Περί κρίσης, μετά τη συζήτηση

Μνήμη Ασαντούρ Μπαχαριάν

DIENSTGEBÄUDE at Art Athina (Platform Projects), Athens Greece

Υπάρχει ένας φετιχισμός στη συζήτηση για τη κρίση. Συνήθως μιλάνε για τη κρίση όσοι τη έχουν υποστεί ελάχιστα ή καθόλου. Οι άλλοι, οι όντως πληγέντες δεν διαθέτουν βήμα, δεν έχουν διάθεση να μιλήσουν, κι όταν μιλούν δεν τους ακούει κανείς. Εννοώ τους εκατοντάδες χιλιάδες ανέργους, απολυμένους, μετανάστες, τους παρίες αυτής της χώρας. Μια συζήτηση λοιπόν για τη κρίση είναι πάντα προσχηματική. Είτε γίνεται εκ περισσού, είτε αποτελεί υποκρισία. Λυπάμαι ειλικρινά αλλά δεν έμεινα ικανοποιημένος από την προχτεσινή συζήτηση στην Art Athina: ούτε από τους ομιλητές, ούτε από τους οργανωτές, ούτε από τον υπουργό, ούτε από το κοινό, ούτε από τον εαυτό μου τον ίδιο. Είναι τρομερό αλλά ακόμη δεν είμαστε έτοιμοι να μιλήσουμε αντισυμβατικά , να πούμε αλήθειες, να παραδεχτούμε τη χρόνια μας αδυναμία ως προς την ερμηνεία όσων ταλανίζουν αυτόν τον τόπο. Ναρκισσευόμαστε μέσα από κοινοτοπίες ή ψευδοποιητικές σαχλαμάρες. Λέμε ψέματα. Ή, ακόμη χειρότερα, δεν τολμάμε να πούμε την αλήθεια. Ντράπηκα που συμμετείχα σε αυτό το πάνελ. Ντράπηκα που είμαι κομμάτι αυτού του ιδιοτελούς μικρόκοσμου που λέγεται ελληνική τέχνη. Που βρίσκεται σε κρίση επειδή πορεύεται αμέριμνη και αθώα ερήμην της κρίσης της ίδιας. Ακόμα. 

Υγ. 1 Υπάρχουν εξαιρέσεις αλλά είναι ελάχιστες. Και βέβαια ξεχωρίζω τα γκράφιτι, το πιο ζωντανό και απρόβλεπτο πράγμα σήμερα στην Ελλάδα. 

Υγ. 2  Ευτυχώς που όλα θα γίνουν αύριο...