Η γελοιότητα και το Σύστημα

Εδώ σε μας τα εγχώρια κέντρα αποφάσεων είχαν μάθει να σνομπάρουν τις "βαθιές" αναλύσεις, εξού και παρέκαμπταν τις συνεπαγωγές τους θεωρώντας τες ψιλά γράμματα και προωθώντας παροξυντικές ή βλακώδεις λύσεις με το τρίτης διαλογής τηλεοπτικό προσωπικό που όλοι απολαμβάνουμε καθημερινά και το οποίο είναι 100% ικανό να πάρει όρκο πως η σκληρά διαπραγματευόμενη ελληνική κυβέρνηση συνευθύνεται με τους Ιταλούς για τη γαστρίτιδα του Wolfgang Schäuble. 

Ευγένιος Αρανίτσης

Μιλάνε κατ´ εξακολούθηση όσοι δεν έχουν τίποτε να πουν. Γι αυτό ακριβώς. Για να ναρκώνεται τηλεπαθητικά το κοινό από την αδολέσχεια. Και τοτε όλα e-mail γάλα. Εφόσον το πρόβλημα δεν τόχουν οι λέξεις αλλά οι έννοιες. Κι αν οι άνθρωποι αντιστέκονται στις έννοιες, τόσο το χειρότερο για τις έννοιες τις ίδιες. Ας πρόσεχαν. Ας αυτοσημαίνονταν. Ας φωσφόριζαν σαν τους τροχονόμους το βράδυ. Η λειτουργία της σκέψης δεν είναι συνταγματικά κατοχυρωμένη στη εποχή της τηλεδημοκρατίας. Οπότε... Αυτές τις στιγμές παίζεται η τελευταία πράξη του δράματος. Η λεγόμενη διαπραγμάτευση φτάνει στο προδιαγεγραμμένο της τέρμα. Το bras de fer ανάμεσα σε με ποικιλόχρωμη και λίγο αυτιστική, εγχώρια Αριστερά και σε μια Γερμανία που θέλει να διοικεί την Ευρώπη σαν πολυεθνική εταιρία, σε λίγο ολοκληρώνεται. 

Άραγε θα υποχωρήσει ο σκληρός, συστημικός πυρήνας της Ε.Ε, όχι στους "εκβιασμούς" των Ελλήνων αλλά στην αμφισβήτηση που επέφερε στον άξονα Βερολίνου-Βρυξελλών η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ; Υπάρχουν και παράδρομοι, Holzwege θα έλεγε ο Heidegger, ή είναι μονόδρομος η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση;Παρά τα, συχνά, λάθη της ελληνικής πλευράς, βλέπετε ούτε η Αριστερά  είναι αδιάβροχη στη γελοιότητα ιδιαίτερα όταν βρίσκεται στην εξουσία, το αίτημα είναι δίκιο, το χρέος μάς συνθλίβει και τα μνημόνια στήθηκαν εξαρχής λανθασμένα. Ενώ ο Αλεξης Τσίπρας αποδεικνύεται σκληροτράχηλος διαπραγματευτής εκτός του κομψεπίκομψου politically correct του Eurogroup ή του φιλολαϊκού life style που λανσάρει ο υπομονετικότατος χιουμορίστας Junker ο οποίος εσχάτως έχασε κι αυτός την υπομονή του με μας. Αυτά έχουν οι ρόλοι.

-Ποιος θα νικήσει; Η Ιστορία ή η τεχνοκρατική πεπατημένη; Το προφανές ή το νεφελώδες; Ο Ιησούς ή ο Βαραββάς; Οι κυνικοί ή οι αστείοι; Το Σύστημα ή τα υπό εκκόλαψη μικροσυστήματα; Η απάντηση δεν έχει σημασία στην εποχή της έκλειψης των σημασιών και των νοημάτων. Αν η διαφορά του Μπουζιάνη και των ζηλωτών του από τον Τσαρούχη και τους δικούς του θιασώτες έγκειται στο ότι ο δεύτερος ομνύει στο δράμα του σώματος ενώ ο πρώτος στη τραγωδία της ύπαρξης, ανάμεσα στην ιστορική συνείδηση και την τρέχουσα πολιτική καιροφυλακτεί το πηλίκον της γελοιότητας. 

