Παράκρουση, ΚΝΕ, ΒΗΜΑ FM και άλλες ιστορίες

 

Σε αυτό το τόπο δε λειτουργεί ούτε το παραμικρό αίσθημα αλληλεγγύης παρά τα μεγάλα λόγια ή τις ιδεολογικές όζες, ο καθένας είναι βαθιά χωμένος στο ατομικιστικό του καβούκι και αρνείται να συμμετάσχει στον πόνο ή τη χαρά του άλλου, πρόκειται ουσιαστικά για έναν καρκίνο της ψυχής. Βλέπω τους τουρίστες να περιπλανιώνται σε αυτή τη -κατά βάθος- αφιλόξενη και επιθετική πόλη, από τους τουρίστες αυτούς κρέμονται η τύχη και ο μισθός κάποιων εκατοντάδων χιλιάδων συμπατριωτών μας που εξαρτώνται από τον τουρισμό. Αισθάνομαι την απόγνωση ηλίθιου δηλαδή ατελέσφορου οικοδεσπότη όταν τους βλέπω να ταλαιπωρούνται ανάμεσα είτε σε κομματικές συγκεντρώσεις σκοπιμότητας είτε στη διάχυτη βία που ενδημεί πια στη πόλη μας. Έχουμε όλοι ταξιδέψει για διακοπές σε μια πόλη του εξωτερικού και ξέρουμε τι σημαίνει σ’ αυτές τις λίγες ιερές μέρες κάθε εργαζόμενου να δημιουργούνται προβλήματα. Η συντριπτική πλειονότητα των τουριστών της Αθήνας είναι συνάδελφοι μας εργαζόμενοι. Δεν ανήκουν σε κάποια νομενκλατούρα που μετακινείται με ιδιωτικά τζετ. Θα μου πείτε πως όλα αυτά ηχούν εστετίστικα την στιγμή ακριβώς που η χώρα βουλιάζει. Η χώρα μας βουλιάζει κι από δική μας ευθύνη, η χώρα χρεοκόπησε και από τις δικές μας παραλήψεις και αντί να χτυπάμε τις γροθιές μας στο μαχαίρι σαν κακομαθημένα παιδιά, οφείλουμε να αντιδράσουμε θετικά να δούμε τον τόπο μας με αγάπη, να αγκαλιάσουμε και να προβάλουμε όσα μας προσφέρει για να επιβιώσουμε. Και ο τουρισμός ειδικά αυτή τη στιγμή είναι ένα μείζον επιχείρημα για μια Ελλάδα που λοιδορείται διεθνώς. Αφήστε που ο τουρισμός μας πάλι δοκιμάζεται εξ αιτίας της εξάμηνης σχεδόν στασιμότητας στη αγορά και της έλλειψης ρευστότητας των τραπεζών. Κι ενώ εκατοντάδες χιλιάδες νοικοκυριά βρίσκονται σε απόγνωση, κι ενώ ο πανικός σπρώχνει τους πολίτες σε μαζικές αναλήψεις καταθέσεων, κάποιοι παίζουν παιχνιδάκια εκ του ασφαλούς, παράδειγμα ο σύντροφος Στρατούλης, απόστολος ενός ηρωικού Grexit.

