Βομβίδια πολιτιστικής αφασίας

Μνήμη Αντώνη Καρκαγιάννη

*Αρχίζουμε! (το πιο εύκολο αλλά και το πιο λαϊκιστικό.)

*Είναι δυνατόν η Αριστερά να επιμένει, και αυτή, στα ίδια ξεθυμασμένα, κουραστικά και προβλέψιμα πρόσωπα ; Είναι! Παράδειγμα ότι μας «τιμωρεί» συνεχώς με τον Δ. Στρατούλη και τον Θ. Μαργαρίτη. Τίποτα καινούριο παρά τα κλασικά αναμασήματα ώστε να μην αντιμετωπιστεί η πραγματικότητα κατάφατσα. Ψευδο-αντιμνημονιακοί αμφότεροι, - δυστυχώς και τα κόμματά τους-, βολεύονται από το status quo και ξαναπροβάρουν το μόνο ρόλο που ξέρουν: την καταγγελία. Καμία πρακτική πρόταση για το μέλλον. Αν ο Κουβέλης απευθύνεται στο εκλογικό σώμα με όρους και τρόπους των πάλαι ποτέ ανανεωτικών και με τη συνδρομή του... Πανταγιά, τότε έχει μηδαμινές ελπίδες για ουσιαστική τομή. Αν θέλουμε να γελάμε- ή να μελαγχολούμε, το ίδιο κάνει-, έχουμε τον Μίμη, το «σοφό» παιδί, και τις τελευταίες του κωλοτούμπες προς το γίγαντα Βενιζέλο. Εφόσον μια φορά σταλινικός, για πάντα σταλινικός. Για πάντα δηλαδή με τον «πρόεδρο». Όσον αφορά στο Βενιζέλο, πρόκειται για τον πολιτικό που άφησε ερείπια από όποιο υπουργείο πέρασε. Όσο για την περίφημη ευφράδεια του, είναι τόσο οιηματική και αυτοαναφορική που καταντάει ηλιθιότητα. Στο κάτω κάτω, από λόγια χορτάσαμε. Από την άλλη η ΔΗΜΑΡ κάνει υπέρβαση με τον Παν Παν, και τον Μπίστη και σαν αριστερός λόγος παρουσιάζεται ο διαφημιστικός «κακουλίδειος» ... δεν θα πάρουμε. Ας κρατήσει ο αγαπητός Φώτης την κ. Ρεπούση κι όλα τα ρετάλια του σημιτισμού, δηλαδή τις εκδοχές μιας συμπεφωνημένης, συμβιβαστικής, επιστημονικής αλήθειας. Δεν είναι τόσο ο «συνωστισμός» που ενοχλεί, όσο η πρόκληση πως το ψεύδος ή η ηλιθιότητα συνιστούν προοδευτισμό.

*Σοκ: ο Μπαμπινιώτης παρουσίασε βιβλίο του Σκανδαλίδη και επιπλέον το προτείνει για τα σχολεία! Τι κρίμα, γιατί ο δάσκαλος θα μπορούσε να κινηθεί εκτός της μικροπολιτικής πεπατημένης. Εκτός και αν χρειάζεται και η δεξιά την Ρεπούση της.

*Το να χαϊδεύουμε αυτιά είναι πολύ εύκολο σε αυτό τον τόπο. Το να τα τραβήξουμε είναι το δύσκολο!

*Άσχετο: Καλημέρα στον κ. Αυτιά και τους συνομιλητές του.

*Φαίνεται πως άμα είσαι σταρ, μιλάς για όλους, και πας για όλα. Έτσι και ο εξαιρετικός αστροφυσικός κ. Νανόπουλος. Μετά τον Μπαμπινιώτη πήγε και με την Δημουλά στο Ευγενίδειο. Το επόμενό του βήμα θα είναι ο Λαζόπουλος; Τα λέω αυτά, επειδή εκτιμώ και τον ίδιο και τους συνομιλητές του αλλά διαπιστώνω πως κάποιοι είναι ακόμη πολύ ευτυχισμένοι με τους εαυτούς τους κόντρα στη γενική κατάθλιψη.

