Και τώρα τι κάνουμε;

Μπορεί ο Forrest ΓΑΠ, ο πρώην πρωθυπουργός της απόλυτης ανικανότητας, να φαντασιώνεται πως είναι ο Έλληνας Ομπάμα αλλά μοιάζει μάλλον με τον Μπους Τζούνιορ τόσο στην ευήθεια όσο και στη μισαλλοδοξία. Πρώτα απ’ όλα συκοφάντησε τον τόπο urbi et orbi ως διεφθαρμένο και τους «υπηκόους» του ως τεμπέληδες και εραστές της ευζωίας. Διαπραγματευόταν μυστικά με το ΔΝΤ όταν διακήρυττε ότι «λεφτά υπάρχουν» και όταν έδινε αυξήσεις στους κρατικοδίαιτους συνδικαλιστές της ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ. Προγλωσσικός όντας ο Παπανδρέου junior –όπως εξάλλου και ο Bush junior- ΔΕΝ διαπραγματεύτηκε, δεν αντιμετώπισε πολιτικά την κρίση και άφησε την ευρωπαϊκή ηγεσία να μεταχειριστεί την Ελλάδα σαν τη βασική νόσο και όχι ως περιφερειακό σύμπτωμα. Τοποθέτησε έναν άπειρο νεαρό στη θέση του τσάρου της οικονομίας ενώ ως τυπικός yesman μετέφερε τις απόψεις και την πολιτική των ΗΠΑ στις Βρυξέλλες. Επίσης υπουργοποίησε την «παιδική χαρά» των προσωπικών του φίλων αναπαράγοντας τον παραδοσιακό νεποτισμό της οικογένειάς του, εμποτισμένο από την προσωπική του ανασφαλή μισανθρωπία και αγοραφοβία. Ο Forrest ΓΑΠ έγραφε εκθέσεις ιδεών εκεί που απαιτείτο δυναμική, πολιτική πρωτοβουλία ενώ στα βαθιά πολιτικά του συμπλέγματα- οιδιπόδειο συν τον πειρασμό της πατροκτονίας- προστίθεται η απέχθεια προς τα κομματικά υποκείμενα που συγκροτούν το κόμμα που κληρονόμησε και που το οδήγησε στα χαμηλότερα ποσοστά της ιστορίας του. Κυβερνώντας αποκλειστικά με μια δράκα φίλων εξίσου μειονεκτικών με αυτόν (για να μην ενοχλεί η σύγκριση) και τον «συγγραφέα» Νίκο – δημιούργημα λογοτεχνικής και μηντιακής διαπλοκής- κατάφερε να μην προωθήσει καμιά μεταρρύθμιση, να μην εφαρμόσει ουδεμία αξιοκρατία, να μην εμπνεύσει τίποτε και κανέναν σ’ αυτήν την βυθισμένη στην κυκλοθυμία και τον πεσιμισμό πατρίδα. Τελευταία του ντρίπλα για να διατηρηθεί στην εξουσία είναι η στήριξη άνευ όρων του αντίπαλου δέους που ονομάζεται Βενιζέλος. Οπισθόβουλη κίνηση επειδή πιστεύει πως η πληθωρική έκθεση του Βαγγέλη θα τον ξανακάψει τόσο εκτός όσο και εντός. Ο Forrest ΓΑΠ μνησίκακος όσο και εμμονικός τακτικιστής, χωρίς επαφή έστω και με την πιο στοιχειώδη πραγματικότητα, κερδίζει χρόνο. Νομίζει. Το μόνο όμως που κατά βάθος κερδίζει είναι μια υποβαθμισμένη θέση στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Όπως θα έλεγε και ο μέγας ποιητής του λαϊκισμού, ο μπαμπάς του… ( πήγα να γράψω ο Ομπάμας του!)

ΥΓ.1 Τι μέλλει γενέσθαι τώρα ; Μα περισσότερη σιωπή και αυτοσυγκράτηση από όλους και λιγότερες άσκοπες ενέργειες που καταλήγουν να είναι κατά κανόνα αυτοκαταστροφικές. Πρέπει να κάνει ο καθένας τη δουλειά του σφίγγοντας τα δόντια αφού αυτή η κρίση ούτε εύκολη είναι ούτε γρήγορα θα ξεπεραστεί. Ας επωφεληθούμε τουλάχιστον από την παιδαγωγική της δυνατότητα για να γίνουμε ουσιαστικότεροι, παραγωγικότεροι και… εντιμότεροι. Τουλάχιστον με τους εαυτούς μας.

ΥΓ.2 Κι ας μην ξεχνάμε πως η Ιστορία δε σταματάει, ούτε διακόπτει, ούτε τελειώνει επειδή κάποιοι αποφάσισαν κα κατεβούν από την τροχιά της (Άφθαστος ο Ανδρέας και στις λογοτεχνικές μεταφορές!).

ΥΓ.3 «Όλα τα ελληνικά κόμματα είναι κρατικιστικά»... «Ο πολιτικός εκποιεί το κράτος στους ψηφοφόρους με αντάλλαγμα να το κατέχει ο ίδιος. Ο ψηφοφόρος παρέχει υποστήριξη προσδοκώντας προστασία» Π.Κονδύλης

ΥΓ.4 Και να σκεφτεί κανείς πως ο Παπουτσής δεν παραιτήθηκε ούτε εξ αιτίας του Σαμίνα, του Σφηνιά, ούτε της Αθήνας που ξανακάηκε αλλά για να εκλεγεί πρόεδρος σ' ένα κόμμα-κουρέλι.

ΥΓ.5 Έτσι όπως τους κάνατε μαλθακούς και αποβλακωμένους, ανίκανους να χρησιμοποιήσουν τα χέρια τους παρεκτός για να ζητιανέψουν είναι αδύνατον ν’ απαιτήσετε από αυτούς αγωνιστικό φρόνημα, φρόνημα αντίδρασης ή δημιουργίας. Το πολύ πολύ αυτοτιμωρούμενοι να (ξανά) καταστρέψουν αυτή την ήδη κατεστραμμένη πόλη.