Γιατί δε θα ψηφίσω ΣΥΡΙΖΑ

                                        Μη κλαις για τα πνιγμένα βρέφη.

                                         Κάνε κάτι. Μην τα περιμένεις όλα 

                                         από τον Αλέξη!

                                            

Παρά την παλιά προσωπική μου σχέση με τον Αλέξη, αυτή τη φορά δεν θα τον ψηφίσω και γιατί απογοητεύτηκα τόσο από τον εύκολο και εξακολουθητικό λαϊκισμό του αλλά και γιατί αποδείχτηκε ο ίδιος πολύ κατώτερος των ιστορικών περιστάσεων. Άβουλος και συγχρόνως υποχείριο μιας αξιοθρήνητης ομάδας μειρακίων τα οποία αντικατέστησαν την ιδεολογία της Αριστεράς και το ήθος των παλαιών αριστερών με τις πόζες και τις μούτες της εξουσίας. Δεν θα ψηφίσω τον Τσίπρα επειδή απέτυχε δραματικά σχεδόν σε όλες τις επιλογές προσώπων: Βαρουφάκης, Ζωή, Κατρούγκαλος, Ξυδάκης, Φλαμπουράρης, Σκουρλέτης, Τασία, Μητρόπουλος κλπ. Ακόμα και οι κατά τεκμήριον σοβαροί συνεργάτες του, όπως ο Δραγασάκης, ο Μπαλτάς ή ο Σταθάκης, αποδείχτηκαν ευθυνόφοβοι, λιποβαρείς και κρύφτηκαν στις δύσκολες στιγμές. Δεν θα ψηφίσω Τσίπρα κυρίως γιατί αφομοιώθηκε πολύ γρήγορα και σαν έτοιμος από καιρό με το παλιό πολιτικό κατεστημένο πολιτευόμενος με την πανάρχαια συνταγή του ρουσφετιού, της κομματίλας και της προώθησης των κολλητών. Κυρίως όμως ο Τσίπρας απέτυχε στο τεράστιο για την επιβίωση του τόπου θέμα που λέγεται Ευρώπη. Έχασε πολύτιμο χρόνο παίζοντας μιντιακά παιχνιδάκια και κοροϊδεύοντας όχι τόσο τους ιέρακες των Βρυξελλών-Βερολίνου, όσο τους ψηφοφόρους του τους ίδιους και όσους έδωσαν πίστη στην μαξιμαλιστική του υποσχεσιολογία. Κατ´ ουσίαν βέβαια προώθησε αποτελεσματικά τις επιλογές του Σόιμπλε για τον Ευρωπαϊκό νότο. Επειδή η Ευρώπη χρειάζεται μεν αλλαγές, αλλά αυτό δεν επιτυγχάνεται με βαρουφακισμούς. Ένας ακόμα Μαυρογιαλούρος δυστυχώς με αριστερό πρόσημο που πίστεψε πως αρκεί να βγάλεις τη γραβάτα για να γίνεις επαναστάτης... 