Οι Γερμανοί ξαναχτίζουν ως μεταμοντέρνο φαραωνικό κιτς το βομβαρδισμένο ανάκτορο των Hohenzollern αντιμετωπίζοντας την Ιστορία σαν τουριστική ατραξιόν και απαλείφοντας όσα νούμερά της τους δυσάρεστουν ή δεν τους βολεύουν. Είναι πάλι έτοιμοι να ξανακάνουν τα ίδια λάθη με ανανεωμένο το αυτοκαταστροφικό ρομαντισμό τους. Λάθη που θα τα πληρώσουμε όλοι. Είναι αυτοί που παραμένουν τα παιδιά της Ιστορίας όπως έλεγε ο Μαρξ, και όχι οι Αρχαίοι Έλληνες. Πρόκειται για παιδιά που παίζουν με σπίρτα μέσα σε μπαρουταποθήκη. Τους το θυμίζει συνεχώς ο Habermas ως ιστορική συνείδηση μιας ολόκληρης εποχής. Αλλά ποιος τον ακούει; Ποιος ακούει τους στοχαστές και τους ποιητές αυτές τις μέρες του ναρκισσιστικού ego και της λατρείας των τεχνοκρατών;

Και να η έκπληξη: Δεν τη διάβασα στο Βήμα ή τη Καθημερινή της Κυριακής, δεν την είδα στο MEGA ή το ΣΚΑΪ, τη βρήκα στο γραμματοκιβώτιο μου και είναι μια σεμνή έκδοση της ιστοσελίδας paradoxa.gr , εκτός εμπορίου, για τους φίλους! Τίτλος: "Η Κεντροαριστερά ως ασθένεια, διάγνωση & εκτιμήσεις" του Ευγένιου Αρανίτση, σε 100 μόλις αντίτυπα. Το καλύτερο και ευστοχότερο κείμενο για το τέλος της Μεταπολίτευσης και τη κρίση κυκλοφορεί συμβολικά στο μικρότερο, δυνατό μέγεθος. Σαν μια χειροβομβίδα στη κωλότσεπη του Μανόλη Αναγνωστάκη. Ο Αρανίτσης κάνει υψηλή λογοτεχνία γράφοντας ένα μετα-πολιτικό δοκίμιο που σαρκάζει τους επώνυμους του μηντιοκομματικού συστήματος ενώ με αναρχικό χιούμορ μετράει το πολιτικό σύμφυρμα με αλγεβρικές εξισώσεις ή διαγράμματα. Απομυθοποιώντας τον σοβαροφανή μεγαλοϋπάλληλο κ. Τσίμα ή τον περισπούδαστο κ. Λυκούδη και μυθοποιώντας έτη περαιτέρω νούμερα όπως ο Βασίλης Οικονόμου ή ο Ψαριανός. Πρόκειται για μια ανάλυση-χρονικό των τελευταίων δυσκοίλιων μηνών από τις Ευρωεκλογές του 2014 ως την εφεύρεση του "Ποταμιού" με τον Ράμφο να κλέβει την παράσταση ως μάγος του μαθητευόμενου μάγου Θεοδωράκη. Το κείμενο του Αρανίτση είναι ο μεταμοντέρνος κλαυσίγελος που συμπληρώνει το "Πεθαίνω σαν χώρα" του Δημητριάδη δεκαετίες μετά και που μοιάζει με την αριστοκρατική του ένδεια -μέσα στον ορυμαγδό των εντύπων και της εκδοτικής σαβούρας που μας πνίγει- σαν τη "Στροφή" που κυκλοφορούσε το 1931 ο Σεφέρης, επίσης σε περιορισμένο αριθμό αντιτύπων. Η διαφορά είναι πως τώρα δεν διαβάζει σχεδόν κανείς. Και οι ελάχιστοι ου διαβάζουν συνήθως δεν κατανοούν. Ή, όταν κατανοήσουν, έχουν εξανεμισθεί τα νοήματα...