*Ή μάλλον δεν αντέχουν το βάρος του μύθου τους και θέλουν, καλά και σώνει να τον εξαργυρώσουν μηντιακά. Το κιτς όμως παραμονεύει παντού…. Και τι σημαίνει κιτς; Το να μιλάς για πράγματα που δεν ξέρεις χρησιμοποιώντας λόγια που δεν πιστεύεις απλώς θεωρώντας πως θα τα πιστέψουν όλοι οι άλλοι.

*Τέλος το κιτς ελλοχεύει εκεί που κυριαρχούν η μαζικότητα και ο εκστασιασμός του πλήθους. Αναφέρομαι στη Κική Δημουλά που εκτός από μεγάλη ποιήτρια αποτελεί και φαινόμενο δεκτικό κοινωνιολογικής ανάλυσης. Πάντως το μεγαλύτερο της επίτευγμα παραμένει ότι έφερε τη μεγάλη ποίηση στο μεγάλο πλήθος.

*Και αυτό δεν είναι ούτε μικρό πράγμα, ούτε τυχαίο. Απλώς και η ίδια οφείλει να περιφρουρεί το περιτίμητο: Την εικόνα της.

*Τα καλύτερά μας: ο ποιητής Γ. Μαρκόπουλος να συνομιλεί με την Μπήλιω ή ο Χατζηνικολάου να διαφημίζει τυροκομικά προϊόντα από το ραδιόφωνο (εκτός διαφημιστικής ζώνης). Ο πρίγκιπας δηλαδή του εαυτού του να συμπεριφέρεται σαν Χατζηχρήστος (Χατζηχρηστονικολάου)!

* «Έναν παραμυθά έχει τώρα ανάγκη ο τόπος» είπε ο θυμόσοφος Νιόνιος και ξαναθύμωσα. Πρώτον γιατί ο καθένας πουλάει ό, τι έχει (εν προκειμένω ο Σαββόπουλος τον τελευταίο του ρόλο) και δεύτερον γιατί ο τόπος μπούκωσε τόσο από παραμυθάδες, ώστε τώρα ήρθε η ώρα να τους εξεμέσει.

*Παραμύθια τέλος ή παραμύθια του τέλους; Οι δυο Ελλάδες πάλι ξανασυγκρούονται...

*Επιστολή που στάλθηκε την Καθημερινή την επαύριο του τελευταίων εκλογών στις 8/10/2009:

Αγαπητέ κ. Καρκαγιάννη,

Την περασμένη Κυριακή ο κυρίαρχος Ελληνικός λαός αποφάσισε δημοκρατικά να καρατομήσει τον νωθρό και αναβλητικό Λουδοβίκο 16^ο (Louis XVI) για να φέρει στην εξουσία τον χαριτωμένο και ζωηρό Λουδοβίκο 15^ο (Louis XV). Τέτοιοι γοητευτικοί αναχρονισμοί είναι συνηθισμένοι στην πολιτική ιστορία του τόπου εφόσον κανείς κατά βάθος δεν επιθυμεί να προχωρήσει σε Επανάσταση. Ή, έστω σε κάποια μορφή ανατροπής. Σ’ αυτόν τον καρκινικό βηματισμό γαντζωμένοι οι Έλληνες εν έτει 2009 αδυνατούν να προχωρήσουν έστω κι λίγο εμπρός ενώ βέβαια το 1789 δεν συμπεριλαμβάνεται στο χρονολόγιο τους. Ακόμη. (Δεν ξέρω γιατί πάντως εμένα ο θαυμαστός κ. Ripley-Παπανδρέου μου φάνηκε πως βάδισε προς την εξουσία σαν υπνωτισμένος. Λέτε να φταίει πως διαβάζω πολύ Patricia Highsmith;)

Φιλικά.

Μάνος Στεφανίδης

*Εσχάτως ψάχνουμε τους φίλους μας για παραμυθία και διαπιστώνουμε το απουσιολόγιο γεμάτο: Μαυροΐδης, Μόραλης, Κανιάρης, Καρκαγιάννης, Καρούζος, Ε.Χ. Γονατάς, Βαρβέρης, Χιόνης, ... Τόσο πλούσια η δημοκρατία των νεκρών, τόσο επισφαλής και γελοία η δημοκρατία των, πρόσκαιρα, επιζώντων.