Ενύπνιο

Κυριάκος Κατζουράκης, Το όνειρο της Κάτιας, 1992

Στην Κατερίνα Π.

Ήμουν σε εκείνη την ιδιαίτερη κατάσταση όταν παρατηρεί κανείς τον εαυτό του τη στιγμή που κοιμάται. Που ονειρεύεται, κατά κάποιο τρόπο, τον ύπνο του. Βλέπει τα όνειρά του σαν εξωτερικός θεατής έχοντας όμως τη γλυκόπικρη αίσθηση πως συντελείται ένα ψέμα παρ' όλα αυτά. Και είναι πικρό να πληρώνεις την πραγματικότητα ακόμη και στο όνειρό σου.

Όνειρα πηχτά, κάπως δύσμορφα, πλασμένα πάντως από συνείδηση γρηγορούσα. Φρουρό εκείνου του εαυτού που καθεύδει. Ισορροπώντας σε ένα κρίσιμο όριο. Στη σχισμή του χρόνου. Σε μιαν άβυσσο κρυμμένη στις πτυχές του μαξιλαριού. Ξάγρυπνος στον ύπνο μου, τα λύτρα του πένθους...

Ήμουν λοιπόν σε εκείνη την περίεργη κατάσταση έχοντας τον ύπνο του λαγού, το μάτι της νυκταλώπεκος, το αυτί της λαγωνίκας. Σε εκείνη την κατάσταση σε είδα. Εμένα και εσένα σε ένα φως γαλακτερό. Μιλούσαμε χωρίς να μιλάμε και τα μάτια μας έτρεχαν, αν και δεν κλαίγαμε. Ένα γιατί έδυε στο βάθος αναπάντητο, ένα όχι, ένα μήπως, μερικά ίσως, κάποιες λέξεις άγουρες, ασχημάτιστες που προσπαθούσαν να ανάψουν σαν φιλιά ή σαν αστέρια στο στερέωμα, την οροφή του ονείρου…

Όλα όμως είχαν συντελεστεί πια, είχαν τελειώσει αμετάκλητα. Τόσο στην ονειροφαντασία, όσο και στην πραγματικότητα, εκεί έξω. Ο φύλακας εαυτός παρακολούθησε ανίσχυρος. Λίγο μετά εγώ βγήκα αργά απ’ τη μια πλευρά του ονείρου κι εσύ απ’ την άλλη. Ενώ ο ουρανός έσβηνε ένα-ένα εκείνα τα λαμπιόνια της γιορτής που του είχαμε κάποτε κρεμάσει. Έβλεπα που λες, τη σκηνή να ερημώνει και κάτι σαν όνειρο αβάσταχτο – η μήπως σκιά ονείρου;- να καίγεται με γαλάζια, τρεμάμενη φλόγα…

Εν πλω προς Τήνο

18-9-15