Κοτοπούλη (καλύτερης ηθοποιού) το 1961.
Στις ελάχιστες τηλεοπτικές εμφανίσεις της ανήκει και η τηλεοπτική σειρά «Πορφυρα και αίμα» του Νίκου Φώσκολου, το 1978.
H κηδεία της Βούλας Ζουμπουλάκη θα γίνει την Παρασκευή από το Α' Νεκροταφείο στις 16.00."

 

Θα τη θυμάμαι πάντα για το εσωτερικό της παίξιμο, τη σκηνική κομψότητα και χάρη, το βιμπράτο της φωνής, αλλά και τις απίστευτες εκρήξεις όταν απαιτείτο δραματική κορύφωση που θύμιζαν λέαινα. Κάτι ανάμεσα σε Παξινού και Λαμπέτη. Ή μάλλον Βούλα Ζουμπουλάκη. Απλώς.