Ένα άλλο παράδειγμα: εδώ και μια δεκαετία περίπου λειτουργεί στο ισόγειο της Φοιτητικής Εστίας Ζωγράφου επί της Ούλοφ Πάλμε ένα μικρό γυμναστήριο για τους εργαζομένους στο Πανεπιστήμιο Αθηνών (καθηγητές, διοικητικό προσωπικό, μεταπτυχιακούς φοιτητές, διδάκτορες). Χρόνια πηγαίνω σ' αυτό το γυμναστήριο μετά τη δουλειά μαζί με εκατοντάδες άλλους συναδέλφους, κυρίως υπαλλήλους και μάλιστα απολυμένους ή σε διαθεσιμότητα. Όλοι μας πληρώνουμε δέκα ή είκοσι ευρώ το μήνα αναλόγως του προγράμματος. Ξέχασα να πω ότι υπάρχει και μια μικρή κλειστή πισίνα η οποία μπορεί να εξυπηρετήσει περί τα δέκα άτομα τη φορά. Αυτό το γυμναστήριο κατέλαβαν προχθές μέλη της ΚΝΕ απαιτώντας να το χρησιμοποιούν αποκλειστικά οι φοιτητές της ανωτέρω Εστίας, «Είναι κομμάτι του σπιτιού μας» δηλώνουν. Ασχέτως του αν το αίτημα είναι λογικό ή παράλογο, ασχέτως αν δικαιούνται ή όχι οι φοιτητές τη χρήση και αυτού του γυμναστηρίου -εκτός του αποκλειστικά δικού τους που βρίσκεται λίγα μέτρα πιο πάνω-, αυτό που σοκάρει πάνω απ' όλα είναι ο τρόπος, η νοοτροπία και το φρασεολόγιο, «Γιατί να κάνουν οι καθηγητές γυμναστική, είναι προνομιούχοι;» (sic) «Οι άλλοι υπάλληλοι του γυμναστηρίου να πάνε σε ιδιωτικά γυμναστήρια» (sic), «Κάνουμε κατάληψη στο χώρο και απαγορεύουμε την είσοδο του στους νόμιμους δικαιούχους του» (όλοι οι συμμετέχοντες έχουμε εγγραφεί, έχουμε φέρει πιστοποιητικά από γιατρούς και πληρώνουμε την μηνιαία συνδρομή μας). Πλην του τραμπουκισμού, του ετσιθελισμού και του "αποφασίζομεν και διατάσσομεν" αλλά και της παντελούς έλλειψης δημοκρατικής ευαισθησίας, οι καταληψίες φοιτητές αποδεικνύουν για μια ακόμα φορά και εξ όνυχος ότι σ’ αυτή τη κοινωνία έχει εκλείψει κάθε έννοια ιεραρχίας, σεβασμού, αναγνώρισης των δικαιωμάτων ή των αναγκών του άλλου. Η πράξη τους είναι σαφώς αντί-ακαδημαϊκή και απροκάλυπτα παραβατική, η Πρυτανεία όμως διστάζει να πράξει τα αυτονόητα. Εν μέσω εξετάσεων και διαβασμάτων, καμιά δεκαπενταριά φερέλπιδες νέοι κάθονται στο προαύλιο χώρο του γυμναστηρίου και περιφρουρούν την κατάληψη! Τέτοιος ηρωισμός, τόσος αλτρουισμός! Στην εξωτερική είσοδο έχουν μάλιστα υπογράψει φαρδιά πλατιά “ΚΝΕ”. Ερωτώ όμως: -Η ΚΝΕ είναι πανεπιστημιακή - ακαδημαϊκή ή κομματική οργάνωση; Είναι απλώς και μόνον κομματική οργάνωση και δεν έχει καμιά δουλειά να παρεμβαίνει μέσα στο πανεπιστήμιο και μάλιστα με τέτοιο τρόπο. Το γεγονός αυτό καθαυτό μπορεί να φαίνεται ασήμαντο, κάποιοι συνταξιούχοι πανεπιστημιακοί και κάποιοι μεσόκοποι υπάλληλοι που θέλουν λίγο να ασκηθούν και να εκτονωθούν, ετσιθελικά παρεμποδίζονται. Σιγά τα λάχανα. Πολύ περισσότερο μ' ενοχλούν αυτή η συνεχής βία και η διαρκής παραβατικότητα -το είπαμε ήδη- που είναι τελεσίδικο γνώρισμα πια της κοινωνίας μας. Βία και παραβατικότητα διδάσκει το ίδιο το κράτος, αυτές προσλαμβάνουν και εφαρμόζουν οι πολίτες, διάλογος πουθενά. Οι νεολαίοι της ΚΝΕ άλλαξαν κλειδαριές στο γυμναστήριο και πήραν τα κλειδιά. Ποιος πλήρωσε το ξέρουμε όλοι, είναι αυτός που πληρώνει, δεκαετίες τώρα, για την απίστευτη κουρελαρία των αφισών που έχουν γεμίσει πια τα πανεπιστήμια. Επίκειται βλέπετε το φεστιβάλ της ΚΝΕ, εξ ου και οι ανάλογες εορταστικές-επαναστατικές εκδηλώσεις! Όλοι επίσης ξέρουμε ότι αυτή η μέθοδος με τις κλειδαριές και τις αλυσίδες εφαρμόζεται συστηματικά επί δεκαετίες στις χιλιάδες καταλήψεις γυμνασίων, λυκείων ακόμα και δημοτικών σχολείων. Ο λαός έχει πάρει τις τύχες του στα χέρια του όπως ακριβώς χθές πήρε στα χέρια του τη διαπραγμάτευση για το μνημόνιο και μάλιστα με τη γνωστή κοσμοσυρροή. Τόσος ανυπόφορος λαϊκισμός, τη στιγμή ακριβώς που η χώρα διέρχεται έσχατο κίνδυνο, αποδεικνύει πως ομαδική παράκρουση έχει πλήξει τους πάντες. Εξακολουθητικά...

