 |
| Γυρίστε τη πλάτη στην κατασκευασμένη τους πραγματικότητα. Διεκδικήστε τη δική σας. |
Στον Α-λέξης με την ευχή, μετά τη Πύρρειο νίκη του, οι λέξεις του εκτός από ήχο να αποκτήσουν και νόημα.
A, λέξεις, λέξεις. Πότε σας είχα στην τσέπη μου σιγουρεμένες ανάμεσα σε σβούρες και σπάγκους και πότε μου το σκάσατε και σας ξαναβρήκα αλλού, να λάμπετε σ’ έναν ουρανό άστρων και νοημάτων. Λέξεις που αλλιώς φαίνεστε στο ένα στόμα κι αλλιώς στο άλλο· που αλλιώς γράφεστε τη μια στιγμή στο χαρτί κι αλλιώς την άλλη. Πράσινες, κόκκινες, κίτρινες, μαβιές λέξεις, πόσο ακόμα θα παίζετε μαζί μου; Πόσο θ’ αλλάζετε πρόσωπο, φορεσιά, έκφραση και θα με κοιτάζετε με πονηρό βλέμμα πίσω απ’ τα χοντρά γυαλιά σας;
Kι ενώ νομίζω πως σας αναγνωρίζω, γρήγορα καταλαβαίνω το λάθος μου κι αρχίζω καινούργιες προσπάθειες. Λέξεις αρχαίες, που έρχεσθε πάνω σε σχεδίες ή πιρόγες, ανοίγοντας προκατακλυσμιαία πανιά μόνο και μόνο για να μεταφέρετε το ίδιο κι απαράλλαχτο φορτίο. Λέξεις-ουρανοί ή θάλασσες, όσο και στα παιχνίδια της ιστορίας, σταθερές, κυρίως μιας κάποιας ηλικίας, έτοιμες πάντως ν’ αλλάξετε πλήρως αν σας προκαλέσει ένας νέος εραστής. Λέξεις-πουλιά, λέξεις-δέντρα και φυτά, λέξεις-σύννεφα κι αστέρια κι αστερίες, λέξεις κρυμμένες σ’ άλλες λέξεις σαν μαργαριτάρια σε όστρακα, λέξεις που φυσάτε τα νοήματα σαν άνεμος που φουσκώνετε και ξεφουσκώνετε σαν διάνοι από έπαρση, που παπαγαλίζετε τον εαυτό σας εμπρός σε σαρκαστικούς καθρέφτες, σάρκες-λέξεις με λόξιγκα εννοιών, που άλλο είσθε κι άλλο φαίνεστε σε μάτια, σε γλώσσες, σ’ αυτιά που σας περιγελούν ώσπου να τα κατακτήσετε ολοκληρωτικά.
Λέξεις-θύελλες, επαναστάσεις και σεισμοί, που όλα τ’ αλλάζετε, τα θάβετε, τα σβήνετε για να ξανασυρθείτε πάλι απ’ την αρχή σαν αμοιβάδες έξω απ’ το νερό, σπάζοντας το αυγό του χρόνου, επωάζοντας καινούργια περιεχόμενα που βγάζουν γλώσσα στο χρόνο, που πιπιλίζουν τα κομμάτια του σαν καραμέλες κι έπειτα τα φτύνουν στο χώμα. Kι απ’ το σάλιο κι απ’ το χώμα φιλοτεχνείται τότε ο νέος Αδάμ, που είναι κι αυτός μια λέξη· την οποία αν κόψεις στη μέση θα γεννηθεί η Eύα, άλλη λέξη κι αυτή. Κι έπειτα χιλιάδες άλλες λέξεις τα παιδιά τους. Έχουν νόημα όλα αυτά; Όχι, ή μάλλον ναι, ή πάλι όχι. Αφού και το νόημα μια λέξη είναι κι αυτό.
Kι ενώ νομίζω πως σας αναγνωρίζω, γρήγορα καταλαβαίνω το λάθος μου κι αρχίζω καινούργιες προσπάθειες. Λέξεις αρχαίες, που έρχεσθε πάνω σε σχεδίες ή πιρόγες, ανοίγοντας προκατακλυσμιαία πανιά μόνο και μόνο για να μεταφέρετε το ίδιο κι απαράλλαχτο φορτίο. Λέξεις-ουρανοί ή θάλασσες, όσο και στα παιχνίδια της ιστορίας, σταθερές, κυρίως μιας κάποιας ηλικίας, έτοιμες πάντως ν’ αλλάξετε πλήρως αν σας προκαλέσει ένας νέος εραστής. Λέξεις-πουλιά, λέξεις-δέντρα και φυτά, λέξεις-σύννεφα κι αστέρια κι αστερίες, λέξεις κρυμμένες σ’ άλλες λέξεις σαν μαργαριτάρια σε όστρακα, λέξεις που φυσάτε τα νοήματα σαν άνεμος που φουσκώνετε και ξεφουσκώνετε σαν διάνοι από έπαρση, που παπαγαλίζετε τον εαυτό σας εμπρός σε σαρκαστικούς καθρέφτες, σάρκες-λέξεις με λόξιγκα εννοιών, που άλλο είσθε κι άλλο φαίνεστε σε μάτια, σε γλώσσες, σ’ αυτιά που σας περιγελούν ώσπου να τα κατακτήσετε ολοκληρωτικά.
Λέξεις-θύελλες, επαναστάσεις και σεισμοί, που όλα τ’ αλλάζετε, τα θάβετε, τα σβήνετε για να ξανασυρθείτε πάλι απ’ την αρχή σαν αμοιβάδες έξω απ’ το νερό, σπάζοντας το αυγό του χρόνου, επωάζοντας καινούργια περιεχόμενα που βγάζουν γλώσσα στο χρόνο, που πιπιλίζουν τα κομμάτια του σαν καραμέλες κι έπειτα τα φτύνουν στο χώμα. Kι απ’ το σάλιο κι απ’ το χώμα φιλοτεχνείται τότε ο νέος Αδάμ, που είναι κι αυτός μια λέξη· την οποία αν κόψεις στη μέση θα γεννηθεί η Eύα, άλλη λέξη κι αυτή. Κι έπειτα χιλιάδες άλλες λέξεις τα παιδιά τους. Έχουν νόημα όλα αυτά; Όχι, ή μάλλον ναι, ή πάλι όχι. Αφού και το νόημα μια λέξη είναι κι αυτό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου