80... ΑΝΩ

Σύνθεση με Εθνάρχη, κάγκελα, όργανο μέσα σε φυλάκιο και ανασταλτικές μπάρες.
φωτο. ΜΣ

Παραμένουν εκεί. Καρφωμένοι στις θέσεις τους. Υστερικά. Δεν κουνάνε ούτε ρούπι. Σε διοικητικά συμβούλια, σε φορείς πολιτισμού, σε μουσεία, σε διευθύνσεις ιδρυμάτων, σε εκπομπές για το βιβλίο, σε προεδρεία οργανισμών. Είναι συν-πλην 80, είναι άρρωστοι -αν και δεν το παραδέχονται- , κινούνται με βακτηρίες και τον σοφέρ υπηρεσίας, είναι μισότρελοι από την αλαζονεία και τον φόβο (του θανάτου αλλά και του διπλανού τους που εν πολλοίς είναι το ίδιο πράγμα). Είναι βασιλικότεροι του βασιλέως ως προς την άσκηση της εξουσίας, είναι δουλικοί ασπάλακες ως προς την εξουσία την ίδια. Κλέβονται θρασύτατα πίνακες απ΄ τα μουσεία που διευθύνουν. Όμως εκεί. Δεν παραιτούνται. Τις προπηλακίζουν υπουργοί με το να μην τις δέχονται. Όμως εκεί. Δεν παραιτούνται. Σπεκουλάρουν ασήμαντα βιβλία φορώντας καπέλο και μασέλα, όμως εκεί. Δεν παραιτούνται. Πιστεύουν ότι είναι αιώνιοι, δεν πιστεύουν στη νεότητα, μισούν αυτό που έρχεται και του φράζουν το δρόμο με τη λιπόσαρκη, άρρωστη σάρκα τους. Υπήρξαν κάποτε πρυτάνεις, ακόμη και εν Εσπερία, αλλά κουρελιάζουν και αυτόν τον τίτλο σπαταλώντας τον σε ιδρύματα Νεόπλουτων. Πουλώντας συνεχώς το όνομά τους αντί πινακίου φακής (μεταφορικά). Κατά βάθος, τα λεφτά είναι πολλά. Ακόμη και οι πολιτικοί κάποτε σιχαίνονται εαυτούς ή αλλήλους και παραιτούνται. Αυτοί ποτέ. Καίτοι ογδόντα και άνω, σε μια κοινωνία που γερνάει καταθλιπτικά και που έχει αποκλείσει τους νεότερους από ο, τιδήποτε δημιουργικό, καίγοντας ουσιαστικά μια ολόκληρη γενιά, αυτοί δε χαμπαριάζουν. Η κρίση δεν τους πτοεί, τους τονώνει. Κυρίως επειδή τους δίνει, μέσα από την αναμπουμπούλα, παράταση ζωής. Παράταση εξουσίας. Ακόμα και η ρομφαία του Αρχάγγελου δε τους αγγίζει πια. Φαίνεται πως η εξουσία Του φοβήθηκε ή αηδίασε την εξουσία τους, τον εγωπαθή ξερολισμό τους, την υστερική τους εμμονή. Η κρίση που σοβεί στον τόπο, δεν οφείλεται μονό στο διαβρωμένο, πολιτικό προσωπικό. Οφείλεται εξίσου στους επιλήσμονες του χρέους τους και μισαλλόδοξους της αυτοπροβολής, πνευματικούς ταγούς. Σ' όλους εκείνους που επιβίωσαν και επέπλευσαν μ' όλα τα συστήματα εξουσίας πλασάροντας εαυτούς -συν τους παχύδερμους κώλους τους- ως αναντικατάστατους. Ως εδώ όμως. Δε συνεχίζω. Ας τιμήσουμε, τελειώνοντας, τη μνήμη ανθρώπων που έζησαν και πέθαναν με αξιοπρέπεια: Του Ε.Χ. Γονατά, του Μάριου Μαρκίδη, του Νίκου Καρούζου, του Παναγιώτη Κονδύλη, του Κοσμά Ψυχοπαίδη, του Βλάση Κανιάρη, του Αντώνη Καρκαγιάννη, του Αργύρη Χιόνη, του..., συμπληρώστε εσείς τα ονόματα.

ΥΓ.

Τέλος λοιπόν εποχής για κάποιους που θα ήθελαν να είναι σταρ του διαχρονικού λαϊκισμού αλλά αποδείχτηκαν απλώς διάττοντες. Από τη χούντα στο Πασόκ και από τα Πασόκ στον Καιάδα. Όπως συνέβη λχ με το Νίκο Μαστοράκη και τώρα με τον Πέτρο Κωστόπουλο ή τον Γιώργο Νταλάρα. Ο Λαζόπουλος έπεται. Φαίνεται πως για τους σταρ των ΜΜΕ ισχύει λίγο αλλιώς ο λόγος του Μαρξ: Τη πρώτη φορά εμφανίζονται σαν είδωλα και τη δεύτερη σαν κλόουν. Τα χειρότερα γιαουρτώματα είναι τα νοερά.

Ασχετο: Βρε παιδιά, τι απέγινε ο Κούγιας;