“Δεν μας χέζεις ρε...”

Φωτο από Wonder Jlaw Wall!

Τι επιδιώκει σήμερα ο Νταλάρας με τις συναυλίες αλλά και με τις συνεντεύξεις του μετά από τα γιαουρτώματα; Τίποτε περισσότερο από το να μας πει πως “ Είμαι ακόμα εδώ” ή “Μη με ξεχνάτε” ή “Έχω ακόμα κάτι να προσφέρω “...

Ε, λοιπόν, αγαπητέ Νταλάρα, δεν είσαι πια εδώ, είσαι προ πολλού αλλού και δεν μπορείς πλέον ούτε να δώσεις ούτε να πεις τίποτα. Αυτή είναι η πικρή αλήθεια. Απεδείχθης ο τέλειος διπλωμάτης του εαυτού σου, έφτιαξες με τη σύζυγό σου την ιδανική πολιτιστική εταιρία και έγινες εσύ, το λαϊκό παιδί από τη Κοκκινιά, νευραλγικό κομμάτι του κυρίαρχου δήθεν που ταλανίζει τη χώρα από τη Μεταπολίτευση ως σήμερα. Δυστυχώς και για σένα και για όλους εμάς που κάποτε σε τραγουδήσαμε, ξεπάγωσε η τσιμινιέρα και τα παραπονεμένα λόγια έγιναν ευκοίλια στον οχετό του λαϊκισμού που μας πλημμύρισε. Κι εσύ, όπως και ο Σαββόπουλος, κι ο Μικρούτσικος κι ο Τσόκλης, κι ο Φυντανίδης, κι ο Τσουκαλάς, κι ο Βέλτσος, κι ο Ράμφος, κι ο... πήγατε και με τον Αστυφύλακα και με τον Χωροφύλακα παίζοντας εν ου παικτοίς, και με την εξουσία και με την συμπεφωνημένη αμφισβήτησή της. Ανάμεσα σε όλους αυτούς, τους επαγγελματίες “αριστερούς” και τους “προοδευτικούς” επειδή αυτός ήταν ο κυρίαρχος συρμός, εσύ είσαι ασφαλώς, λόγω καταγωγής, ο περισσότερο αθώος. Στο κάτω κάτω, η φωνή σου, από τη χούντα έως σήμερα, τραγούδησε τα πάντα και αρκετά επιτυχημένα: ρεμπέτικα, λαϊκοέντεχνα, λάτιν, Μίκη, Μάνο (παρά τις αισθητικές του αντιρρήσεις), Di Meolla, Sting, Paco de Lucia, Bregovic, αρχοντορεμπέτικα, Πυξ Λαξ, Κατσιμιχαίους, Missa Creola, Χειμερινούς Κολυμβητές κλπ, κλπ. Κι όλα αυτά ισοπεδωμένα κάτω από το ίδιο ψευδοεπικό, ψευδολυγμικό ύφος. Τις μάθαμε πια αυτές τις καλλιτεχνικές πονηριές, τις βαρεθήκαμε. Σε είπανε καθ' υπερβολήν, και ίσως από ζήλια Ντολάρα, Μαγάρα, κα. Όμως τι θα μείνει απ΄ όλα αυτά; Τι και ποιον θα τραγουδάνε οι γενιές αύριο; Νομίζω πως μόνο τον Παγιουμτζή, τον Καζαντζίδη, τον, αδικημένο, Γαβαλά, τον Μπιθικώτση, τη Νίνου, τη Γκρέυ, τον Ξυλούρη. Από σένα θα μείνει μόνο η βλάσφημη φράση του Χάρρυ Κλυνν “Δεν μας χέζεις ρε....” και η διαμάχη σου με τον Τζιμάκο. Μηντιακά δηλαδή πράγματα. Δυστυχώς για σένα εκπροσωπείς μιαν εποχή που τελείωσε δραματικά και με πάταγο. Είσαι κι εσύ ένα κομμάτι της “προοδευτικής” σόουμπιζ που έβαλε το χεράκι της για να απαξιωθεί ακόμα περισσότερο η σοβαρή μουσική σε αυτό τον τόπο και να γιγαντωθούν οι λαϊκοέντεχνες μετριότητες που εξακολουθούν ακόμη να ασχημονούν μελοποιώντας Σολωμό και Καβάφη, ή ευτελίζοντας με τη μουσική τους το ιερό έργο του Χαλεπά. Άρα εις μάτην οι δωρεάν συναυλίες σου στα λαϊκά προάστια εφόσον η πολιτική καριέρα της Άννας τελείωσε άδοξα με την αποχώρηση του Forrest ΓΑΠ και του προσωπικού του θιάσου από την εξουσία. Έχει ήδη ξεκινήσει μια καινούργια εποχή. Με επώδυνες προοπτικές αλλά με κάποια ψήγματα αισιοδοξίας στο βάθος του ορίζοντα. Κατά την άποψη μου θα έπρεπε να διαλέξεις τη σιωπή αντί της φασαριόζικης υστερίας και της αυτοπροβολής. Σε αυτή την νέα εποχή, δεν θα πρωταγωνιστήσεις. Δικαιοσύνη...

ΥΓ.

Ενδεχομένως όταν τελειώσουν τα CD του Πάριου από τη Real News, να υπάρξει χώρος και για κάποια νοσταλγία του τύπου “Μου ξανάρχονται ένα ένα χρόνια δοξασμένα”. Εξάλλου επίκειται και η 25η Μαρτίου και τέτοια άσματα προσφέρονται για την επέτειο.