ΥΓ. 1 Ο γνωστός αριστερός Σταμάτης Μαλέλης, όταν ήταν διευθυντής στο STAR, διέλυσε, κυριολεκτικά, λόγω υπερέκθεσης ένα διαταραγμένο κορίτσι που λέγεται Τζούλια Αλεξανδράτου. Αφού πρώτα το έκανε καθημερινή είδηση, το κατάντησε πορνοστάρ. Αμέσως μετά, ο Θέμος και ο ΑΝΤ1 φιλοξένησαν χαρούμενοι το Γάλλο παρτενέρ της Τζούλιας. Τότε ο Μαλέλης κατάλαβε το μάταιο αγώνα που έδινε με τη ΔΗΜΑΡ και πήγε στο ΣΚΑΪ. Έτσι δουλεύει το Σύστημα. Αργότερο ο ΣΥΡΙΖΑ ενσωμάτωσε στις δυνάμεις του τον Κατρούγκαλο και την Ραχήλ Μακρή. Είμασταν ακόμα τόσο αθώοι που αγνοούσαμε τα πούρα του Ξυδάκη. Ξέραμε μόνο για τη σαμπάνια της Τζούλιας. Τώρα ο Μαλέλης βγάζει το ψωμί του με την Κωνσταντοπούλου. 

ΥΓ. 2 Η περίπτωση του Ρουμελιώτη τον όποιον λιβάνιζαν τα συστημικά ΜΜΕ για λόγους που ξέρουν μόνο αυτά ακόμη κι όταν δημοσίευε ως "ειδικός" του Δ.Ν.Τ το κατάπτυστο βιβλίο εναντίον του ευεργέτη του Forrest ΓΑΠ, είναι απολύτως ενδεικτική. Δεν γνώριζαν το ποιον του οι δημοσιογράφοι που σήμερα τον αποκαθηλώνουν; Που ήταν τότε η έρευνα τους, η αμεροληψία τους; Που ήταν το ήθος σας που σήμερα εξανίσταται, κ. Καμπουράκη μου και κ. Παπαχρίστο μου; Επειδή δεν φτάνει να γράφουμε μόνο σταγόνες για την Ιστορία, πρέπει και να την διαβάζουμε. Α, να χαθείτε σταγονίδια! 

ΥΓ. 3 Έτσι όπως πάμε, με τόσους και τέτοιους υπουργούς και υπουργήσιμους σε είκοσι χρόνια όλες οι μούρες αυτού του τόπου θα έχουν γίνει για λίγο υπουργοί. Οι διασημότητες του Andy Warhol α λα ελληνικά.

ΥΓ. 4 Κύριε Πανούση, εδώ και μια εβδομάδα, η ΚΝΕ έχει καταλάβει το πανεπιστημιακό γυμναστήριο στου Ζωγράφου απαγορεύοντας ετσιθελικά στους εργαζομένους του ΕΚΠΑ να αθληθούν. Ή διώξτε τους τραμπούκους ή να μας επιστραφεί η συνδρομή μας. A propos, τους χαιρετισμούς μου στον κ. Μπαλτά. 

Γιάννης Κοντός 1943-2015

ΥΓ. 5 Προσωπικό: Βρίσκομαι στη μεταβατική κατάσταση να μου αρκεί που ονειρεύομαι ό, τι μαγικό έχω ζήσει. Ευτυχώς, εκτός πολιτικής, υπάρχει πάντα το αύριο.  Ή, όπως θάλεγε ο πρόσφατα χαμένος Γιάννης Κοντός: "Τις χαρές τις περιμένω με μεγάλη λύπη".