Ο Τσίπρας απέτυχε παντού και κυρίως στο μεταναστευτικό, στο οποίο δεν επέδειξε ούτε τα στοιχειώδη αριστερά ανακλαστικά, ούτε την βασική διεθνιστική αλληλεγγύη. Δούλεψε αυτή τη τεράστια τραγωδία μόνο μιντιακά με μόνο στόχο να μην θιγεί το προσωπικό του κύρος. Ακόμα και στο ντιμπέιτ υπεραμύνθηκε της εξοργιστικά γραφικής Τασίας τη στιγμή που ο υπηρεσιακός υπουργός έκανε πολλά περισσότερα από όσα όλη του η κυβέρνηση επί επτά ολόκληρους μήνες. Η δεξιά Μέρκελ αυτή την στιγμή τον διδάσκει πως ο σοβαρός πολιτικός εκμεταλλεύεται υπέρ του ακόμη και τις πιο αντίξοες συνθήκες και πως υπάρχουν λαϊκισμοί με στύλ, λαϊκισμοί που έχουν σοβαρό πολιτικό υπόβαθρο αλλά και λαϊκισμοί που γελοιοποιούν τον εμπνευστή τους όπως το κάλπικο νόμισμα, τον παραχαράκτη του. Η σέλφι της Μέρκελ με τους πρόσφυγες αλλά και τα συγκινητικά πανό με τα οποία οι "ρατσιστές και κακοί" Γερμανοί υποδέχονται προγραμματικά και μεθοδευμένα τους εξαθλιωμένους των πολέμων που αν δεν προκαλεί, τουλάχιστον υποδαυλίζει η Δύση, αποδεικνύoυν πως η υψηλή πολιτική μπορεί να γίνει με  πολύ απλοϊκά μέσα. Αντίθετα, ο αριστερός και ευαίσθητος (;) Τσίπρας ήταν τόσο άφαντος από τα νησιά που δοκιμάζονταν όσο ανύπαρκτοι και οι εμπλεκόμενοι υπουργοί του. Οι εξωφρενικές δηλώσεις της Τασίας θα τον ακολουθούν πάντως για πολύ καιρό όπως θα κυνηγούν όλη την Ευρώπη για άδηλο χρόνο οι σκηνές των βρεφών που πνίγονται στη Μεσόγειο με τους γονείς  τους να ολολύζουν από απόγνωση. Αυτός ο θρήνος κι αυτό το άγος των χορτασμένων απέναντι στους παρίες του πλανήτη είναι η Σοά της εποχής μας. Ο τρόπος, δηλαδή, για να κάνει αισθητή η Ιστορία τη παρουσία της μέσα απ´ το δράμα και τη φρίκη. Όμως ο ίδιος ο πρώην πρωθυπουργός  δεν βρήκε να πει ένα "εύγε" στους εκατοντάδες λιμενικούς που πετυχαίνουν καθημερινά μικρά και μεγάλα θαύματα, βοηθώντας τους θαλασσοπνιγμένους αλλά και την λαϊκή μάζα των κατοίκων που αγκάλιασε τους πεινασμένους επειδή θυμήθηκε αταβιστικά και τη δική της αρχαία πείνα. Η ηγεσία αντίθετα  επέλεξε να στιγματίσει την μειονότητα που αισχροκέρδισε. Είναι σαν να έδωσαν το κλίμα της Κατοχής, όχι η αντίσταση αλλά αποκλειστικά οι μαυραγορίτες. Άρα,είναι και μικρόψυχοι και ανίκανοι να δουν πέρα από το υπερφίαλο εγώ τους... Επτά μήνες λόγια, ποτέ έργα. Και,δυστυχώς, κανένα πρόγραμμα εκτός των φλερτ με Πούτιν ή των διαδόχων του Τσάβες (Ο Μαδούρο έστειλε δημοκρατικότατα τον αρχηγό της αντιπολίτευσης στη φυλακή για 15 χρόνια. Βαγγέλη, πρόσεχε, δεν παίζει κανείς με κοτζάμ Νίκο Παππά!). Οι μικρονοϊκοί,οι φαντασιόπληκτοι -τύπου Κοτζιά- αλλά και οι κρινόληροι -τύπου Φλωμπέρ- στην εξουσία, τι πιο εύκολη λεία για τα σαρκοβόρα της Bundesbank;

Και τώρα τι κάνουμε; Σκέφτομαι μια κυβέρνηση ευρέος συνασπισμού με όλα τα κόμματα να αναλαμβάνουν τις ευθύνες που τους αναλογούν ώστε να προχωρήσουν οι ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις κι όχι αποκλειστικά ο μονόδρομος  της επιβολής νέων φόρων. Μια τέτοια κυβέρνηση θα διεκδικήσει με κύρος τη μείωση του χρέους αφού πρώτα πείσει τους δανειστές με τη πολιτική της και αφού ικανοποιήσει την απαίτηση των εταίρων να δουν επιτέλους κάτι να αλλάζει. Αυτό δηλαδή που δεν έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά κι ο ίδιος ο Τσίπρας αποτυγχάνοντας σε όλες σχεδόν τις προσωπικές του επιλογές και μη διαθέτοντας στοιχειώδες κριτήριο αξιολόγησης.

ΥΓ 1: Μήπως πρέπει η υπηρεσιακή κυβέρνηση να παραμείνει έξι μήνες ακόμα; (Και μετά μου λένε ότι δεν αγαπάω το Μαρινάκι!)

ΥΓ 2: Απ´ τα ψηφοδέλτια Επικρατείας βρήκα πιο ψαγμένο εκείνο του "Ποταμιού" και πιο ανέμπνευστο αλλά και φαβοριτικό εκείνο του ΣΥΡΙΖΑ. Καμιά τρέλα, καμιά ανατροπή, κανένα καινούργιο πρόσωπο. Από μια πρώην Αριστερά που αξιοποιεί αποκλειστικά τους αριστερούς της φορμόλης.

ΥΓ 3:
Πρώτα ψήφισα ΣΥΡΙΖΑ
Κι έπειτα σιχτίριζα.
Έσκουζα μα και τσίριζα
Κι όλο σκατά εμύριζα.
     (Συμβολικόν Δημώδες)