ΥΓ. 1 Ο Αλέξης μόνος του με την Ιστορία, με τη βαριά του ευθύνη, μακριά από κομματικούς εγκάθετους ή δήθεν "συνυπεύθυνα" συλλογικά όργανα. Αυτός τώρα πρέπει να πάρει την απόφαση χωρίς παλικαρισμούς και χωρίς εγκληματικές επιπολαιότητες. Πρέπει να απεγκλωβιστεί μόνος του όπως μόνος του αυτοεγκλωβίστηκε μιλώντας για τις αγορές που θα χορεύουνε στις δικές του παραγγελιές. Οφείλει να ενεργήσει τώρα εγκαταλείποντας τους ψευτομαξιμαλισμούς. Αύριο θα είναι πολύ αργά και για τον ίδιο και, το κυριότερο, για τον τόπο.

ΥΓ. 2 Η διαπραγμάτευση πήγε στραβά και γιατί οι Ευρωπαίοι συνέταιροι μας έστησαν παγίδες και γιατί με τους ποικίλους βαρουφακισμούς η ελληνική παρουσία κατάντησε καταγέλαστη. Το αναμφισβήτητο δίκαιο μας μεταμορφώθηκε σε κατάφωρη αδικία εις βάρος των λοιπών λαών την Ένωσης. Ακόμα και των Κυπρίων! Ας πρυτανεύσουν τουλάχιστον τώρα νηφάλιες φωνές, όπως του Γιάννη Πανούση, και ας απομακρυνθούν τώρα οι ηλίθιοι, οι προβοκάτορες και οι τυχοδιώκτες που παίζουν έτσι επιπόλαια με την μοίρα μια ολόκληρης χώρας.

ΥΓ. 3 Ακόμα ένα μικρό παράδειγμα που δείχνει πως "εξ όνυχος τον λέοντα": πάλι αυτός ο σκοτεινός τύπος, ο Παναγιώτης Ρουμελιώτης, στα πράγματα. Ο άνθρωπος που απέκτησε ασυλία ως ευρωβουλευτής του Αντρέα για να μη λογοδοτήσει για την υπόθεση Κοσκωτά, είναι πλέον υψηλόβαθμο κρατικό στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ. Ο άνθρωπος του ΔΝΤ, ο έμπιστος του Βενιζέλου, είναι τώρα εκπρόσωπος της Αριστερής κυβέρνησης. Η τελευταία του όμως γκάφα με τους δημοσιογράφους και τα έμμισθα φροντιστήρια του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου τον αποκάλυψαν πανηγυρικά. Δεν είναι απλώς μετριότητα αλλά επικίνδυνη μετριότητα. Θα έλεγα ότι δεν είναι ταγματάρχης αλλά στρατηγός της μετριότητας. Αυτό τον άνθρωπο πάντως τον προέβαλλαν συστηματικά ο ΔΟΛ και το MEGA. Επιτέλους σήμερα οι θιγόμενοι δημοσιογράφοι του Συγκροτήματος ξεσκέπασαν όλα τα μυστικά του βίου και της πολιτείας Ρουμελιώτη χωρίς έλεος στον ΒΗΜΑ FM. Γράφω για αυτόν περισσότερο από δέκα χρόνια χωρίς ποτέ κανείς να δίνει σημασία στα λεγόμενα μου. Συνενοχή ή σιωπή των αμνών; Αποφασίστε.

ΥΓ. 4 Και το κερασάκι στην τούρτα: πριν από δέκα χρόνια επίσης ο τότε γενικός γραμματέας του ΥΠΠΟ Ζαχόπουλος με διόρισε αναπληρωματικό μέλος του Συμβουλίου Μουσείων. Συμμετείχα ελάχιστα, απλώς αναπλήρωνα τον κύριο Εφραίμογλου του Ιδρύματος Μείζονος Ελληνισμού και βρισκόμουν σταθερά σε κόντρα και με την φαραωνική πολιτική της κ Μενδώνη και με τον ανεκδιήγητο ποπουλισμό της κυρίας Λαμπράκη. Στην πρόσφατη ανανέωση των μελών του συμβουλίου μουσείων δεν υπάρχει το όνομα μου, αντίθετα συμμετέχει ο Γεώργιος Κακαβάς, βυζαντινολόγος τέως διευθυντής του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου (sic) ελέω Σαμαρά και ΝΔ και νυν διευθυντής του Νομισματικού Μουσείου. Ευχαριστώ θερμά κύριε Ξυδάκη.

Συμπέρασμα: στην Ελλάδα οι καλοί και οι άξιοι ποτέ δεν χάνονται...